Plaatjes kieken of kijken(?)

Drie jaar geleden postte ik op de laatste dag van maart nog een fotootje van een besneeuwde achtertuin.
Dat gaan we nu dan maar niet doen want ik begon deze maand al met een plaatje van dat witte spul en sindsdien is er hier echt geen sneeuw meer gevallen. Zelf heb ik onlangs, mijn digitale kiekjes doorspittend, toch nog ettelijke honderden witbesneeuwde tafereeltjes op het computerscherm voorbij zien komen.
Zoals bijvoorbeeld deze: Genomen met mijn eerste digitale toestel op de laatste dag van 2001.
En een half uurtje later diezelfde dag (wat die camera's en digitale bestanden tegenwoordig toch allemaal niet voor je bijhouden, hè) deze: Even geen sneeuw te zien maar, verhip!; waar ken ik dat plaatje toch van?

Zie Dima's Blog voor de clou.

Zoals het klokje ...

Vanmorgen bedacht ik opeens dat we nu de klok weer een uurtje vooruit moeten zetten. De volgende gedachte was: maar ho, wacht eens welke klok dan nog wel en welke inmiddels niet meer niet. Jawel hoor, de wekker naast het bed moet nog altijd handmatig bij de tijd gebracht worden. Maar in deze tijd van computer- en vanuit Frankfurt gestuurde klokken geldt toch steeds meer:

zoals het klokje thuis tikt, ... tikt het overal

33K+ digikiekjes

Fotograferen gaat, door wat wel de digitale revolutie genoemd wordt, tegenwoordig lekker makkelijk en we kijken niet meer op een klikje meer of minder.
Zo heb ik onlangs van diverse opslagmedia ruim 33ooo digitale kiekjes bij elkaar gezocht en geharkt. Ze op diverse manieren en langs verschillende wegen wat heen en weer gesleept en ze her en der in de wolken gehangen.

Dat gewroet in en door al die plaatjes roept natuurlijk nogal wat herinneringen op. En dan niet alleen en geheel vanzelfsprekend door wat er op die plaatjes te zien is maar ook aan de camera's waar ze mee zijn gemaakt.

Camera's zijn (of waren?) evenals auto's en computers typisch mannenspeelgoed en er zijn, zo zag ik, ook al wat museale camera-sites op het web te vinden; zoals deze hier of die hier.

Mijn eerste camera was een Ricoh singlex TLS (de Asahi Pentax was me destijds te duur)

te eniger tijd vervangen door een Pentax ME en een K2


daarnaast droeg ik niet zelden een Minox 35EL bij me en dat was wellicht het leukste en het handzaamste toestelletje dat ik ooit had

na aantal jaren sluiterstilte was daar in APS-formaat dan zomaar de Minolta Vectis S1

Die laatste heeft overigens niet zolang dienst gedaan en was tevens mijn laatste analoge toestel.

Genoemde camera's zullen inmiddels zeker rijp zijn voor het museum; want waar zie je tegenwoordig nog het eens zo vertrouwde rolletje celluloid in blik? Toen ik, inmiddels al weer jaren geleden, eens een fotozaak binnenstapte om een rolletje Kodachrome te kopen hadden ze dat niet meer op voorraad en zou dat besteld moeten worden.

Blogstilte?

Het begint er toch sterk op te lijken dat ik dit blog maar wat laat verslonzen. En dat is ook wel zo.

Maar waar zou ik nog iets over willen of kunnen zeggen dat voor een ander de moeite van het lezen waard zou zijn?
Zou mijn twijfelachtige (in de zin van weinig uitgesproken of afgeronde) mening over het referendum inzake het associatieverdrag met de Oekraïne dan ook maar iemand interesseren of nog iets nieuws aan de kakefonie over dit onderwerp bijdragen? Ik heb beslist niet die indruk.
Bovendien lijkt het me een weinig gelukkig en praktisch zinvol referendum en eigenlijk een beetje een revanche op het vorige Europa referendum. Dat referendum was ook een grote miskleun omdat er de verkeerde vraag gesteld werd en vervolgens het antwoord van de kiezer daarop genegeerd werd (of moest worden).
Ik vrees dat ook dit referendum de democratie geen goede dienst zal (kunnen) bewijzen ondanks het geschetter van de heren Roos en Baudet over het tegendeel.
Nee, als uitgesproken pro-Europeaan, overtuigd van het nut en de noodzaak van een meer geïntegreerd en/of federaal Europa, word je niet al te vrolijk van de ongenuanceerde anti-winden die er nu vooral lijken te waaien.

