De Nederlandse (sport)zomer?

Vroeger had je nog echte zomers; tegenwoordig hebben we, naar ik heb horen verluiden, sportzomers.

Als aan alles komt een eind en aan zo'n zomer gelukkig ook weer; na nu nog een rondje door Spanje fietsen. Niet dat ik daar veel mee op heb of al teveel gemerkt van die gemaakte en opgeklopte zomer. Wanneer ik op radio of TV weer het opgewonden en overslaande stemgeluid van twee van die door en over elkaar heen buitelende emotioneel gefakete en opgefokte commentatoren hoor dan zet ik zoiets subiet uit of schakel over op een ander kanaal.
Om me niet al te zeer aan het doorgaans wezenloze geleuter van het gilde der sportverslaggeving te hoeven ergeren vermijd ik hen maar zoveel mogelijk. Dat blikt echter niet altijd te lukken. Zo luisterde ik laatst via de autoradio eens naar een cultureel programma waarin Jeroen Krabbé mijn nieuwsgierigheid wekte toen hij de laatste paar minuten toch heel graag en bijna dringend nog iets kwijt wilde over zijn bemoeienis met Anne Frank projecten. En jawel hoor dat kon niet want er moest live overgeschakeld worden naar de wedstrijd Heracles tegen Huppeldepup omdat het wel eens spannend zou kunnen worden daar. Dag meneer Krabbé .. en het programma eindigde dus met het opgewonden standje van een commentator die, zo leek het, Theo Koomen (pionier en kampioen in dit soort prut verslaggeving) probeerde na te doen. Dat ervaar ik dan, zogezegd, als de terreur van de huidige sportverdwazing en -verslaggeving.

Maar goed, de spelen zijn, als ik het wel heb, weer voorbij en de krant kan weer bijna de helft dunner worden. Nederland schijnt weer zeer tevreden te zijn met zichzelf en moet weer afkicken. Ik hoorde een commentator voor de radio zeggen dat er nu wel een nieuwsherfst in zou treden. Kletsmajoren toch, die lieden. Ik zou zeggen dat het echte nieuws weer op kan bloeien, maar dat is dus maar net hoe je er tegenaan kijkt. Misschien zouden we Maarten van Rossum eens over deze kwestie kunnen peilen?

Zoals gezegd lijkt Nederland weer zeer in z'n nopjes met zichzelf en vinden wij onszelf weer heel goed en geweldig ook al haalden we 1 medaille minder dan de vorige keer terwijl het streven was om er minstens 1 meer te halen. Hebben we in ieder geval weer iets om naar toe te werken en ons overtollige geld aan te besteden, zullen we maar denken.

Die wat monomane gerichtheid op resultaat en medailles en het naar huis sturen van deelnemers die zonder medaille uit de (rat)race gevallen zijn doen mij toch denken: dit is toch weer Holland op z'n smalst.
Terwijl de collectieve intentie toch lijkt te zijn dat we de wereld een poepie laten ruiken, opstomen in de vaart der sportieve volkeren en ons kunnen meten met de grote sportnaties als de USA, Rusland, China en anderen die zich als zodanig menen te moeten profileren.
Een leerzaam artikeltje van Peter de Waard in de Volkskrant relativeert die vermeende dominantie van bepaalde landen als de Verenigde Staten heel mooi.
Fact-checking heet dat wel; de cijfers laten spreken in perspectief. In welk perspectief dan? Wel het artikel geeft de top-tien in twee alternatieve medaillespiegels; het ene geeft het aantal medailles per miljoen inwoners en de ander het aantal per miljard dollar bruto nationaal product ofwel de materiële welvaart.
En welke landen treffen wij dan aan in de top-tien wanneer we naar inwoneraantallen en financiële rijkdom kijken? Wel, er komen geen Amerika, geen Rusland en geen China in voor! Die grootste en machtigste landen, die er omwille van hun reputatie als wereldleiders miljoenen tegenaan gooien om het meeste goud, zilver en brons binnen te halen, figureren in geen van beide top-tien lijsten. Is dat beschamend voor die toch zo machtige landen dat alle geld en moeite die ze erin pompen zich niet werkelijk lijkt uit te betalen of lijden de meeste mensen aan het NKK-syndroom als het over (top)sport gaat? Wie het weet mag het weer zeggen! Zoals half Nederland ook zijn zegje deed over de vraag of een olympisch sporter wel een biertje mag drinken en iets later thuiskomen.
In genoemde top-tiens staan allemaal kleinere landen als Jamaica, Bulgarije, Estland, Finland, Cuba, Tonga en Slovenië. De DDR leidt het klassement naar inwoneraantal; maar dat land bestaat niet meer en speelde zoals we weten een beetje vals. Maar daartussen treffen we ook geen Nederland, dat zich toch altijd de grote onder de kleintjes waant, aan. Toch niet zo groot en zo goed als we dachten?

