Ze zijn wat mij betreft ook wel het meest bijzondere en opvallendste onderdeel daarvan.
De hele museale entourage is een kunstwerk op zich en laat zien wat er met een beetje creativiteit, wat inventiviteit en volharding zoal mogelijk is.
Met name de manier waarop het een en ander met elkaar geïntegreerd is maakt indruk zonder op enigerlei wijze pretentieus aan te doen. En misschien valt er iets van te leren zoals wat hints voor hoe we onze leefomgeving ook zouden kunnen inrichten.
Frappant vind ik steeds om te zien hoe kinderen en opgeschoten jeugd er zich vermaken en hoe geínteresserd ze zijn in alles wat ze zien. Je ziet er alles bij daglicht want kunstlicht ontbreekt er evenals de suppoosten, ook die zijn nergens te bekennen en alle deuren staan open.
Het museum Insel Hombroich is het geestelijk kindje en komt uit de koker van Karl-Heinrich Müller, een makelaar en kunstverzamelaar uit Düsseldorf. In de catalogus van Insel Hoimbroich worden de drijfveren en het verhaal achter het ontsaan van dit bijzondere museum uit de doeken gedaan. Müller kocht begin jaren tachtig een sompig stukje land waqar hij het Rosa Haus en bijgebouw opknapte om er zijn verzameling onder te brengen, te wonen er en met bevriende kunstenaars als Anatol Herzfeld, Erwin Heerich en Gotthard Graubner te kunnen werken, ideeën te ontwikkelen en te experimenteren onder het motto: Kunst parallel zur natur. Met stapsgewijze uitbreiding van het terrein en in verschillende fasen werden gebouwen en structuren in een landschapsontwerp gepast. In 1987 werd het met de bouw van het restaurant ook officiëel als museum opengesteld. In de jaren negentig werd het speciaal voor werk van Norbert Tadeusz en door Heerich gebouwde Tadeusz-paviljoen geopend; werd het Raketenstation aangekocht en in 96 bracht Müller het museum eiland onder in een stichting.
Op deze fotosite zijn wat van mijn Hombroichkiekjes te vinden.
Een kleine zoektocht op bv. Google naar Hombroich (internet of images) levert voor degeen die meer wil zien een keur aan mooie foto's en impressies op. En daarbij voor wie meer wil weten vele en soms uitgebreide verhalen en verslagen over dit bijzondere museum, waarbij de een nog lovender is dan de ander. Met kwalificaties als:
de stilte van Hombroich
stemt tot meditatie
verborgen cultuur
een gedicht van Paul Rigolle
een culinaire note van the clumsy chef
of nuttig advies voor mensen die met openbaar vervoer reizen.
En dit is zomaar een kleine greep.
Daar heb ik dus niets meer aan toe te voegen behalve dat ik al die lofuitingen waarschijnlijk toch wel wat overdreven gevonden zou hebben als ik er niet toevallig zelf geweest was.
Klik op afbeelding om die desgewenst te vergroten. (of soms handiger rechts-klik erop om dat in een nieuwe tab of venster te doen)
No comments:
Post a Comment