Quedlinburg

Die digitale schoenendoos puilt dus aardig uit. En daar kom ik niet alleen foto's van 15 jaar geleden maar tot die van vorig jaar tegen. Zoals bijvoorbeeld die met de vakwerkhuizen uit Quedlinburg.

Vakwerkbouw kom je in heel Noord-, Midden- en Oost-Europa tegen maar we zien het toch vaak als kenmerkend voor Duitsland. Zo zagen wij het in september weer volop in de Harz in Goslar, Quedlinburg en Wernigerode, de grotere plaatsen aldaar bekend om hun Fachwerkhäuser.

Op een regenachtige, druilerige vakantiedag waren we, na daar wandelschoenen te hebben gekocht, al rap uitgekeken in het plaatsje Thale. Met zulk weer kun je maar beter in de stad vertoeven en derhalve reden we naar het nabijgelegen Quedlinburg.
Ik wist dat zich daar  iets van een Lyonel Feininger Museum/Galerie moest bevinden en dat leek ons gezien het weer wel even een goede en hoe dan ook droge bestemming. Feinnger die mij enkel als schilder (en aan het Bauhaus geliëerd) bekend was, bleek vooral ook cartoonist en graficus te zijn geweest en naast iets van zeven schilderijen werd hoofdzakelijk dat grafische werk van hem getoond. Er was een ‘sonderaustellung’ van cartoons (spotprenten) over de fiets en het gebruik daarvan aan het begin van de vorige eeuw door Feininger (die zelf zo’n tweewieler, een ‘Cleveland’ van Amerikaanse makelij, reed en daar duizenden kilometers mee aflegde) en tijdgenoten. Feininger leek daar dus meer impact gehad te hebben gehad als liefhebber en voorvechter van de tweewieler dan als schilder.
Toen ik deze foto nam snelde er met 'grosse geschwindigheit' een suppost op mij af die mij gestreng wees op de bordjes die mij toch duidelijk hadden moeten maken dat hier niet gefotografeerd mocht worden. Dus zullen jullie het verder zonder beeldverslag van de ‘sonderaustellung’, waar we overigens betrekkelijk snel doorheen waren,  moeten stellen. Eenmaal weer buiten begon zowaar het zonnetje er wat doorheen te piepen en werd de temperatuur nog zeer behaaglijk. Fietsweer, zou je haast zeggen, maar die hadden we natuurlijk niet bij ons.
Dan maar weer in de benenwagen en wat plaatjes van het slot en de dom geschoten, die die dag helaas beiden gesloten waren, maar van waar je nagenoeg rondom mooi de stad kunt overzien. Met dit weer en dit uizicht bepaald geen straf voor ons.

En natuurlijk nog wat beelden van de vakwerkhuizen en -gebouwen in Quedlinburg,   waarvan er hier, in het voormalige Oost-Duitsland, ook een paar zeker nog een likje verf en een flinke opknapbeurt zouden kunnen gebruiken.
Je zou zoiets toch direct verkopen!; maar ja, wie wil er zoiets kopen?

Nu hadden we onze auto stomtoevallig vlak bij die van Malermeister Pielemeier geparkeerd en die, zo leek ons, hoeft hier voorlopig vast nog niet zonder werk te zitten.