Mowgli, het mensenjong(4)

Als ik het mij wel herinner was het eerste verhaal over een wolfskind dat mij ter ore kwam dat van Mowgli, het mensenjong dat door wolven opgenomen, verzorgd en beschermd werd. Maar dat verhaal had toen bepaald niets lugubers of unheimisch; integendeel het was een spannend, kleurrijk en tot de verbeelding sprekend verhaal.



Het was vast ook niet helemaal het, wat herschreven en naar ik zomaar veronderstel wat zoetgevoosdere, verhaal dat al enkele decennia de harten van miljoenen kindertjes schijnt te stelen door een wereldwijde mega-hit van een tekenfilm uit de stal van Disney. Dat 'Jungle Book' was overigens de laatste film waar Walt Disney persoonlijk aan mee werkte en leiding aan gaf; hij stierf tijdens 'the making of'. Maar ik heb die film nooit gezien. Ik voel ook niet de minste behoefte om hem alsnog te gaan zien evenals ik niet de minste aantijging voel om bv. Disneyland met een bezoek te vereren.



Nee, de avonturen van Mowgli werden mij ooit spelenderwijs geopenbaard als welpje bij de Graaf Floris V groep in Heemskerk. Dat was toen nog bij Akela Vlaanderen-Oldenzeel en Bagheera huppeldepup?.. eerst in de van Coevenhovenstraat en later in de Mozartstraat.
Wij dip-dip-dip-dip, wij dap-dap-dap-dap ... staat mij nog vaag bij ... en wij beloofden daarbij hoe dan ook altijd ons best te doen.
De activiteiten van en de hele entourage rond die welpjes (met hun groene petjes en in korte broekies) waren geënt op en gemodelleerd naar de avonturen van Mowgli, het mensenjong zoals verhaald door Joseph Rudyard Kipling aanvankelijk in 'In the Rukh' vervolgens in 'The Jungle Book' en 'The Second Jungle Book'.



Rudyard Kipling was, naar verluidt, bevriend met Baden Powel, de oprichter van wat in ons land ooit de padvinderij heette en nu alom scouting genoemd wordt. (die imago's moeten toch blijkbaar altijd maar weer opgepoetst worden)

Van de avonturen van Mowgli weet ik me trouwens nog maar bar weinig meer te herinneren, wel koester ik nog een vage herinnering aan een spreekbeurt die ik ooit eens in de eerste klas van de Ulo mocht houden over Mowgli en zijn vriendjes. Het betrof althans een stukje uit het boek van Kipling maar dan in mijn eigen woorden vervat en verteld. Helaas bleek toen aan het eind van het verhaal niemand, buiten mijzelf dan, er veel van begrepen te hebben. Maar ja, het stond ook niet bekend als een gemakkelijk boek, zullen we maar zeggen.

Tot zover dan deze korte ingelaste episode uit: Opa vertelt.

P.S. Er duiken overigens nog altijd her en der uitzonderlijke verhalen op onder de noemer real life Mowgli's zoals bv. het exotische verhaal van de Frans-Afrikaanse Tippi Degré of de droeve verslagen over de Russische Madina en een Argentijns jochie van slechts een jaar oud.
Van Tippi Degré zijn op Youtube de nodige filmpjes te vinden waarin je kunt zien dat ze wel degelijk in de mensenwereld is opgenomen, zelfs in meer dan één cultuur en zich van daaruit ook nog eens behoorlijk ontspannen en bijna als vanzelfsprekend met dieren omgaat. Uit de filmpjes spreekt wat mij betreft behalve de plasticiteit van een kind toch vooral ook onze menselijke hang naar romantiek en onze fascinatie met het exotische.



Lees ik met dank aan de firma Google tot mijn lichte verbazing ook nog even dat er zoiets zou bestaan als het Mowgli Syndrome; daar was mij toch echt niets van bekend toen ik dit schreef: Syndromatisch?