En zijn de arm(st)e Brazilianen in de favela's dan nog iets beter geworden van dit olympisch festijn? Daar ziet het er bepaald niet naar uit. De meeste Brazilianen lijken ook nauwelijks warm of koud te worden van De Spelen. Zij gaan meer voor het voetbal en hun soaps en dat het hele jaar door en niet alleen 's zomers. Het was, niettegenstaande het mooie weer, ook helemaal geen zomer in Brazilië; daar was en is het nu winter!

Foto's op de computer en in de cloud

Met de aanschaf van een nieuw fototoestel dit jaar ben ik op aanraden van de experts ook maar eens begonnen om mijn plaatjes in RAW-formaat te schieten. Tja, ten lange leste moet deze ruwe bolster dan toch ook eens aan de fotografische rauwkost. Of ik er ook veel mee zal doen is me nog niet helemaal duidelijk maar voorlopig vraagt het wel aanzienlijk veel meer opslagruimte en moest ik ook aan een fotobewerkingsprogramma dat daar goed mee overweg kan.

Picasa schijnt dat wel te kunnen maar wordt inmiddels niet meer door Google ondersteund. De meest voor de hand liggende optie lijkt dan Adobe Photoshop en/of Lightroom te zijn.

Maar in mijn weinig spectaculaire doch veelbewogen (in ieder geval vaak van besturingssysteem gewisseld) carrière achter het toetsenbord en computerscherm heb ik slechts tweemaal een korte cursus gevolgd om met een programma overweg te kunnen. Het eerste was SPSS waar ik echt niets meer van weet en nu volledig in zou verdwalen en het andere was genoemde Photoshop. En ook van dat laatste programma vroeg mij enkele weken na de cursus al weer in vertwijfeling af hoe het nu ook al weer zat met al die lagen en die rasters en zo meer.

De goegemeente en de professionals mogen er bij zweren, voor mij is die software veel te ingewikkeld en heeft, zoals men vaak hoort zeggen, een veel te steile leercurve. Not my cup of tea dus!
Maar gelukkig zijn er ruim voldoende, zij het niet altijd even bekende, alternatieven voorhanden waarvan ik er een aantal (als bv IrfanView) ook regelmatig eerder gebruikte.

Al zoekend naar een goed alternatief voor langere duur stuitte ik echter ook op een mij tot dan onbekend programma waarover in een aantal reviews nogal lovend werd geschreven.
Dat betrof dan Zoner Photo Studio, het programma dat ik besloot uit te proberen en waar ik bij gebleven ben om reden dat er heel veel mee mogelijk is en een rommelkont en chaoot als ik zelf er desondanks goed mee uit de voeten kan.



Tot dusverre gebruik ik het naar volle tevredenheid. Zoner geeft een aantal online tutorials en  ook in Zonerama Magazine kun je de nodige tips and tricks vinden met betrekking tot het nemen, beheren en bewerken van foto's.
 Zonerama biedt bovendien de mogelijkheid om je foto's zonder beperking in 'the cloud' te stallen; dat kan zonder restrictie in een onbeperkt aantal albums die je naar gelieve voor Jan en alleman of alleen voor jezelf te zien en toegankelijk kunt maken.



Zo kan ik ook nog eens wat digitale kiekjes laten zien van de uitstapjes die we maakten in de tijd voordat ik blogte zoals die naar het aan de Douro gelegen Porto en omgeving; ons Ruslandreisje naar Moskou en Sint Petersburg; dan iets dichter bij huis een bezoekje aan de Zaanse Schans of het Zuiderzeemuseum en een tochtje over het IJsselmeer.

