Geloof en politiek; heikele onderwerpen?

Vroeger hoorde ik weleens beweren dat als je niet van ruzie en onenigheid hield en het bijvoorbeeld tijdens verjaardagen gezellig wilde houden je maar beter niet over politiek of geloof kon beginnen. En de soms verhitte discussies aan de reformatorische kant van mijn familie leken die stelling ook wel wat te bevestigen. Hoewel het argument me derhalve niet helemaal ongegrond voorkwam heb ik het toch altijd maar een vreemde en onverkwikkelijke zaak gevonden dat je terwille van de lieve vrede maar beter wat over koetjes en kalfjes zou kunnen leuteren dan een gesprek aan te gaan over kwesties die we toch duidelijk als belangwekkender ervaren of die ons blijkbaar toch nader aan het hart liggen.



Maar als je het publieke debat en de journalistieke berichtgeving van het afgelopen decennium eens in ogenschouw neemt dan zie je toch weinig fraais of verheffends. De overheid is zich op allerlei fronten aan het terugtrekken ten faveure van de z.g. vrije markt en het grootkapitaal en speculanten krijgen alle ruimte om hun spelletjes te spelen. Er borrelen her en der opeens allerlei irrationele anti-europese sentimenten op en ook politici generen zich niet om met de vinger naar het grote boze Europa te wijzen om hun eigen tekortkomingen te verhullen en het kiezersvolk naar de mond te willen praten. Het zogenaamde islamdebat wordt buiten proporties opgeblazen en lijkt vooral door haatdragendheid, xenofobie en islamofobie gevoed en gestuurd te worden. Dom geleuter over dubbele paspoorten en meer van dat soort loze symboolpolitiek en ga zo maar door. Zo zou je toch inderdaad gaan denken dat je onderwerpen als geloof en/of politiek maar beter kunt mijden. Al was het maar uit zelfbescherming of om je neus niet te stoten.

Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden, vindt u ook niet? Willen wij in een dergelijke wereld leven? Ik liever niet! Maar ja, wat doen we eraan?