Kunst- en vliegwerk (3); maar dan eens ietsje anders.

Over kunst gesproken, nu even aandacht voor wat kunst- en vliegwerk van een iets andere orde dan tot dusver op dit blog te zien was. Dus 'effies aars' zoals men in West-Friesland pleegt te zeggen of om met de mannen van Monty Python te spreken: .. and now for something completely different ....

Met de pinksteren zijn wij weer eens een dagje naar naar Hombroich geweest. Alweer voor het derde of vierde achtereenvolgende jaar; ik ben de tel even kwijt. Aanleiding was ooit een Alex Katz expositie in het toenmalige Frisia museum en daar troffen we een foldertje aan van de Langen Foundation, waar deze expositie op enigerlei wijze mee geliëerd was. En aangezien wij toch die richting uitgingen reden we anderhalve week later richting 'raketenstation' op zoek naar een museum. Toen we daar aangekomen een toegangskaartje kochten werd ons aangeraden om ook maar het op een paar honderd meter afstand en iets lager gelegen 'Museum Insel Hombroich' aan te doen omdat dat zeker de moeite waard zou zijn. Dat hebben wij dus gedaan en dat bleek zeker de moeite waard, zoals de herhaalde bezoeken sindsdien wellicht al kunnen doen vermoeden.

Het museum eiland Hombroich lijkt een klein paradijsje waar allerlei kunstvormen op een ongedwongen en natuurlijke manier samen lijken te komen in een nauwelijks van echte natuur te onderscheiden landschapsontwerp. Nu hebben wij er nog wel telkens stralend mooi voorjaarsweer getroffen en dat draagt ongetwijfeld bij aan de aangename ervaring.


Na de entree ga je via wat trapjes een stukje naar beneden

en beland je in een andere wereld waar je welkom wordt geheten met een kwaakconcert;

in mei of juni was dat althans steevast het geval.

Je begeeft je vervolgens over grind- en andere paadjes door een verrassende landschappelijke entourage

met uiteraard de nodige waterpartijen,

af en toe een fleurig accentje

en her en der wat bijzondere gebouwen

waar soms veel

en soms weinig

of niets

ten toon gesteld staat of hangt.

Als je het treft wordt er muziek gemaakt en anders kun je zelf de bijzondere akoestiek uitproberen.

Beelden en creaties van Anatol

tref je bijna overal aan,

zelfs als je omhoog kijkt

en wellicht tref je hem zelf voor een praatje, waar hij nagenoeg altijd wel voor te porren lijkt.

Het leek de eerste pinksterdag weer behoorlijk druk te zijn maar behalve in het restaurant was daar niets of nauwelijks iets van te merken.
Mensen die anders nauwelijks om kunst malen,

tieners en scholieren die anders met geen stok een museum in te krijgen zijn lijken zich hier uitstekend te vermaken en op hun plek te voelen

en kinderen vinden het allemaal wel prachtig zolang ze maar niet weer op de foto hoeven.


Op een aansprekende manier kunst voor het voetlicht brengen; dat doen onze oosterburen toch maar weer goed. Bijzonder aan te bevelen; ook voor groepen of schoolreisjes.

De Langen Foundation en Museum Insel Hombroich vallen binnen het Nederlands-Duitse samenwerkingsverband Crossart.

Nog wat hervonden kunst- en vliegwerk (2)

In een eerder stukje gaf ik een link naar wat artistieke uitingen van cliënten op mijn werk. Het betreft hier werk uit de periode van circa 2003. Nu vond ik bij toeval nog wat afbeeldingen van bijna vergeten werk uit diezelfde periode. Bij deze dan nog wat bijzondere kunst, art-brut of outsider-art. Verder geen tekst; de beelden spreken hopelijk voor zich!

Klik op afbeelding om die te vergroten. (of rechts-klik erop om dat in een nieuwe tab of venster te doen)


















... en nog wat in het vat.

Dick

Ik zie, ik zie ....., wat jij niet .....?

Onlangs las ik een interessant stukje op de blog van Henk50 over het Charles Bonnet-syndroom. Dit specifieke syndroom was mij niet bekend maar de een van de zegeningen van het internet is dat je desgewenst gezochte informatie even tevoorschijngoogelt. Dus ook over onderhavig syndroom en de naamgever Bonnet.
De bottomline van dit en vergelijkbare verschijnselen lijkt te zijn dat als het brein last heeft van onderstimulatie of een bepaalde verwachte input uitblijft, ons brein dat gat zelf wel gaat opvullen. Met als resultaat dat schijn en werkelijkheid bijzonder verrassende dansjes met elkaar en met ons besef van een en ander kunnen gaan uitvoeren.



