Wel een beetje raar …

… al 65 jaar! Dat geldt of gold toch zo’n beetje als een mijlpaal in het leven. In deze contreien en in ons land althans. Dan bereik(te) je de pensioengerechtigde leeftijd en ging je zoals dat wel heette: van Drees trekken.
Voor mij duurt dat nu nog drie maanden meer en voor degenen die de 65 dit jaar nog niet halen dus nog wel iets langer. Maar ja, de gemiddelde leeftijd dat men 'daadwerkelijk' stopt met ‘werken’ ligt 'in werkelijkheid' toch overal en altijd lager dan de wet- en regelgeving aangeeft. 'Zo werkt dat' nu eenmaal, nietwaar?
Die pensioenleeftijd, zo heb ik begrepen, moet een heus keerpunt in het leven worden. Al geruime tijd hoor ik tenminste met enige regelmaat: Schiet zeker al lekker op, hè? Wanneer is het zover? Wanneer mag je?; en: Wat ga je dan doen? Lekker genieten en leuke dingen doen, zeker hè?
Dus als ik het goed begrijp staat me nog een mooie tijd te wachten en gaat het leven nu pas echt leuk worden. Het leven begint dus blijkbaar niet bij 40, zoals ik eerder vernomen had, het begint pas bij 65!
‘Beter laat dan nooit’ zullen we dan maar zeggen. Dan moet je uiteraard ook wel de tijd van leven hebben.Het goeie nieuws op dit vlak is dat we met z’n allen toch nog steeds ouder aan het worden zijn. Nu ben ik, naar ik vrees, niet met het meest ideale genetische pakketje behept. Die 65 heeft voor mij ook een speciale klank omdat ik bij gelegenheid wel placht te memoreren dat het trio van mijn meest directe voorvaderen alledrie op hun 65ste de pijp aan Maarten gaven. Dat is overigens niet helemaal correct want mijn vaders vader wist het na zijn 65ste, voornamelijk slapend in zijn rookstoel en af en toe aan een sigaartje lurkend, nog zo’n twee jaar vol te houden. Mijn vader mocht na zijn 65ste verjaardag nog welgeteld één maand en tien dagen van Drees trekken. En mijn andere opa?; ach toen hij het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde, had hij in ieder geval zijn grootste wens, namelijk zijn dochter in Canada te bezoeken, al in vervulling zien gaan.
Ik ben er zelf nog niet uit wat mijn grootste wens dan zou zijn en ben overigens sowieso van plan om het hier toch een poosje langer uit te houden op deze aardkloot dan mijn drie directe mannelijke voorgangers.
Maar dan wordt de vraag hoe je oud(er) wordt?; want zo men zegt: ouderdom komt met gebreken.
Eerst maar even zien hoe oud ik me morgen voel en of het over drie maanden echt allemaal zo mooi, vrij en leuk gaat worden en of ik wellicht al eens aan de rubriek: ‘Opa vertelt’ kan gaan beginnen.
Maar op het moment hou ik het even op: Prosit!; op die 65 en tja, toch ook maar op dat goede leven dat me blijkbaar nog te wachten staat! Ik reken er maar op dat het voorlopig nog wel even S(e)N(i)OR zit met mij.