Ik heb nog wel even het nodige uit te zoeken en te rubriceren voor mijn fotoalbum in de wolken een beetje compleet of actueel zal zijn.

Trof ik onlangs in een artikeltje in Zonerama Magazine zomaar een zomers beeld dat me toch wel heel bekend voorkwam.
 

Op z'n kop?

Zo te zien willen de marketeers van Appie H. mijn zojuist begonnen nieuwe leventje nu alweer op z'n kop zetten:
Moesten we toch nog maar even mee wachten!

Get your kicks ...

Highway 61 en nog een paar van die jaargangen heb ik inmiddels doorlopen. Dan wordt het nu toch eens tijd to get my kicks on:
 


 
Tja, wanneer mijn geheugen me nog niet al te zeer in de steek laat was ik zo'n halve eeuw geleden toch een tamelijk fervente Dylan- en Stonesfan.

Kloverij

We kluiven en klieven zo wat af. Alsof we heuse kloveniers waren, hoewel we doorgaans toch meer op kluivenduikers lijken. In ieder geval zien of zoeken we overal 'kloven' en hangen daar vervolgens nogal wat aan vast. Menig publiek debat gaat over zo'n 'kloof' of is er op gericht om er eentje in de steigers te zetten of uit te vergroten.
Vanmorgen las ik een aardig stukje in de krant over twee van die kloven waar het nieuws en het publieke debat de laatste tijd mee doorspekt lijken. Namelijk die tussen hoger- en lageropgeleiden en die tussen een pro- en anti-Europa houding en opvattingen. De column van Olaf Tempelman droeg dan ook de titel:

Kloof

Beantwoord de volgende vraag en maak kans op een EU-vlag: wat hebben een pro-Europese laagopgeleide en een anti-Europese hoogopgeleide gemeen? Dat ze niet bestaan? Thierry Baudet is hoger opgeleid dan Jesse Klaver. Het antwoord moet volgens mij zijn: dat we weinig over ze horen omdat ze de grote tegenstellingen van onze tijd niet bevestigen.

Dat de media een belangrijke rol in deze (haar)kloverij spelen, ook al is dat vaak onbedoeld en/of ongewild, lijkt me helder.
en iets verder:

Zonder simplificaties kun je nergens iets over zeggen en ruwe indicaties van tegenstellingen helpen ons problemen beter te begrijpen. Echter: als ze eindeloos worden herhaald, worden het vertekeningen van de werkelijkheid en stigmatiseringen van bevolkingsgroepen.

Tja, zonder enig onderscheid is alles één zoals de taoïsten wel wisten, dus komt het yin en yang principe om de hoek kijken om chocola van deze wereld te kunnen maken en onze weg erin te kunnen vinden. Zo is dat!
Maar niet zelden zien we onszelf, voor we het weten, alweer in zwart-wit reacties vervallen. Consequent volgens dat binaire schema reageren is uiteraard de kracht en de essentie van een computer, maar mogen we van onszelf niet iets meer verwachten?
Zoals ze hier in het Westfriese zeggen:

't kin te gek ôk

of zoals mijn moeder placht te zeggen:

je moet wel het huisje een beetje bij het schuurtje laten

Daar lijken we toch wel aanzienlijk meer moeite mee te hebben dan met dat klieven.

Wel of niet scherp gezien?

Met enige regelmaat kun je mensen zich horen afvragen of ze iets nu wel of niet scherp gezien hadden. En dan kan het doorgaans over van alles en nog wat gaan. Maar ik wil het hier nu niet over van alles en nog wat hebben noch de scherpslijper uithangen of voor scherprechter spelen.

De scherpte waar ik hier over wil hebben is die van het beeld op een foto. Toen ik enkele decennia terug nog wel eens tijdschrift over fotografie opensloeg ging het vaak over scherptediepte of depth of field (DoF).
Nu ik de laatste tijd zo af en toe wederom door dergelijke fotobladen snuffel lijkt het wel alles 'bokeh' te zijn wat de klok slaat. Bokeh is afgeleid van het Japans woord voor onscherpte, maar dat laatste woord dekt het begrip 'bokeh' toch niet helemaal of voldoende. Het gaat om de kwaliteit van die onscherpte.