In een praktijkvoorbeeld waarmee ik een eerder stukje besloot maakte ik al eens gewag van zo'n ondergrens aan stimulatie en merkte daarbij op dat het menselijk brein op een basaal niveau toch altijd chocola van zijn omgeving en situatie wil maken door sensorische gewaarwording. Toen ik dat schreef bedacht ik nog dat het nauwelijks bevreemding hoeft te wekken dat er ook zoveel griezel- en/of spookverhalen uit Engeland afkomstig zijn. Wie zich ooit bij het invallen van de schemer zich door het landschap van Cornwall bewogen heeft of bij redelijk dichte mist over de 'moors' gewandeld heeft kan die fascinatie voor het horror-genre van onze westerburen op zijn klompen aanvoelen. Een fascinatie die overigens tot fraaie stukjes wereldliteratuur kan leiden.

Bij mijn weten werden de eerste systematische experimenten naar sensorische deprivatie uitgevoerd onder leiding van de Canadees Donald O. Hebb; en wel tussen 1951 en 1954 aan de McGillUniversity. Een wat minder fraai kantje aan het onderzoek naar sensorische deprivatie is dat de resultaten ook aangewend worden om martel- en verhoortechnieken te verfijnen en zo tot de zogenaamde 'innovatieve verhoormethoden' of 'clean torture' kan leiden. Een en hetzelfde verschijnsel kan dus enerzijds in verband worden gebracht met 'torture' en anderzijds met 'therapy', ontspanning, meditatie, literatuur en hallucinaties zoals door drugs teweeggebracht. Dat vraag nu typisch om wat commentaar van ene Brederoo.
En dan wordt er ook nog een scala aan apparaten en opstellingen uitgedokterd om je desgewenst van prikkels te vrijwaren!

Maar veel mensen hoeven het niet zo ver van huis te zoeken om kennis te maken, om met Vilayanur Ramachandran te spreken, met de fantomen in het brein. Voor veel mensen zijn die fantomen of fantoompjes veel meer met de dagelijkse ervaring vervlochten dan ze lief is. Zo mag ik zelf bijvoorbeeld al zo'n drie jaar van een vervelende fluittoon genieten terwijl er niemand op een fluitje lijkt te blazen of het zou al dat mannetje in mijn brein moeten zijn. Dit verschijnsel staat bekend onder de naam tinnitus of oorsuizen en naar ik begrepen heb, ben ik bepaald niet de enige die daar last van heeft. De medische wetenschap raadt ons in deze aan ermee te leren leven.



We hebben het hier steeds over dingen horen, zien, voelen, ruiken of proeven die er klaarblijkelijk niet zijn. Een nauw daaraan verwant verschijnsel is het niet, niet juist of nauwkeurig genoeg waarnemen van wat er evident wel is. Met name m.b.t. ons bewegingsapparaat en onze proprioceptie zijn we daar allemaal in zekere mate aan onderhevig. In de Alexandertechniek wordt dit 'faulty sensory percerption' of 'onjuiste zintuigelijke waarneming' genoemd. Hier is niet onderstimulatie (nog eerder overstimulatie) maar gewenning de oorzaak.

Een nauw aan de Alexandertechniek verwante benaderingswijze (in de zin dat beiden uitgaan van de eenheid lichaam-geest en daarbij zeer praktisch gericht zijn) is die van Feldenkrais.
De amerikaanse Feldenkrais-leraar Ralph Strauch is de auteur van het interessante boekwerkje 'The Reality Illusion' met als ondertitel: How you make the world you experience. Het eerste hoofdstuk van dit boek gaat over de aard van onze waarneming daarin geeft Strauch om een aantal zaken te illustreren een ervaringsoefening die ik hier niet tot in de finesses uit de doeken zal doen maar waarvan de 'bottomline amounts to': hou je rechterarm, met de handpalm omhoog zodat je daarin kijkt en met de elleboog in een hoek van ongeveer 90 graden, voor je; als je nu langzaam aan de biceps aanspant zal je hand omhoog komen tot aan de schouder; als je dat nog eens doet maar nu met je linkerhand je rechterpols omvat en tegenhoudt en geleidelijk aan met volle kracht en inspanning zowel de biceps aanspant en ook de pols tegenhoudt; als je nu plotseling de pols loslaat is de kans groot dat de rechter onderarm luttele centimeters omhoog schiet om vervolgens in die stand te blijven staan. Je meende uitsluitend de buigspieren van de rechterarm aan te spannen maar blijkbaar spande je ongemerkt evenzeer de strekspieren van die arm, want anders zou je rechterhand met een reuzevaart tegen je schouder of gezicht zijn geslagen; blijkbaar hield je je rechterarm niet alleen met je linkerhand tegen maar vooral met de rechterarm zelf door die onbewust schrap te zetten en te verkrampen.



