Frozen shoulder

Op de tv hoor ik de laatste tijd de kreet ‘Frozen planet’ nog wel eens voorbij komen. Dat blijkt dan om een BBC-documentaire te gaan waar je de bibbers van zou krijgen; hij gaat namelijk over de poolgebieden. Ik ben nogal een koukleum en bij ons is het gelukkig maar zelden of nooit zo koud. Maar nu hebben we dan toch ook opeens weer een beetje winterweer en af en toe een witte wereld. En dan is het eindelijk eens zover en dan hoor ik van de week dat ik meteen een bevroren schouder ofwel een ‘frozen shoulder’ heb. Nu heb ik wel eens vaker en momenteel alweer een maand of twee last van mijn schouder. Dan het is toch opvallend hoeveel anders je er tegenaan kijkt als een kwaal of ongemak opeens een naam krijgt, geduid en wellicht ook behandeld kan worden. Maar een sneeuwpop hoort frozen shoulders te hebben en niet ik. Sneeuwpoppen heb ik deze winter trouwens nog niet gezien. Maken de kindertjes die niet meer? ‘T kan vriezen, het kan dooien placht Pelleboer, de weerman, te zeggen; ‘t moest in die schouder van mij maar weer gauw gaan dooien.