Behalve van Corsicaanse muziek hou ik onder andere ook van Portugese muziek, dat wil zeggen van dat Portugese levenslied dat ooit ‘fado’ gedoopt werd.
Zestien jaar geleden bezochten wij eens een concert van Cristina Branco in theater De Vest in Alkmaar.
Bij het tweede lied dat, als ik me niet vergis, over haar huis ging biggelden de tranen toen plots over mijn wangen; maar ja, ik ben nu eenmaal een sentimentele druif en menige fado wil nog wel eens een paar gevoelige snaren bij mij raken. Zou dat nou door die mysterieuze ‘saudade’ komen?
Gisteravond trad Cristina Branco op in Het Park in Hoorn. Daar zagen we haar toen voor een tweede keer in levende lijve optreden. Ze zong fado en meer zoals een nummer van Joni Mitchell. Riep herinneringen op aan Lisboa en smaakte wel weer naar meer.
Inmiddels geniet ze ruime bekendheid is in ons land, even als de ‘fado’, die zelfs al in het Fries gezongen wordt (door Nynke Laverman).
Cristina Branco zong ook een album vol met vertaalde teksten van de bekende Nederlandse dichter Slauerhoff en deed een bijzonder project met het Amsterdam Sinfonietta.
Voor wie haar nog niet kent of niet weet hoe de fado klinkt en een uurtje de tijd heeft:
No comments:
Post a Comment