Wij mensen zitten toch wonderlijk gecompliceerd in elkaar en niet in het minst wanneer we de rol en de werking van de waarneming in de dans van schijn en werkelijkheid eens wat nader beschouwen.

De media, Brussel, de crisis en zo meer.

Klaag ik eens over de media omdat ik vind dat met name de Nederlandse televisie met de zgn. commerciëlen voorop ons iets te vaak en teveel pulp, geleuter en fun en verstrooiing tot vervelens toe voorschotelt, en zie, lijkt het wel of ik op mijn wenken wordt bediend met een paar gedegen en zinnige programma's die ergens over gaan.

Zondagavond zie ik een herhaling uit de serie: Grote denkers over de toekomst van het IKON LUXmagazine
En gisteravond zie ik een uitzending van VPRO's Tegenlicht onder de titel: Na de democratie. Een aflevering uit de serie Meeste stemmen gelden over de belabberde of op zijn minst zorgelijke staat van de alom geroemde democratie.
En dan kreeg ik als toetje nog een herhaling van aflevering 4 uit de serie: De slag om Brussel gesreveerd waarin het een en ander uit de doeken werd gedaan over hoe lekkere worst te maken en hoe je ook om kunt gaan met Brusselse regels. Dat laatste bleek wederom aanzienlijk genuanceerder en creatiever te kunnen in Portugal dan wij in Nederland geneigd en gewoon zijn.

Ik had dus even niets te klagen! Of zou dat klagen toch helpen?



Na dit weekend kwamen er weer vele Europese politici en ministers van financieën vanuit Brussel thuis om eens uit te leggen waarom ze nu maatregelen genomen hadden waarvan ze een week of twee weken geleden gezegd hadden: maar dat nooit! Nu weet ik toevallig wel wat ene Bederoo hier van gezegd zou hebben, maar de vraag is natuurlijk wat de kiezer hiervan gaat zeggen.

De krant stond tamelijk vol met analyses, cijfers en commentaren over de noodgreep om de Euro te redden. Voor zover ik er iets van meen te begrijpen, zou het gaan om een stijd tussen de politiek en speculanten of zgn. durfkapitalisten (en volgens sommigen zelfs ook de gewone belegger) over wie het voor het zeggen heeft op het speelveld van dit financiële steekspel.
In de analyses tot dusver geen vermelding van Friedman, Reagan, Thatcher of anarchokapitalisme tegengekomen, terwijl het mij als leek toch voorkomt dat zij vooral de ideologische aanstichters van de huidige commotie zijn en hun gedachtegoed nog breeduit en vlijtig verkondigd wordt.

De crisis; de economie, de politiek, de pers of de onwetendheid?

Er zijn nogal wat zaken waar ik nauwelijks of in het geheel geen verstand van heb zoals, om er maar eens twee te noemen, voetbal en economie. En dat laatste betreur ik soms wel eens. Want die economie lijkt ons leven toch af en toe volkomen te regeren. Daar gaan we in de aanloop naar de komende verkiezingen vast weer het nodige over horen. Hopelijk worden economische domoren als ik dan op ordentelijke wijze eens iets wijzer gemaakt over de ogenschijnlijk ondoorgrondlijke mechanismen die het financiële en economische leven beheersen. En ik mag hopen dat de media zich nu eens wat serieuzer en beter zullen kwijten van hun taak om ons, het onwetende publiek daarover voor te lichten en te informeren dan ze vorig jaar rond deze tijd deden.


