Dan was ik in de opsomming van aflevering 4 zomaar nog vergeten om te vermelden dat Marian en ik in mei 2022 deelnamen aan de 21ste internationale push-hands meeting van de school van Nils Klug en daar met genoegen de beginnerslessen van Birgit Golze volgden.
Om het CV van mijn bemoeienis met die martial arts dan maar even helemaal volledig te maken: ik volg sinds enige tijd ook David Valadez van Senshin Center online omdat hij, naar mijn smaak, een bijzonder interessante kijk op aikido en martial arts heeft en ook veel daarvan kan uitleggen en laten zien. Te volgen via Patreon, Youtube of op Facebook.
Ik had deze blogjes ook onder de titel: My martial arts journey kunnen posten maar dat zou inmiddels wat als na-aperij over kunnen komen en het zou ook de lading niet echt dekken.
In het vorige blogje maakte ik al gewag van het onderscheid tussen de (meer) interne en de (meer) externe kunsten, ook wel aangeduid als zachte en harde stijlen binnen de krijgskunsten. Ik veronderstel dat het inmiddels ook wel duidelijk zal zijn dat het juist die interne kant is die mij boeide. Anders zou mijn bemoeienis met iets als krijgs- of vechtkunst en de tijd en moeite die ik, als in principe niet geïnteresseerd in vechten, daaraan heb besteed toch wat moeilijk te begrijpen zijn. En mijn eerste kennismaking ruim veertig jaar geleden was dan ook, niet geheel toevallig, met een kunst die wel The Art of Peace werd genoemd of de kunst van het niet-vechten.
Je kunt op de mat bij aikido dan ook een aanzienlijk gemengdere groep deelnemers qua leeftijd, dik of dun en verhouding man/vrouw aantreffen dan bij de meeste krijgskunsten of vechtsporten. Aikido wordt doorgaans ook tot een van de zachtste vormen van krijgskunst gerekend. “Harmonie” is een sleutelbegrip in aikido en een term die je nogal vaak kunt horen in een les of training. Wat mij aanvankelijk nogal bevreemdde was dat die aikido beoefenaars allemaal de mond vol hadden van harmonie en zo meer en zich ondertussen in vele verschillende organisaties verenigden die allemaal meenden het ware ideaal van “de grote leraar” te vertegenwoordigen. Mij deed het toch maar sterk denken aan de afsplitsingen en wederzijdse verkettering zoals we die in calvinistisch Nederland wel kennen.
Je kunt op de aikido mat dan ook menig beoefenaar tegenkomen wiens motivatie om deze kunst te gaan beoefenen van ideële aard was. En dan ligt het monster van de dogmatiek al gauw om de hoek. De bezwaren van Rokas (zie vorig blogje) zijn niet geheel uit de lucht gegrepen; want wat is er nu sterker: het leven of de leer? Er zijn ook nogal wat lieden (zeker ook onder enthousiaste beoefenaars van aikido of tai chi) die geen gelegenheid onbenut laten om pais en vree te prediken terwijl ze constant de strijd lijken willen aan te gaan met alles en iedereen en bovendien nog eens met zichzelf.
Hoe dan ook vermaakte ik mij die eerste drie jaar uitstekend wekelijks rollebollend over de mat terwijl men mij wat kneepjes van een vechtkunst trachtte bij te brengen. Ook wat dan de filosofie van aikido heet intrigeerde mij dermate dat het mij altijd op een bepaalde manier bezig is blijven houden. Hetgeen resulteerde in een hernieuwde kennismaking zo'n vijf jaar voor mijn pensionering tot nu. Mijn blik op de materie is inmiddels echter wat verbreed. Ik beschik over wat meer kennis en achtergrondinformatie aangaande Oosterse wijsheidstradities als Boeddhisme en Taoisme mijn interesse omvat inmiddels ook de martial arts van Chinese origine. Mogelijk zelfs meer nog dan die Japans heten te zijn. Ik volg tegenwoordig zelfs kung fu lessen. Kungfu of gongfu betekent overigens zoiets als moeilijk of kunstig werk dat je niet zomaar onder de knie krijgt en nogal wat training vergt. Dus niet noodzakelijkerwijs een gevechtskunst, al is het in die betekenis wel bekend geworden in het Westen. Dat mede door ene Bruce Lee, de man van: be like water, my friend.
Ik neem aan dat inmiddels duidelijk is dat ik me niet met deze dingen bezighoud om te leren of beter te kunnen vechten maar eerder om al dat vechten waar mogelijk achter me te laten. Dus als antwoord op dat vraagteken achter de titel boven deze blogjes verwijder ik zowel het vraagteken als de titel maar helemaal en zal ik het dus niet maar meer hebben over mezelf als krijgskunstenaar of als krijger of als warrior of aanverwante termen want dat ben ik helemaal niet. Maar ik wil het te zijner tijd nog wel eens hebben over die interne kracht (internal power), waar ik in het vorige blog naar verwees, en de link daarmee naar de diverse krijgskunsten omdat dat iets is dat mij mateloos pleegt te boeien.
No comments:
Post a Comment