En wij maar zoeken ...

naar dat zelf van ons:
(tekst)

misschien hadden ze toch simpelweg maar beter net iets dichter bij de tekst van het origineel kunnen blijven:
(tekst)

Susan Blackmore seems to agree

Wellicht een ietwat lastig te verstouwen en te verteren verhaal van Bruce Hood maar Susan Blackmore (hier on the web of stories; wat mij betreft ook bijzonder boeiend) as it seems, couldn't agree more:


Susan Blackmore deed aanvankelijk wetenschappelijk onderzoek op het terrein van het paranormale maar is daar volledig van teruggekomen en heeft er beslist geen fiducie meer in dat dergelijk onderzoek ooit iets zal uitrichten of iets zinnigs zal opleveren. Inmiddels is haar wetenschappelijke nieuwsgierigheid en aandacht verschoven naar het terrein van de zogenoemde 'memen' en het bijbehorende kersverse vakgebied van de 'memetica'.

Op de Brocken

Het is alweer acht maanden geleden dat wij de Harz bezochten en een aantal nachtjes bij de Harzer Jodlermeister logeerden, waar de eigenaar samen met zijn eigen Harzer Olga Lowina metterdaad elk avondmaal zou verlevendigen met gezang en gejodel.


En op een mooie zonnige dinsdag (het zou de zonnigste en warmste dag van de week worden) togen wij  naar Wernigerode. Vandaar vertrekt namelijk een stoomtrein op smalspoor naar de top van de Brocken. Dat ritje naar de top was onze geplande bestemming die dag. Nadat we kaartjes bemachtigd hadden restte ons nog een minuutje alvorens de trein zou vertrekken en we konden net nog een zitplekje in een coupé  vinden.
Toooeeeeet, tjoeke-tjoek,  en daar gingen we dan, onder en soms in een niet aflatende grote donkere walm, op naar de Brocken.
De trein klom gestaag, eerst zwakjes en later telkens steiler omhoog. Er werd op verschillende stations gestopt waaronder op een waar overgestapt kon worden. En er werd natuurlijk links en rechts druk op los gekiekt en niet alleen door mij.
Het zou plus-minus anderhalf uur duren voor we boven zouden zijn. Veel groen en vooral heel veel BobRoss-bomen gezien.
Aan een kant keek je tegen de oplopende helling op en aan de andere kant waren daar waar je even tussen de bomen door of er overheen kon kijken wat prachtige vergezichten te bewonderen. Het werd ook gestaag kouder, natter en winderiger; en de bomen duidelijk minder hoog en minder groen. Boven was het nog maar een graad of vijf maar de natte atmosfeer en de snerpende wind zorgden voor een gevoelstemperatuur die beduidend lager lag. De Brocken staat bekend om dergelijke barre weersomstandigheden en de top ligt met slechts zijn 1142 meter hoogte dan ook net boven de boomgrens.
Een volle trein bleek heel veel mensen te kunnen bergen en die gingen nagenoeg allemaal linea recta het restaurant of het museum in. Wij kozen voor het bomvolle restaurant waar nauwelijks nog een vrije stoel te vinden was. Na een warme chocomel toch de barre kou maar getrotseerd en ons aan een rondwandeling gewaagd. Die bleek qua duur enorm mee te vallen. He hoor daar, daar komt een volgende trein opstomen,
en omhoog ploeteren.
Het laatste stuk begon het ook nog wat te regenen en toen hebben we maar rap onze toevlucht in het museum gezocht. Daarna met nog een klein ommetje naar het perron gewandeld en de terugrit aanvaard.
Iets onder de top werd de wind al minder hevig, nog ietsje lager gekomen begon ook het zonnetje te schijnen en nog verder gedaald werd zelfs de buitentemperatuur zonder meer aangenaam.

Zo brachten wij de zonnigste dag van die week deels in de wat klamme mist en wolken (brr) door. Maar het was wel de moeite waard en leverde weer wat bijzondere en mooie uitzichtjes op.
Tja en het zal ook niet zo zijn; Goethe was ons hier natuurlijk ook weer voor!
Wij hebben hem niet gezien daar; en ook geen spoken trouwens, voorzover we weten en iets konden zien.

Dat 'zelf' van ons een illusie?

Volgens Bruce Hood  is het, zo door ons gekoesterde, 'zelf' vooral een illusie.
Niet omdat er niet zoiets als het 'zelf' (of vele 'zelven') zou bestaan, maar omdat het niet lijkt te zijn wat en zoals wij denken dat het is!

View from a room

Wij sliepen op zolder in Los Llanos de Aridane op La Palma.
Althans het appartement dat we daar huurde heette Atico.
Vanuit onze slaapkamer(s) hadden we zicht op een toegang tot de Caldera de Taburiente

alsook op deze fraai bloeiende boom      

Dit wilde ik dan toch maar eens niet geheim houden.

Lekker weertje hier!

Vorige week rond deze tijd vernamen wij op La Palma dat het erg koud en rotweer in Nederland zou zijn. Inmiddels weer terug in ons kikkerlandje moet ik zeggen dat het toch weer alles meevalt. Best een lekker en een zonnig weertje toch op deze zeer vroege Sies klimop; zeg nou zelf! Het is toch haast al weer strandweer?

Even uit de kou

Dan liggen de dag van de arbeid (maar wat zegt dat nog in dit land?) en koningsdag ook al weer achter ons.
Wij hebben daar overigens maar weinig tot niets van meegekregen omdat wij elders op een nogal zonnig eiland vertoefden. Daar landden wij twee weken geleden met een toestel van Transavia.
   

En zaterdag leverde diezelfde maatschappij ons weer af op Schiphol Amsterdam. Alle wereldnieuws en vaderlands politiek gekonkel is ons in die tussentijd volledig ontgaan. Wij waren ook veel te druk met een beetje tot onszelf te komen. De enige wetenswaardigheid van hier die we via krant of web oppikten was dat het de koudste Koning(s)(inne)dag sinds lange tijd geweest zou zijn en dat het weer hier maar bar en boos zou zijn.
Daarop besloten Marian en ik toch te proberen een beetje van dat zonnetje en dat mooie weer op dat eiland in de Atlantische Oceaan mee te smokkelen in onze koffers. In hoeverre dat gelukt is mag je natuurlijk helemaal weer zelf uitmaken.