70

Onlangs werd ik op het Smoelenboek uitgenodigd tot een zogeheten 'challenge' om 7 maal 1 keer iets zwart-op-wit's te laten zien. Dat lukte me niet en het werd 7 maal 7.

10 maal 7 is 70 en dat is precies het aantal jaren dat ik gisteravond toen de klok 12, of juister gezegd 24 sloeg, zomaar op de teller had staan. Zoveel jaren loop ik hier dus al in dit Ondermaanse rond.

Doorgaans ben ik niet zo erg van of bij de tijd maar dankzij onderstaande tabel weet ik dat dit vege lijf de 2 miljard seconden toch maar even ruimschoots overschreden heeft.

Wat een gigantische tijd, niet waar?; haast om stil van te worden of op z'n minst toch even stil bij te staan.
Wanneer ik een fles wijn zou zijn

zeg, in 1950 gebotteld en ....
Maar dat ben ik dus niet en over perfectie en mate van rijpheid zullen we het hier maar niet hebben.

Zoals ik 5 jaar geleden al opmerkte, leek ik toch niet echt het ideale pakketje genen mee te hebben gekregen om nu eens onbeschaamd prettig oud te worden. Inmiddels ben ik toch zonder al te veel hobbels mijn drie directe voorvaderen in jaren voorbijgestreefd.
Wordt het, ondanks het feit dat ik geen kinderen heb en derhalve ook geen kleinkinderen, dan toch tijd voor een nieuwe rubriek: Opa vertelt?
Zou in ieder geval weer eens wat anders zijn dan de thema's die dit blog tot dusver plachten te vullen zoals dat vak apart of filosofisch getinte vragen rond de verhouding tussen lichaam en geest of tussen theorie en praktijk.

Vooralsnog viel er het afgelopen jaar bar weinig te lezen en te beleven op dit blog. Maar de schrijver ervan leeft dus nog en verkeert nog in betrekkelijk blakende gezondheid. Hij houdt zich deze dagen voornamelijk onledig met een poging tot het vatten en beoefenen van wat qigong, tai chi, aikido of meditatie en te zien of hij enigszins chocola kan maken van een aantal filosofische en religieuze noties uit het gedachtegoed van een aantal Oosterse wijsheidstradities.

Ook daar viel onlangs dus weinig van te merken op dit blog. Valt daar dan niet iets over te melden dat de moeite waard is of heeft dat me nog geen wijze inzichten opgeleverd die ik hoognodig eens wereldkundig zou moeten maken? Nou, niet echt dus, althans niet iets dat ik zo kan verpakken dat het de gangbare tegeltjeswijsheden, waarmee we elkaar en onszelf op het smoelenboek en andere sociale media plegen te trakteren, overstijgt. Het rondstrooien van dat soort wijsheden doe ik tussen twee haakjes ondertussen hard aan mee.

Één van de bedoelingen  van het ouder worden schijnt te zijn dat je ook wat wijzer wordt. En dan is de hamvraag inmiddels of ik in de loop der jaren al een beetje wijzer ben geworden omtrent mij(n)zelf of dit leven? Wel, 10 jaar geleden schreef ik op dit blog dat ik dacht nog zo'n 250 jaar nodig te hebben om echt een beetje wijs te worden. Nu na 20 jaar meen ik vaag te weten in welke richting ik die wijsheid moet zoeken of zou kunnen vinden; maar het kan nog wel 100 jaar duren voor ik er iets meer of iets zinnigers over kan zeggen!

Laten we ons vandaag maar even met andere dingen bezighouden zoals een etentje voor twee vanavond:

Zoiets hebben we namelijk ook al ruim een half jaar niet meer gedaan en het duurt straks weer bijna een half jaar voor Marian weer aan de beurt is.