De maand die, naar verluidt, dus maar doet wat ie wil en zo'n 10 jaar geleden door een stichting genaamd stichting 'maand van de filosofie' werd uitgeroepen (soms moet je toch wat bedenken om je handel aan de man te brengen) tot 'de maand van de filosofie'.
Dat en wanneer het de maand, de dag of de week van weet-ik-wat-nu-weer is, behoort tot de categorie wetenswaardigheden die mij gewoonlijk geheel en al ontgaan danwel het ene oor in- en het andere oor net zo hard weer uitgaan. Maar omdat ik vorig jaar april zomaar het onbezonnen idee opvatte dan die maand ook maar eens wat wijsneuzig mee te palaveren over die zogeheten wijsbegeerte zit het nu dus opeens in mijn systeem: april is de maand van de filosofie. Zo werkt dat brein van mij dus!
Dat moest ik dan dit jaar dan maar niet weer doen; elk jaar hetzelfde wordt ook zo voorspelbaar en zo gauw saai.
Wel heb ik evenals vorig jaar weer het Filosofie Magazine themanummer ter ere van 'deze maand' aangeschaft. Ja, alweer terwijl ik dat vorige themanummer nog niet eens helemaal uitgelezen had. Ik zie het soms nog ergens in de buurt van mijn bed rondzwerven; nou ja een mens kan ook niet alles bijhouden.
Vorig jaar was het thema 'vrijheid', toch niet het minst prangende of interessante onderwerp om over na te denken en dat niet alleen omdat het zo mooi op 'blijheid' rijmt. Dit jaar is het onderwerp voor onze denkbewegingen toch zeker niet minder verheven of ongrijpbaar; het thema is nl. 'het echte leven', ja waarachtig het echte leven.
Sta daar maar eens even bij stil!
Bij de vraag naar het echte leven!
Dat doet toch bijna vermoeden dat er ook zoiets als onecht leven zou bestaan en hoe ziet dat er dan uit? Als kind heb ik weleens te horen gekegen dat ik een onecht kind was; zoiets valt wat moeilijk te plaatsen en lastig te ontrafelen voor een kind. Als ik in mijn arm kneep voelde ik dat gewoon toch echt.
Het heeft sindsdien nog wel wat jaartjes geduurd voor ik het licht zag en, even los van die onechtheid die mij zo plots in de schoenen geschoven werd, me begon te realiseren dat onechtheid ofwel het tegendeel van echt = kunst en kan diverse gedaanten aannemen.
Niet echt is dus kunst = nep = fake = namaak = spel = doen alsof = make-believe = verbeelding en zo meer. Het is de wereld van kunst en kunstjes.
Maar ja, als zo'n inzicht net wat begint te bezinken is kun je zomaar weer bedenken dat kunstbenen toch wel echt bestaan en dat er toch echt mensen mee lopen en dat een fopspeen toch echt een fopspeen is en dat een jas van imitatie- of kunstleer toch evengoed echt een jas is, een speelgoedtreintje zij het een kleintje toch echt een treintje is en dat de verbeelding in onze mensenwereld toch uitermate machtig is.
En we weten natuurlijk ook dat een kunstwerk toch heus en waarachtig kunstig kan zijn maar ongeacht of dat het geval is het nog altijd ettelijke miljoenen waard kan blijken als iemand de goegemeente er maar van weet te overtuigen dat dit toch echt een van de meest bijzondere kunstwerken aller tijden of van deze of gene echt grote en belangrijke kunstenmaker zou zijn. Het is dan zoals met zoveel zaken maar net wat een gek er voor geeft; de markt heet dat dan.
Dat is al met al wel voldoende om een eenvoudige modale kunstliefhebber als mijzelve toch echt even in verwarring te brengen. Daar moest ik verder deze maand nog maar eens even goed over nadenken.
Het themanummer april 2011 van Filosofie Magazine vond ik overigens wel de moeite waard al was alleen maar vanwege de leuke lezersbijdragen over: Het echte leven!
Daarnaast ook nog lezenswaardig een essay van Maarten Doorman en interviews met Bart Chabot, Susan Neiman en Coen Simon wiens aanbevelenswaardige boek 'En toen wisten we alles', 'Een pleidooi voor oppervlakkigheid' dat de nodige kanttekeningen bevat over het echte leven en waarbij de directe ervaring, het spelen van het spel en de spelregels een belangrijke rol spelen.
P.S. De vraag naar het goede leven vind ik doorgaans wat zinniger dan de vraag naar het echte leven maar met al die virtuele werkelijkheden dringt die laatste vraag zich tegenwoordig toch wel steeds vaker op.
Dit Credo van Kweetal lijkt me dan wel een aardige inleiding.
No comments:
Post a Comment