Ruim een jaar geleden zag ik in een uitzending van Nova hoe Clairy Polak aan Flip de Kam enige interessante en verhelderende opmerkingen ontlokte aangaande onze begrotingssystematiek.
(zie deze uitzending vanaf 13 min.)
Nu zou de regering rond die tijd met een crisispakket komen ter bestrijding van de aanvankelijk financiële en vervolgens economische crisis. Er werd alom geroepen dat de regering schromelijk tekort schoot in het beteugelen van de crisis en dat het tijd werd om krachtdadiger op te treden en maatregelen te nemen zoals bv. Obama deed. De Kam betoogde echter dat vnl. door onze begrotingssystematiek onze economie sowieso een injectie van 37 miljard euro zou krijgen, hetgeen naar hoofd van de bevolking gerekend heel wat meer was dan bv. de amerikanen deden. Niettemin besloot de regering onder druk van media, oppositie en publieke opinie tot een extra crisispakket van 6 miljard.
De volgende dag sloeg ik nieuwsgierig de krant op en beluisterde het nieuws in de verwachting dat de stelling van de hooggeleerde heer Flip de Kam wel alom besproken, bevestigd of weersproken en op zijn meritus gewogen zou worden. Wel dat bleek erg naïef gedacht van mij, want geen woord daarover. En ook in de weken daarop helemaal niets, nada en noppes erover en leek dit gegeven wel nadrukkelijk doodgezwegen.
Wel was er de nodige ophef en tamtam over de vraag of die 6 miljard wel genoeg was en hoorde ik de heer Rutte later in het debat over dat crisispakket nog wel met veel ach en wee en gebaar beweren dat het allemaal helemaal fout zou gaan als er binnen dat pakket 300 miljoen aan zus besteed zou worden terwijl het volgens de heer Rutte toch echt aan zo besteed had moeten worden. Zou de heer Rutte soms net zoveel verstand van economie hebben als ik?



De vaderlandse pers en media lieten het in mijn ogen toen ernstig afweten.
Ik weet niet of we nu wat meer diepgang en wat diepgravender vragen en analyses mogen verwachten nu de crisis zich wel verdiept en het algehele gevoel van malaise maar niet minder wil worden.
Mijn hoop is niet zo erg groot. Afgelopen week zag ik Job Cohen aan de nationale borreltafel ondervraagd worden door de Pauw en de Witte man die zo ongeveer twee vragen hadden aan Cohen.
Vraag 1 dacht hij dat Balkenende een goede premier zou zijn? En op het voorstel van Cohen om bevrijdingsdag tot de Nationale Feestdag uit te roepen luidde vraag 2: waar dacht hij dat dan van te gaan betalen? En toen de heren daar niet een rechtstreeks antwoord op kregen bleven ze er nog even lekker over doorzagen en doordrammen. Ja als een programma dat pretendeert toch van enig intellectueel gehalte te zijn van een dergelijk bedroevend niveau blijkt, wat verwacht je dan nog?

Een link-helaas-P.S.je

Tot mijn spijt constateerde ik alras dat in het stukje van 11 april: Filosofie; wat is dat dan? (4) de links naar de hoofdstukken 1,2 en 4 uit het collegedictaat Historisch overzicht van de wijsbegeerte van Etienne Vermeersch naar inmiddels lege pagina's verwijzen. Dat is jammer, want het waren bijzonder heldere uiteenzettingen. Ik heb het website team van de Vermeersch-site nog wel verwittigd van mijn verrassing over de wellicht toch wat verbazende zet om iets op het web te zetten en het dan zomaar weer te verwijderen, maar daar mocht ik geen reactie op ontvangen. Aldus een paar loze links.
Het risico van verwijzen middels links; 'comes with the territory' zoals men pleegt te zeggen en zal nog wel vaker voorkomen.

Dick

Shailish meets Ducky

Even voorstellen: Shailish is onze poes, een Noorse (inmiddels Westfriese) boskat en Ducky is van beton en een creatie van Marian. En hier zien we de eerste kennismaking tussen deze beiden vereeuwigd.



Dit kleine intermezzo is speciaal voor de klanten van de Makerij IBG; de groetjes van Shailish voor Remco en Wendy.

Meten en/of weten?

Meten = weten

wordt er wel beweerd.
Maar als we maar meten en meten en we eigenlijk niet goed weten wat we meten omdat we welbeschouwd geen kaas hebben gegeten van hetgeen we menen te meten dan kunnen we dat weten natuurlijk gevoegelijk wel vergeten!

En dat kan tot rare dingen leiden, zeker waar er met mensen gewerkt wordt zoals in dat vak van mij.

Wie denkt dat ...., weet niet wat ......!

Halverwege de vorige maand hield Alexander Rinnooy Kan, de SER-voorzitter met een overdaad aan nevenfuncties, een toespraak tijdens het partij congres van D66.
Deze toespraak kreeg in analogie met het Geen gezeik, iedereen rijk van de Tegenpartij de wat quasi jolige en goedbedoelde maar toch wat flauwe kreet mee: De volgende stap; iedereen knap. Maar Rinnooy Kan deed daarin ook een uitspraak die naar mijn smaak een lijstje verdient, een gouden lijstje wel te verstaan:

Wie denkt dat kennis duur is, weet niet wat domheid kost.