Die veelgezochte kwaliteit laat zich het beste realiseren door zogeheten 'fullframes' en nog grotere formaten.
Ik zal me daarentegen toch moeten behelpen met mijn nieuwe MFT-systeemcamera, die overigens toch ook niet helemaal onaardig presteert in het weergeven van onscherpte.

Cijfers zorgkosten?

Vanmorgen bracht ik Marian, die ging wandelen, met de auto naar de trein. (even teruglezen; ja die zin klopt toch wel helemaal)

Over de autoradio klonk het Radio 1 journaal en zowel de weg heen als de weg terug ging het over het blijkbaar nogal spraakmakende initiatief van CZ om de onderhandelde prijzen van diverse specifieke behandelingen met diverse ziekenhuizen bekend te maken. Terzake deskundigen van diverse pluimage werd gevraagd eens uit te leggen hoe het toch kan dat een bepaalde behandeling in het ene ziekenhuis €300 kost terwijl een ander ziekenhuis €750 daarvoor rekent en wat de consument (jij en ik dus) er nu wijzer van wordt door dat te weten?

Alle sprekers leken in diverse toonaarden zo'n beetje tot gelijkluidende conclusies te komen:
- de consument is vooral geïnteresseerd in de kwaliteit van zorg en behandeling
- die kwaliteit laat zich niet of moeilijk in één of meer getalletjes vangen
- de minister (Schippers) is er vooral op uit om de kosten van en in de zorg omlaag te brengen maar kan dat volgens de regels (en haar eigen normen) niet zelf of rechtstreeks afdwingen en moet daar dus middels allerlei omtrekkende bewegingen op aan zien te sturen, daarbij volledig vertrouwend op haar heilig geloof in die immer zaligmakende marktwerking
- de alom geprezen marktwerking werkt niet in de zorg of in ieder geval telkens anders dan we aanvankelijk op het oog hadden

Wat dat laatste punt betreft merkte een geïnterviewde vertegenwoordiger van een patiëntenbelangenorganistie op dat wanneer de consument ziet dat iets in het ene zieknhuis slechts €400 kost en in het andere €1200, de eerste reactie waarschijnlijk zal zijn dat die laatste ongetwijfeld ook een stuk beter zal zijn en dat je die dus maar beter kunt kiezen.
Tja, al jaren speelt onze overheid al haar troeven uit op de vrije marktwerking en de rationeel calculerende burger; wel hier hebben we hem dan die berekenende consument en voor de hier genoemde keuze van ziekenhuis had ie geen rekenmachientje nodig!

Verder werd er nog een en ander gezegd over hoe ziekenhuizen de lumpsumregeling op verschilende wijzen in hun berekeningen verwerken en dat die berekeningen veelal niet tot stand komen door diverse kosten op te tellen tot een totaal bedrag maar eerder door een totaalsom op te splitsen in paketten.

De terugkerende en slotvraag van de verslaggevers en commentatoren luidde telkens: Wat zeggen de cijfers? En ja, dat vraag ik mij ook wel eens af; het antwoord weet ik zo één, twee, drie niet maar ik ben er inmiddels wel achter dat dat antwoord zelden of nooit eenvoudig en/of eenduidig is.

In dit nieuwsitem vandaag speelt CZ een beetje de heldenrol; wij breken de zaak open omwille van de transparantie, wij hebben niets te verbergen etc. De bal wordt in deze kwestie nu doorgespeeld naar de ziekenhuizen die mogen gaan uitleggen hoe hun prijzen tot stand komen. Daar zal de zaak heus niet eenvoudiger, helderder of doorzichtiger van worden. Dan zal het balletje weer doorgespeeld worden naar de minister en de politiek en kan dit balletje, balletje spel opnieuw beginnen.

Ik hoop, als oud-werk(nem)er in de zorg, dat dit rekenspel de echte zorgverleners niet al te zeer van hun echte werk af zal houden zodat zij in ieder geval kwalitatief goed werk kunnen blijven leveren!

Dan ga ik nu maar eens lezen want de krant hierover te melden heeft en dan zo dadelijk, voor de jaarlijkse controle, maar eens naar de dokter om toch ook getrouw mijn steentje aan de kosten van de zorg bij te dragen.