Prora

Onze vorige vakantie bracht ons ondermeer naar Rügen, een eiland in de Oostzee. Daar zagen we in Prora het langste gebouw dat we tot dan toe ooit hadden gezien. Zondermeer een architectonische bijzonderheid te noemen. Het lijkt erop dat veel mensen het toch eerder zouden classificeren als een architectonisch gedrocht en een wanstaltige vertoning. Los van de megalomane indruk door de omvang zal de geschiedenis van het gebouw daar zeker een rol bij spelen. Het werd namelijk opgezet als een soort massaal biovakantie-oord door de nazi’s middels hun reisbureau KdF ofwel Kraft durch Freude. De Duitse arbeider zou voor zijn inzet voor de op bouw (lees:(oorlogs-)industrie) van het Derde Rijk van een welverdiende vakantie moeten kunnen genieten. De bedoeling was om 20.000 badgasten te herbergen. Het moderne leven stond toen al in de steigers. Maar het is niet zover gekomen dat het als zodanig dienst kon doen. Na de oorlog hebben de Russen het als interneringskamp gebruikt en nog even een begin gemaakt met de sloop ervan, maar dat viel dusdanig tegen dat ze daar maar vanaf zagen. Daarna deed het complex dienst als kazerne voor aanvankelijk Russische en vanaf de vijftiger jaren Oost-Duitse militairen. Nu is het de vraag of het enerzijds als monument gespaard zou moeten worden en anderzijds welke bestemming en functie het als zodanig zou kunnen worden. Het is hoe dan ook een bijzonder gebouw, een langgerekt kolos langs het strand van bijna vijf kilometer. Duidelijk in verschillende stadia van verval en in een klein gedeelte nog onderdak biedend aan een jeugdherberg en een particulier museum. In september bezochten we dat museum waarvan de collectie op ons een beetje overkwam als wat hap-snap bij elkaar geraapt. Ik vermoed toch dat veel Oost-Duitsers hier wellicht toch door nostalgische gevoelens van hun ‘toen was geluk nog heel gewoon’ periode en herinneringen aan die al dan niet zo goeie ouwe tijd overmand zouden kunnen raken. Dit toch indrukwekkende bouwwerk figureert ook nog vrij dominant in een speelfilm.