Het doet me denken aan de laatste periode verplicht en steeds incidenteler kerkbezoek waarin ik door het ouderlijk gezag nog wel verplicht werd zo'n jaar of twee de catechisatie te volgen. Die catechismus is een soort geloofsexamenstof bestaande uit 129 vragen en evenzoveel voorgestoomde antwoorden, zodat je goed zou weten wat je geloven moest. En op de catechisatie werd dan systematisch gepoogd dat Heidelbergse huzarenstukje er ook bij mij in te stampen, hetgeen niet echt een succes geworden is. Ik deed dus geen belijdenis zoals de meeste van mijn mede-catechisanten dat later wel zouden doen en ik zou mezelf dus met recht vrijgemaakt gereformeerd kunnen noemen.
Maar Heidelberg is ook gewoon een mooie stad aan de Neckar in Duitsland, die in de reisgidsen en folders aangeprezen wordt als zijnde een van de mooiste typisch Duitse steden (en je hebt daar nogal wat steden!). Op een mooie en stralende zaterdag in september reden wij maar eens van Mannheim naar het nabijgelegen Heidelberg om te zien of dat nu wel echt zo was. En ja hoor, het was zo.
Vanuit de parkeergarage belandden we via een wat lastig te vinden uitgang nagenoeg midden in de Altstadt in een stille zijstraat van de vrij drukke winkelstraat die de Hauptstrasse heet. Vandaar eerst maar naar de Neckar gewandeld om weer in alle rust de rivier en de Alte Brücke met zijn poort te aanschouwen. Marian herinnerde zich nog ooit als klein meisje, een stukje stroomopwaarts, in diezelfde Neckar gezwommen cq gebaad te hebben en wel, uit veiligheidsoverwegingen, aangelijnd.
Na aan wat toeristische verplichtingen voldaan te hebben zoals het nuttigen van Kaffee und Torte oder Kuche en langs, over en door het stadhuis, het marktplein en de kerk te zijn gelopen, besloten we het eens hogerop te zoeken. Het was behoorlijk warm in de stad en er loopt een kabelspoorbaan naar de 550 meter hoger gelegen Königstuhl.
Het leek en bleek een goed idee om het treintje van de Bergbahn eens te nemen. Dat leverde uiteraard wat mooie uitzichten en doorkijkjes op.
We herkenden zelfs drie koeltorens van een energiecentrale in de Boven-Rijnse laagvlakte die ons toevallig vorig jaar rond dezelfde tijd van de andere kant bezien ook opvielen. Dat was toen vanaf het Hambacher Schloss nabij Neustadt a/d Weinstrasse.
Het was boven op de Königstuhl inderdaad koeler en aangenamer dan beneden in de stad.
Daar hebben we het zogeheten Walderlebnispfad gelopen.
Dat het daar beneden warmer was ook weer merkbaar toen we weer de afdaling per spoor ondernamen en uitstapte bij het Schloss. Even rondgewandeld en de laatste etappe van de afdaling naar de stad genomen.
In de Heiliggeistkirche kon ik de verleiding niet weerstaan toch nog eens de Heidelberger Katechismusch nu dan in de duitse versie aan te schaffen. Kan ik misschien ooit nog eens nalezen waarover ik destijds toch steeds met die dominees in discussie lag.
De mevrouw achter de balie was in ieder geval zeer enthousiast over mijn aankoop, concludeerde daaruit dat ik Nederlander moest zijn en gaf me nog speciaal een stempeltje van de Heiliggeistkirche op de laatste bladzij van het boekwerkje. Tevens beval ze het concert aan dat diezelfde avond, en wel een uurtje later, gegeven zou worden in die kerk. Een concert voor orgel, pauken en drie trompetten met als sluitstuk Feuerwerksmusik van Händel. Dat leek ons wel eens wat, dus snel gegeten en op naar het concert; dat wel aardig was maar ons toch ook iets tegenviel. Waarschijnlijk waren onze verwachtingen van de sfeer, de akoestiek en vooral het vuurwerk toch iets te hoog gespannen.
Toen we uit de kerk kwamen was nog aangenaam warm. Een zwoele en bijna tropische avond zoals we die deze zomer nog niet eerder hadden meegemaakt. Een ijsje gegeten en weer terug naar het hotel in Mannheim.
Daar op het terras nog van een biertje genoten terwijl er voor onze neus een bus met Russische hockey-jongens (nee helaas geen meisjes dus!) leegliep waarvan er een aantal nog even het zwembadje indoken om wat af te koelen.
No comments:
Post a Comment