Op de damesfiets?

Terwijl ik vanmorgen bij het ontbijt de krant eens doorblader valt mijn oog op een artikel over ‘de gevoelige kwestie van de stang van de herenfiets’. Daarin lees ik dan dat het hoog tijd wordt om de damesfiets eens stevig te promoten onder de mannenbroeders.

Hoezo dat dan?

Wel het schijnt dat we met z’n allen aanzienlijk ouder, grijzer en ook stijver aan het worden zijn en dat dat ons er toch niet van weerhoudt om op de fiets te stappen. En met name het bestijgen en afstappen van het ‘stalen ros’ blijkt regelmatig de aanleiding tot de nodige buitelingen en ongelukjes als gevolg van een niet meer geheel optimale coördinatie. Het artikeltje rept van ‘de strammer wordende man die het steeds lastiger vindt het been over de bagagedrager te zwaaien’.

Enekel cijfers:

Jaarlijks worden zo’n 18 duizend oudere fietsers na een ongeluk behandeld en overlijden er 120. Bij veel fietsongevallen zijn geen andere verkeers deelnemers betrokken.

Wel eenvoudig zat! dan gaan we toch op fietsen zonder stang ofwel damesfietsen rijden? Maar dat blijkt dan toch iets gecompliceerder te liggen dan ik in zomaar mijn naïviteit kon bevroeden. Zoals de titel van dit krantenstukje al aangeeft blijkt die stang van de herenfiets een gevoelige kwestie. Nu weet iedere man die weleens wat ongelukkig op zo’n stang terecht gekomen is dat we hier inderdaad van bepaalde gevoeligheden kunnen spreken. Maar waar het om het alternatief van de damesfiets gaat blijkt het een vorm van mannelijke schroom te zijn die opeens een behoorlijke hardnekkig obstakel vormt.

De Fietsersbond raadt mannen van zekere leeftijd aan om ‘een fiets zonder stang’ te nemen maar constateert dat dat erg gevoelig ligt. Ook volgens Fietsberaad moet de damesfiets sociaal acceptabel worden. De zegsman van deze club wijst er op dat zo’n ommezwaai vooral subtiel en beslist niet-stigmatiserend aangeprezen dient te worden. Bijvoorbeeld door alle ministers op een damesfiets te laten rijden. Nu hadden wij niet zolang geleden een minister die altijd op de fiets naar zijn werk ging maar die reed, in stijl, op een gedegen herenfiets. Gevraagd naar wat de zegsman van Fietsberaad zelf zou doen wanneer hij aan een nieuwe fiets toe is:

‘Eh, ik denk dat ik toch geneigd zou zijn er eentje met een stang te nemen. Ja, ik koop toch ook geen jurk? Ik ben ook maar een mens. En het is niet zo dat het levensgevaarlijk is om met een stang te fietsen, hoor.’

Even een tekstfragment uit ‘Ik wou dat ik maar biljarten kon’ van de onvolprezen bard Cornelis Vreeswijk:

Ik zie helemaal geen paters meer Maar dertig jaar geleden Toen vielen ze op in het verkeer Omdat ze altijd heen en weer Op damesfietsen reden Men zegt, dat ze nu in burger zijn Incognito, met het heilig schrijn Dat hebben we niet in Zweden Daar eten we zalm en berenvlees En eens in de week twee dominees

En dat zong ie ook al meer dan dertig jaar geleden; dus kun je nagaan hoe lang het geleden moet zijn dat hier die paters altijd maar op damesfietsen heen en weer reden. Dan moest ik in het kader van deze promo ook maar eens uit de kast komen. Ik rijd namelijk ook al ruim dertig jaar op damesfietsen. Weliswaar met een niet al te lange onderbreking waarin ik mij op de ligfiets voortbewoog. En in de wereld van de ligfiets maakt men geen principieel onderscheid tussen heren- en damesfietsen en al zeker niet in de vorm van een extra stang zoals in geval van de bukfiets. En mijn reden om het zonder die stang te doen? Wel, ik placht destijds mijn boodschappen en kratjes bier met de fiets te vervoeren en nadat de truc van het kratje even loslaten, snel een been er overheen zwaaien en op het zadel landend snel het kratje, dat even los achterop de bagagedrager rustte, met de andere hand dan die aan het stuur nodig was weer vastgrijpend om het in balans te houden, een keer falikant mislukte, besloot ik, tussen de scherven en opengebroken flesjes bier op straat zittend, die stang vaarwel te zeggen. En sindsdien rijd ik dus op damesfietsen. Meestal oude al dan niet rammelde barrels en momenteel op een wat degelijker exemplaar.