Voor de gemiddelde westerling kan zelfs de indruk ontstaan als betrof het een bijna halfgod.
Ueshiba (1883-1969) had zich in Japan de nodige faam verworven als 'martial artist' ofwel beoefenaar van gevechtskunsten. Er is heel wat gezegd en geschreven over zijn leven en het, door hem ontwikkelde of in het leven geroepen, aikido. De weerslag daarvan is ook te vinden op het internet. Zoals bijvoorbeeld op dit blog of bij, de kronikeur van het aikido, Stanley Pranin.
Twee regelmatig terugkerende thema's in wat ik daar over las, gaan telkens over de aard en de invloed van zijn bemoeienis met de Omoto sekte of religie (voor meer daarover: ziehier) en over de mate waarin het aikido overeenkomt en schatplichtig zou zijn aan het aiki-jujutsu van de Daito-ryu.
Bekend zijn ook de verhalen van zijn leerlingen die er totaal geen touw meer aan vast konden knopen wanneer Ueshiba zich in woord of geschrift uitliet over de filosofische of spirituele grondslagen van zijn aikido.
Wie meer wil weten over de spirituele danwel filosofische achtergronden van het aikido zou bijvoorbeeld een van de volgende bronnen kunnen raadplegen:
- Aikido and the Harmony of Nature
door Mitsugi Saotome
- Enlightenment through Aikido
door Kanshu Sunadomari
- The Spiritual Foundations of Aikido
door William Gleason
of anders misschien in een van de boeken van John Stevens hierover.
Er is in ieder geval genoeg over dit onderwerp en over deze man geschreven om nieuwsgierigen en belangstellenden een poosje bezig te houden. Voor wie meer van kort en krachtig houdt, hier nog even twee van zijn, wat mij betreft, meest markante uitspraken:
- dat hij op hoge leeftijd en als alom gevierd meester zei zich steeds meer een leerling en nog altijd een beginner te voelen en
- dat je meest geduchte vijand en daarmee het grootste gevaar zich doorgaans niet tegenover of buiten je bevindt maar meestal ergens diep in jezelf huist.
Wijsheid en/of zelfkennis?
No comments:
Post a Comment