Een totaal gebrek aan ...

... 'collectieve verbeeldingskracht van veel slimme mensen […] om het systeem als een geheel te begrijpen.’

, luidde in 2009 het antwoord van vooraanstaande Britse economen op een vraagje van Hare Majesteit over hoe het kon bestaan dat we die inmiddels fameuze financiële crisis niet aan zagen komen.

In een artikeltje in de Correspondent roept Rutger Bregman dit gedenkwaardige doch nogal gemakkelijk te vergeten en te negeren kattebelletje aangaande de belangrijkste oorzaak van de eurocrisis nog eens in herinnering. Daarbij concludeert hij dat mocht de een of andere koningin straks, na een mogelijk Grexit, ook wel eens van de slimste economen willen weten waarom we dat dan toch weer niet aan zagen komen, ze hoogstwaarchijnlijk op eenzelfde antwoord mag rekenen: Een totaal gebrek aan collectieve verbeeldingskracht.
Waar we dan nog aan toe zouden kunnen voegen: plus een stuitend gebrek aan solidariteit en aan politieke moed en doortastendheid.

Ik wil niet eindeloos doorgaan met het aanhalen en citeren van lieden die in deze kwestie op dezelfde golflengte zitten als ikzelf (want dat begint dan wellicht toch wat te lijken op het aanhalen van je eigen woorden) maar dit stukje van Bregman in de Correspondent en daarin de verwijzing naar Steve Randy Waldman slaan, wat mij betreft, weer dermate de spijker op de kop dat ik ze toch nog even aan die laatste voetnoot toe wil voegen.

Rutger Bregman:

Zoals Zuid-Holland eigenlijk Drenthe subsidieert, zo kan de eurozone alleen werken als de rijke landen solidair zijn met de armere landen

Steve Randy Waldman:

Throughout the crisis, European elites have faced a simple choice: Acknowledge and explain to electorates their own mistakes, which do not line up along national borders of virtue and vice, or revert to a much older playbook and manufacture scapegoats.

Such tiny, tiny people.