De meute en de macht

Gisteren kopte de Volkskrant nog op de voorpagina:

Erdogan rekent af met media

. Het verhaal zal globaal bekend zijn. De sterke man vestigt en toont zijn macht door met zijn politieke tegenstanders of wie hem durft tegen te spreken, op niet mis te verstane wijze, af te rekenen.
Of zoals een stukje tussentekst in het artikel zegt:

Turkse president wil layten zien dat hij de baas is

Nu kunnen we de man machtsbelust, polariserend, dictatoriaal, ultra-nationalistisch, fascistoïde, aartsconservatief en/of nog veel meer gaan noemen, maar het simpele feit blijft dat hij de democratisch en rechtmatig verkozen president van een belangrijk en machtig land is.
Hetzelfde geldt uiteraard voor ene Poetin die bij ons hier in Het Westen de laatste tijd ook bepaald geen goede pers meer haalt. De houding tegenover Poetin lijkt en dreigt ook een behoorlijke splijtzwam te vormen in de Realpolitik van onze oosterburen. Maar deze krachtige en machtsminnende leiders van naties die er wel degelijk toe doen zijn hoe dan ook toch maar democratisch verkozen door het volk.
Het volk, de massa of de meute prefereert, in haar volgens mij toch niet altijd even gezonde 'volksempfinden', blijkbaar sterke figuren die stevige en heldere taal spreken en niet schromen om hun macht ook in alle richtingen aan te wenden en uit te buiten.
Maar wanneer ze daar van die sterke en krachtige figuren, die het heersende 'volksempfinden' en de onderbuik zo goed weten te bespelen, aan het roer hebben, waarom zouden wij in (het alternatieve?) Europa dan dergelijke leiders niet verkiezen.
Tja, waarom eigenlijk ook niet?
Lieden met een vergelijkbare daadkrachtige presentatie en retoriek als Erdogan of Poetin staan hier toch overal klaar en te dringen in de coulissen om de touwtjes eens in handen te nemen, de wereld eens een poepie te laten ruiken en andersdenkenden op z'n minst toch eens even flink de oren te wassen. De PVV en het Front National lijken me voor de hand liggende kandidaten voor een dergelijke greep naar dat soort machtsuitoefening. (waarbij die twee in het kader van eengezindheid en kracht uitstralen een discussie over het Rusland van Poetin natuurlijk angstvallig zullen vermijden)
Tja, waarom willen of hebben wij in Europa dan toch niet van dergelijke sterke leiders?
Wel, die zijn er toch al wel. In Hongarije is weer al enige tijd een kwinkwanker met vergelijkbare karakteristieken van populistisch patriottisme de eerste man van het land.
En deze Orbán, zo lees ik vandaag in de krant, dreigt na vier jaar alleenheerschappij van hem en zijn partij Fidesz op wat maatschappelijke weerstand te stuiten. Sommige Hongaren zijn wellicht zelfs bereid om de straat op te gaan en tegen regeringsbesluiten te betogen. Maar daar maken de machthebbers zich vooralsnog weinig zorgen over.

'Het enige wat de betogers verbindt is de afkeer van Orbán. Dat is wat weinig om hem te verdrijven.' Zo lang de actievoerders geen eigen partij vormen, ziet Guláis geen bedreiging voor zijn partij. En dat zal niet gauw gebeuren.

Het verzet tegen Orbán zal dus van de betogingen moeten komen, maar die trekken niet genoeg volk om de regering te verontrusten.

Wat dat betreft kunnen we om met Colijn te spreken dus wel weer rustig gaan slapen. De werkelijke en effectieve wereldse macht laat zich niet zomaar afschrikken of verdrijven, zoals ook de nasleep van de zogenaamde 'Arabische lente' ons ook weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt heeft. Of welke hervormingen, veranderingen en machtsverschuivingen zien we dan op financieel-economisch terrein naar aanleiding van de crisis of de Occupy-beweging?
Het ziet er sowieso na uit dat we Europa uit angsthazerij of wat voor motieven dan ook niet meer macht op het politieke wereldtoneel willen gunnen. Laten we dan op nationaal niveau een beetje oppassen met wie we de macht daar wel gunnen en geven, want voor je het weet zit je een type machthebber waar je niet meer zonder ernstige kleerscheuren of erger vanaf zult komen.

Nu is gelukkig niet alles wat er in de krant staat dergelijke zware kost. Zo stuit ik vandaag op een heel wat lichtvoetiger onderwerp namelijk: Wat was populair op Google?
Dat gaat toch bij uitstek over wat ons als het volk, de massa en de meute bezighoudt en interesseert, nietwaar?
Google's metadata als graad- en barometer van ons gesundes volksempfinden!
Het blijkt zelfs een item voor het jeugdjournaal.
De termen 'macht' of 'Machiavelli' zijn overigens niet in die lijstjes terug te vinden.

Wel onder de snelste stijgers de nummers 1:
Sven Kramer (heb ik toch nog nooit gegoogled)
Hoe werkt Tinder (geen idee waar dat over gaat)
WK 2014 (absoluut geen belangstelling voor)

en als meest opgezochte afbeelding:
Ariana Grande (geen flauw idee wie dat is of wat die dame doet maar ik weet dus nu inmiddels wel hoe ze eruit ziet)

Soms lijkt het alsof ik als gewone jongen uit het volk mijn aansluiting met de meute toch zomaar wat dreig te verliezen.