Deze dagen werd het nieuws in ons land vooral beheerst en zo goed als overspoeld door de opening van
het hernieuwde oude Rijksmuseum. Het zag er in de media ook allemaal erg mooi uit. Een
voor een ieder te volgen, niet al te overdadige (wat niet echt van de media-aandacht rondom dit gebeuren gezegd kan worden) en een van
onze geschiedenis verhalende presentatie van een greep uit de collectie en dat in een entourage die weer meer oogt als oorspronkelijk door
de architect bedoeld.
Neerlands trots en visitekaartje. De rescensies waren wereldwijd nagenoeg onverdeeld lovend.
Dezer dagen werd ons land even bezocht door
Allen Frances, wiens woorden
eerder op dit blog aangehaald werden. Hij was hier in verband met het verschijnen van
zijn boek ‘Terug naar normaal’. Ook een pleidooi voor wat meer helderheid en wat meer oog voor de oorspronkelijke bedoeling van in dit geval een classificatie systeem van onze mentale (al dan niet of mate van) gezondheid en wat in deze
normaal mag heten. Dat we het een diagnostisch systeem noemen wat het klip en klaar niet is, zegt al genoeg dat enige duidelijk hier toch minstens ten node gewenst is.
In een interview met Tonie Mudde in de Volkskrant verwoordt
Frances zijn missie enerzijds als een
mea culpa, vanwege zijn leidende en voortvarende rol in de architectuur en de totstandkoming van DSM-4, en anderzijds als een
j’accuse en waarschuwing naar de komende DSM-5, omdat dat meer van dezelfde onbedoelde en onwenselijke effecten zal hebben, naar het zich laat aanzien, als de vierde en vorige versie van dit
Classifying Manual.
De waarschuwing van Frances richt zich met name op de ontwrichtende en ziekmakende gevolgen van
overdiagnostiek voor zowel individu als samenleving.
En daarbij wijst Frances op de
dubieuze rol, invloed en marketingstrategieën van ‘Big Pharma’ ofwel de farmaceutische industrie. Op, zeg maar,
het verdienmodel van de farmaceuten die er steeds beter in lijken te slagen om de kassa te laten rinkelen.
Op de vraag van Mudde wat Nederlandse behandelaars dan te doen staat wanneer over een maand de nieuwe DSM zal verschijnen, luidde de woorden van Frances:
‘Hun gezond verstand gebruiken: negeren dat boek.’
Wat
al dan niet normaal mag heten zal altijd in zekere mate aan discussie onderhevig blijven. Frances levert met zijn waarschuwingen in ieder geval een zinnige bijdrage aan de actuele discussie. Voor wie zijn waarschuwing voor
‘valse epidemieën’ wellicht wat overtrokken in de oren klinkt, raad ik aan ook
‘Borderline Times’ eens rustig en aandachtig door te lezen.
‘Borderline Times’ is het boek van
de Belgische psychiater Dirk de Wachter met de ondertitel
‘Het einde van de normaliteit’, dat onlangs in ons Nederlandse taalgebied toch een gevoelige snaar leek te raken. Daarin legt de Wachter de huidige maatschappij met alles en iedereen, dus ook wijzelf, erop en eraan, bij wijze van spreken op de sofa om ons eens langs de meetlat van de
DSM te screenen op de diagnose
BPS of ‘Borderline Personality Disorder’. Deze diagnose wordt gesteld wanneer iemand op 5 van de 9 kenmerken scoort. Het resultaat is ietwat onthutsend in de zin
dat we als collectief maar ook veelal als individuen ruim voldoende op de 9 kenmerken blijken te scoren. Wie het verhaal en de argumenten van Dirk de Wachter inhoudelijk en zinnig weet te riposteren wordt bij deze uitgenodigd om dat dan ook eens te doen.
Doe eens normaal!
En als we het dan toch over
‘normaal’ hebben, komt al gauw een wat doldrieste politicus in beeld die onze altijd goedlachse
doodnormale minister-president eens, als door de hond gebeten, toe beet:
Doe eens normaal , man!
Dat was een veelgehoorde kreet en inmiddels ook de titel van
een boek van Malou van Hintum dat in de discussie rond
normaliteit en DSM diagnoses ook bijzondere aanbeveling verdient.
De boodschap luidt in
bijna alle gevallen dat om
een beetje normaal groot te groeien en vooruit te komen we soms ook een (wat) stapje(s) terug moeten kunnen doen.
Het kan verkeren, zeggen we Brederoo dan maar weer eens na,
nietwaar?
No comments:
Post a Comment