Dag van de arbeid vieren?

Vandaag is het 1 mei. Deze datum werd ooit uitgeroepen tot de dag van de arbeid.

Dag van viering van de strijd en de waardigheid van de arbeidersklasse, van de hoop op een rechtvaardige samenleving. Begonnen in 1889 als herdenking van de moord op demonstrerende stakers, in Chicago in 1888. Zij droegen voor het eerst een rode vlag mee.

In de Volkskrant lees ik er een artikeltje over; met op z'n minst een wat ironische en wrange bijsmaak. Het artikel is van de hand van Marc Peeperkorn. Boven de kop 'Links krijgt geen voet aan de grond in crisis' met ondertitel 'Alle ellende lijkt een ideale voedingsbodem voor het rode ideaal. Niets is minder waar.' staat heel quasi objectief vermeld: Analyse Europese werkloosheid Door de tekst heen verweven prijken enkele zinnen uit de Internationale. Verder lees ik:

Er zijn zeker investeerders, bankiers en ondernemers die verlies hebben geleden door de crisis. De bijdrage van de 'arme' burger om de bestaande systemen te schragen, spreekt echter tot de verbeelding. De banken zijn gered met 4.500 euro aan kapitaalinjecties en garanties via de schatkist. Daaruit worden eveneens twee Europese noodfondsen van ruim 1.250 miljard gefinancierd. Niet het merg maar wel de bodem van schatkist is bereikt. Het verhaal van de rechten en de plichten valt voor de 26,5 miljoen werklozen wat eenzijdig uit. De plicht om een baan te zoeken bestaat, het recht op werk niet. In Griekenland is bijna 60 procent van de jongeren werkloos. Voor hen wacht op de Brusselse tafels een indrukwekkende stapel banenplannen op uitvoering.

Nog wat werkloosheidscijfers:

27,2 miljoen Griekenland 26,7 miljoen Spanje 6,4 miljoen Nederland en 5,7% miljoen Europese jongeren zouden op zoek zijn naar een baan.

Dat laatste cijfer zou ik toch eerder hoger inschatten, maar hoe dan ook zijn we getuige van de geboorte van wat je zou kunnen noemen een 'verloren generatie'.