Zwijgende dichters

De dode dichters almanak als dagsluiting op TV is, lijkt me zo, wel een beetje een kijkbuis-instituut geworden. Alhoewel .. worden de dagen in een 24-uurs economie nog wel besloten? En komt er überhaupt nog wel eens iets tot een conclusie en tot rust?
Er komen in ieder geval wel nog steeds meer dode en dus zwijgende dichters bij.
De afgelopen maand zeker weer twee en bepaald niet de minsten.



Gerrit Komrij begon zijn loopbaan, naar ik begrepen heb, als een beetje een enfant-terrible of een luis-in-de-pels in de literaire wereld omdat ie zich zo moeilijk in een hokje liet plaatsen en het daarbij nog eens waagde om voor een ieder begrijpelijke poëzie te schrijven.
Zo werd hij toch onze eerste 'Dichter des Vaderlands' met poëzie die staat als een huis en toch een twinkelend tegenwicht weet te bieden tegen die robuustheid:

Contragewicht

Er is een land dat ik met pijn verliet,
Er is een land dat ik met pijn bewoon.
Een derde land daartussen is er niet.
Mijn leven volgt een zonderling patroon:

Want waar ik heenga voel ik me niet thuis
En waar ik thuis ben wil ik telkens weg.
De grens wordt smal tussen geluk en kruis,
Steeds minder denk ik wat ik hardop zeg.

Ik heb, om aan dit noodlot te ontkomen,
Een derde land verzonnen in mijn hoofd,
Een land vertrouwd met leugens en fantomen.

Aan diepgewortelde en zware bomen
Hangen honkvast de loden trossen ooft
Van al mijn vederlicht geworden dromen.

Rutger Kopland was psychiater, alsmede hoogleraar in die tak van de zielkunde.
Van hem werd wel gezegd dat hij evenals Vasalis dichtte om zelf niet gek te worden.
Hij bewoog zich, zeg maar, aan de zijlijnen van de literaire wereld en was daar evenwel een graag-geziene gast.
Ik vermoed dat op enig moment in de nog jonge en verse geschiedenis de meeste Nederlanders wel bekend waren met deze regels:

Jonge sla

Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.

Maar jonge sla in september,
Net geplant, slap nog,
In vochtige bedjes, nee.

Of deze regels nog altijd, of nu weer, even zo bekend zijn zou ik zo niet weten.
Kopland was er niet altijd even gelukkig mee dat hij zo vereenzelvigd werd met vooral die jonge sla.

Twee gewaardeerde dichters verhuisd naar het rijk der dode dichters:

Poëzielsverhuizing?

Gelukkig hebben ze ons wel wat poëtische berichtjes nagelaten!