Ook de huidige voorzitter van het Europese praathuis, onze eigen premier 'lachebekje', die nu onvermoeibaar alles weer verbaal en anderszins aan elkaar probeert te lijmen en bij elkaar tracht te knopen, lijkt me toch mede debet aan deze algehele sfeer van: maar niet bij ons, hoor en als het ons maar niets gaat kosten!
Deze olijke grappen- en praatjesmaker (geen cent meer naar Griekenland en elke Nederlander als aardigheidje zomaar eens €1000,- extra) zong tot voor kort nog regelmatig het deuntje met Cameron mee dat we alleen in de Europese Unie zaten om er (financieel) beter van te worden en derhalve ook uitsluitend voorstellen om onze vrienden (unie-genoten) in nood te helpen zouden steunen wanneer zoiets direct of binnen afzienbare tijd in klinkende munt te verzilveren zou zijn.
Zoiets klinkt mij toch meer als demagogische retoriek in de oren en ik denk dan: van zulke vrienden zul je toch maar moeten hebben!
Tja, wanneer de dames en heren politici, omwille van de gunst van kiezer, ongegeneerd dergelijke kretologie rondstrooien dan zou je toch haast te doen krijgen met het volk (wijzelf dus) dat zij besturen.
Maar ja met zelfmedelijden schieten we helemaal niets op en ik denk ook niet dat we daar veel aanspraak op kunnen maken. Ik neem tenminste aan dat je als lezer van dit blog, er evenals ikzelf, warmpjes, gekleed, goed gevoed en onder de pannen bijzit.
Waar zal ik het dan nog over willen hebben?

Over de zogeheten vluchtelingencrisis dan?
Maar dat is, vrees ik, helemaal iets om je voor te generen. Deze week las ik in een Voetnoot van Arnon Grunberg de volgende passage:

Schinkel heeft eveneens gelijk dat het irreëel is te denken dat de verzorgingsstaat in gevaar zal komen door de vluchtelingen. Het vluchtelingenprobleem is net zo imaginair als het Joodse vraagstuk in de jaren dertig.

Dat lijkt mij meer overeenkomstig de gegeven realiteit dan het overproblematische beeld dat er meestal geschetst wordt onder druk van eindelijk weer eens een doel en een tastbaar motief om alle opgekropte frustratie en woede eens flink op los te laten.
Wanneer een Europese Unie van 500 miljoen mensen en veelal de welvarendste, in materieel opzicht, ter wereld niet in staat is om nog een 5 miljoen wanhopigen en ontheemden te herbergen wordt het inderdaad eens tijd om je af te vragen waar zo'n unie voor staat en wat dat waard is. De lieden die bij voorbaat vluchtelingen de toegang willen ontzeggen schermen nog al eens met 'onze Europese waarden' die door een al te ruimhartig toelatingsbeleid bedreigd zouden worden. En ik vraag me dan toch even af over welke waarden ze het toch zouden hebben?
Dit lijkt toch eerder op een moreel failliet.

Waar die Rutte toch altijd zo vrolijk van wordt? Ik snap het niet!
Ook al geen onderwerp om het nu eens gezellig over te hebben dus.

En dan wordt het dus zomaar even stil hier op dit blog.
Nog wat perikelen met de digitale apparatuur werkten ook niet echt mee en veel van mijn tijd heb ik de laatste drie weken zomaar laten opslokken door mijn digitale fotoverzameling.
Het tijdperk van de digitale kiek nam hier ten huize een aanvang in 2001. Alweer 15 jaar geleden dus. En dat bleek in de tussentijd een flinke verzameling en een aardig ratjetoe op geleverd te hebben. Her en der in mappen op diverse schijven weggeborgen en uiteraard met de nodige doublures.
Het leeuwendeel daarvan heb ik inmiddels in een wolk geparkeerd waar ik ze desgewenst wat makkelijker hoop terug te kunnen vinden.
De afgelopen jaren maakte ik in de vakanties bijna evenveel foto's als kilometers en dat tikt dan lekker aan. En een nieuw toestel (systeemcamera) vraagt dan ook weer om meer schijfruimte.
Hoewel het over foto's ging, toch maar geen afbeelding erbij vandaag.

Even een witte wereld

De klokjes lijken al wel zo'n beetje uitgeklingeld,

maar een vroege maartse bui bezorgde ons nog even een heldere witte wereld.
Op de eerste foto nog niet zo bijzonder helder maar die werd woensdagavond/nacht, nog even voor ik onder de wol kroop, genomen.

Donderdagochtend zag de wereld er toch onmiskenbaar wit en kraakhelder uit. Toch nog een plaatje met sneeuw op het blog dit jaar.