Maar evenals nostalgie is het fenomeen protestsong toch ook niet helemaal meer wat het geweest is, als Dylan zelf dit nummer al in The White House ten gehore mag komen brengen.
Ik heb het nog niet in het Arabisch mogen horen; inmiddels wel in het Japans.
In Andere tijden gaf ik enkele YouTube links naar covers van dit nummer van de maestro. Maar dat waren er slechts zeven en er blijken er toch nog wat meer te zijn.
Wat te denken van: Bruce Springsteen, Marco Magnani, Sinead O'Connor, Brandi Carli, Odetta, James Taylor & Carly Simon, Billy Joel, Tracy Chapman, Richie Havens, Me First and the Gimme Gimmies, A Whisper in the noise, Herbie Hancock with Kristina Train, Don Henley, Beach Boys, the Hollies, the Seekers, Roy Buckley, Phil Collins, Bryan Ferry, Blackmore's Night, Chelsea Staub and Jake Johnson, Eddie Vedder, The Blackstones, Runrig, Simon and Garfunkel, Tommy DeSare's, Barbara Dickson, Paula Darwish of Ryan Bingham.
Ook te beluisteren in acapella of op de piano of op de ukelele of op de autoharp of door een paar Italiaanse donne of tijdens college of in de kerk.
En vast nog veel meer maar ik vind het wel even genoeg zo, want ik krijg het heen-en-weer van al dat opzoeken en uitzoeken en plakken en knippen; alsof ik postzegels of voetbalplaatjes spaar en inplak.
Daarbij ik zit toch steeds maar met een bepaald liedje in mijn hoofd.
Met dank aan de firma YouTube
No comments:
Post a Comment