Kunst- en spoorwerk

Toen wij zo'n drie-en-een-half jaar geleden zomaar eens de trein naar Dordrecht namen voor een kennismakingsbezoekje met de oudste stad van Holland, bleek het Dordrechts museum aldaar gesloten wegens restauratie.

Een goede reden om deze stad nogmaals te willen bezoeken.
Nu stelt de NS ons als 60-plussers in de gelegenheid om voor een habbekrats jaarlijks een aantal vrij-reizenkaartjes aan te schaffen waar je je dan een een dagje onbeperkt per spoor het ganse land mee rond mag laten vervoeren.
In het kader van zo'n deadline (motten we weer?) togen we afgelopen zaterdag dus maar weer eens naar Dordt om nu dat museum toch maar eens bekijken. Hoewel de regenwolk boven ons land niet zo'n omvang leek te hebben als die van 24 juni, was het toch uitstekend spoor- en museumweer; binnen lekker droog en buiten toch grote kans op nattigheid.

Dat vernieuwde Dordtse Museum beviel ons wel.
De vaste collectie toonde onder andere dit Haagsche School juweeltje van J. H. Weissenbruch


(hé, zie ik daar nu toch een heus Popma-wolkje?)

waar de hedendaagse schilder Robert Zandvliet zijn eigen commentaar dan weer op bijeen gekwast had; met toelichting ook op een videopresentatie te zien.


(alweer zo'n Popma-wolkje!)

Naast de vaste collectie, waarin veel bekende Dordtenaren als de gebroeders van Strij, een aantal leerlingen van Rembrandt, en uiteraard Ary Scheffer een prominente plaats innemen, waren er twee tijdelijke exposities.

Die van de waterschilder A. P. Schotel, waarvoor we toch ook wel hierheen kwamen was in ieder geval zeer de moeite waard. Werk van Schotel valt o.a. ook in het Zuiderzeemuseum te zien.



Daarnaast bleek er nog een expositie te zijn met de titel: Op zoek naar Pirosmani
Nooit van gehoord maar bleek een Georgische schilder te zijn, zeer bewonderd door Rein Dool, die een hoofdrol in deze expositie en begeleidend videoverslag speelt.



Onderweg naar het museum moesten we nog even schuilen voor een fikse bui en waar doe je dat in Dordrecht anders dan in een galerie. Daar troffen we het vrolijkstemmende werk van de Pool Bartosz Fraczek dat op elk doek Matisse, Dufy of Gauguin in herinnering leek te roepen.



Na een smakelijke maaltijd in de Dulle Griet (vernoemd naar dat fameuze kanon en een herberg in Gent of naar het Belgische biertje dat men hier schenkt (nog even over dat kanon)) het spoor weer terug gezocht en tjoeke-tjoeke-tuf-tuf of eigenlijk meer roetsj-roetsj-zoef noordwaarts en naar huis.