En op een mooie zonnige dinsdag (het zou de zonnigste en warmste dag van de week worden) togen wij naar Wernigerode. Vandaar vertrekt namelijk een stoomtrein op smalspoor naar de top van de Brocken. Dat ritje naar de top was onze geplande bestemming die dag. Nadat we kaartjes bemachtigd hadden restte ons nog een minuutje alvorens de trein zou vertrekken en we konden net nog een zitplekje in een coupé vinden.
Toooeeeeet, tjoeke-tjoek, en daar gingen we dan, onder en soms in een niet aflatende grote donkere walm, op naar de Brocken.
De trein klom gestaag, eerst zwakjes en later telkens steiler omhoog. Er werd op verschillende stations gestopt waaronder op een waar overgestapt kon worden. En er werd natuurlijk links en rechts druk op los gekiekt en niet alleen door mij.
Het zou plus-minus anderhalf uur duren voor we boven zouden zijn. Veel groen en vooral heel veel BobRoss-bomen gezien.
Aan een kant keek je tegen de oplopende helling op en aan de andere kant waren daar waar je even tussen de bomen door of er overheen kon kijken wat prachtige vergezichten te bewonderen. Het werd ook gestaag kouder, natter en winderiger; en de bomen duidelijk minder hoog en minder groen.
Boven was het nog maar een graad of vijf maar de natte atmosfeer en de snerpende wind zorgden voor een gevoelstemperatuur die beduidend lager lag. De Brocken staat bekend om dergelijke barre weersomstandigheden en de top ligt met slechts zijn 1142 meter hoogte dan ook net boven de boomgrens.
Een volle trein bleek heel veel mensen te kunnen bergen en die gingen nagenoeg allemaal linea recta het restaurant of het museum in. Wij kozen voor het bomvolle restaurant waar nauwelijks nog een vrije stoel te vinden was.
Na een warme chocomel toch de barre kou maar getrotseerd en ons aan een rondwandeling gewaagd.
Die bleek qua duur enorm mee te vallen. He hoor daar, daar komt een volgende trein opstomen,
en omhoog ploeteren.
Het laatste stuk begon het ook nog wat te regenen en toen hebben we maar rap onze toevlucht in het museum gezocht. Daarna met nog een klein ommetje naar het perron gewandeld en de terugrit aanvaard.
Iets onder de top werd de wind al minder hevig, nog ietsje lager gekomen begon ook het zonnetje te schijnen en nog verder gedaald werd zelfs de buitentemperatuur zonder meer aangenaam.
Zo brachten wij de zonnigste dag van die week deels in de wat klamme mist en wolken (brr) door. Maar het was wel de moeite waard en leverde weer wat bijzondere en mooie uitzichtjes op.
Tja en het zal ook niet zo zijn; Goethe was ons hier natuurlijk ook weer voor!Wij hebben hem niet gezien daar; en ook geen spoken
trouwens, voorzover we weten en iets konden zien.
No comments:
Post a Comment