(zoete) geheimpjes van het leven

En toen werd het toch weer eens tijd voor een kopje koffie; vorige week in de restauratie van het Stedelijk. Ik pakte het suikerzakje, dat me opeens weer zo bekend voorkwam, van het schoteltje en las op de achterkant:

Secretos

La vida son secretos,
no mustios, indecibles…
secretos compartidos
que florecen de súbito.
Y a veces los poemas son
secretos: esas pepitas de
oro que la vida atesora
y dicha como granos de
azúcar desatodos
sobre mesas que
comparten amigos.

Anabel Torres

Onderwijl begon mij iets te dagen en al tastend en frummelend toverde ik een papiertje tevoorschijn uit mijn vestzakje, waar ik trouwens ook nog een snoepje tegenkwam dat daar ook al maanden huist. Een poëtisch aandenken aan en tastbaar bewijs van een vorig bezoek. Ik vouwde het papiertje open en dat was dus inderdaad net zo’n suikerzakje van Medellín Secret. Ditmaal in het engels en de titel ‘Secrets’ er afgescheurd las ik daar:

Life is secrets,
Not wilting, untold secrets,
But secrets shared
And which suddenly bloom
And sometimes
Poems are secrets:
Gold nuggets life piles up
And joy, like grains of sugar
Unleashed upon a table
shared by friends.

Anabel Torres

Toen ook het schoteltje van Marian maar eens aan een nadere inspectie onderworpen en warempels, daar lag ie ook in onze moerstaal:

Geheimen

Het leven bestaat uit
geheimen,
gedeelde geheimen
die plotseling opbloeien.
En soms …
zijn gedichten geheimen:
goudklompjes
en vreugde, als suiker
verstrooid
op een tafel door vrienden
gedeeld.

Anabel Torres

Zie je wel, geheimen zijn toch wel om te delen, al is het dan misschien niet met iedereen! En als ik zo nog meer poëzie tegenkom ga ik misschien wel weer eens, net als vroeger, suikerzakjes sparen.