Oranje vind ik een mooie kleur, hoor! Laat daar geen misverstand over bestaan; vooral een mooi en niet te overdreven oranje accent tegen een ceruleumblauwe achtergrond kan mijn hart al gauw iets vrolijker doen tikken en acht ik ook zondermeer esthetisch verantwoord.
Dit in tegenstelling tot de ongebreidelde oranjebrij die nu af en toe over dit land uitgekotst lijkt te moeten worden. Zouden wij Nederlanders vandaag de dag soms wat moeite hebben met maat houden? Wat is er met dit ooit zo calvinistische volkje gebeurd? Wie het weet mag het zeggen.
Even een Blog-dienstmededeling tussendoor:
In een recente zoektocht naar mijzelf op dit Blog liet ik vooral onze nationale identiteit de revue passeren. Daarin heb ik, naar ik nu besef, het oranjegevoel en het calvinisme schromelijk verwaarloosd en tekort gedaan. Dat terwijl ik zelf half van calvinistische herkomst en door mijn opvoeding nagenoeg geheel van calvinistische huize ben. Ik hoop deze blunder bij deze iets rechtgezet te hebben.
Verder met wat ook wel eufemistisch maar wel treffend de oranjegekte genoemd wordt. Is het niet merkwaardig of is het juist begrijpelijk en ter compensatie van een gemis dat wij in onze huidige individualistische cultuur met zijn vrije-markt evangelie en zijn ieder-voor-zich ideologie behoefte lijken te hebben aan een lekker ongecompliceerd feestje waar het wij-gevoel weer eens overheerst? Waar de dialoog en gevoelens van saamhorigheid of compassie in de politieke arena en in het maatschappelijk leven, als ze er al zijn, geleidelijk of sprongsgewijs naar de achtergrond verdwijnen, lijken saamhorigheidsgevoel of het wij-gevoel welhaast kunstmatig opgeklopt te worden rond gratuite zaken als het koningshuis en het voetbal. Lekker simpel, nergens over nadenken en niks geen discussie want we weten uiteraard allang al hoe het gesteld is met onze voorkeuren en loyaliteiten. Oranje boven!
Dit verschijnsel van oranjemanie is natuurlijk voer voor psychologen en sociologen. En ik weet niet of er Bloggende sociologen zijn, maar ik ben toch wel nieuwsgierig naar de kijk van lieden als bv. Marcel van Dam of Anton Zijderveld maar vooral van iemand als Bram de Swaan op dit fenomeen.
Het zal duidelijk zijn dat ik de genoemde gekte maar wat langs mij heen laat waaien en het bij tijd en wijle voor verdwazing aanzie. En dan denk ik bij mezelf: landgenoten toch, pas toch op je tellen en wees toch op je hoede, want als je toch een beetje je klassiekers kent en Bredero ter harte neemt dan weet je toch dat teveel van het goede zomaar in zijn tegendeel kan gaan verkeren.
Toch of niet dan?
vervolg >>
No comments:
Post a Comment