Nu bevonden wij ons tegen het eind van ons rondritje Andalusië in Granada, maar op het W.W.W. trof ik eerder de loftrompet afgestoken over een vergelijkbaar plaatsje wat dichterbij en pal aan de rand van de Sierra Nevada. Dat plaatsje heet Nigüelas en het werd aanbevolen op een website als typisch Spaans plaatsje waar je in deze jachtige tijd nog van het traditionele en relaxte spaanse leven en levenswijze kon genieten, rust kon vinden en waar evengoed genoeg te doen en te zien zou zijn om het de doorsnee toerist naar de zin te maken.
Wij dus maar eens op naar Nigüelas.
Het was inderdaad een mooi wit dorpje met zoals beloofd smalle straatjes die op en neer gingen en waar je met de auto doorheen moest. Na bij de kerk geparkeerd te hebben en een wandeling door dit toch wel erg verstilde en verlaten plaatsje gemaakt te hebben gingen wij eens op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken maar alles bleek gesloten. Alleen een mevrouw dit olijfolie verkocht had haar deur nog open maar stond op het punt die ook te sluiten. Het was namelijk, zo vertelde die mevrouw, een speciale feestdag voor het dorp, waarop alles maar dan ook echt alles gesloten was en het hele dorp wat hoger op de berg aan het feesten was met eten, drinken, dans en zang.
Nog even wat rondgewandeld in Nigüelas. Maar hoewel we toch doorgaans bijzonder wel op enige rust gesteld zijn was dit toch iets teveel van het goede.
We kwamen er geen hond tegen en werden hooguit af en toe door een kat in de gaten gehouden.
Daarop besloten we ons vertier maar elders te zoeken. Zo belandden we na enige omzwervingen in de buurt van Puerto Motril aan de Méditerranée.
En zo zijn we dan ook nog aan een ‘Spaanse costa’ geweest en hebben, in alle rust, bij een strandtent op de ‘playa’ gegeten.
Blijkbaar hadden we onderweg nietsvermoedend ook ergens een lifter opgepikt.
No comments:
Post a Comment