Nu heb ik niets met sport omdat ik het zelden leuk vind om lang naar te kijken en wat ik er dan van zie, vind ik vaak maar weinig sportief.
Daarbij vind ik ook nog eens het geleuter van sportcommentatoren veelal niet om aan te horen.
Terwijl ik wel weer kan genieten van het gepassioneerde commentaar van iemand als Bart Veldkamp. Zo vond ik het op enig moment ook weleens leuk om de inzet en de energie van mensen als bijvoorbeeld Gianni Romme of Annie Friesinger te zien en te bewonderen. Maar bij het gros van de sporthelden heb ik dat toch echt niet. Zo hoor ik wel eens namen van voetballers voobij komen en heb geen idee over wie het gaat. Ik heb dan ook absoluut geen verstand van voetbal en zie de ophef over dat spelletje ook meestal als een vorm van verdwazing.
Ik ben dus niet bepaald degene van wie je een lofzang op een sport of sporter zou verwachten.
Maar dan hier toch even een uitzondering gemaakt voor onze Anton Geesink.
In 1964 verbaasde hij de wereld door de Japanse hegemonie in de judosport te doorbreken, koppen de meeste berichten. Maar in 1961 was hij al wereldkampioen. Dat was zo de tijd dat ik ook nog een jaartje in het plaatselijke buurthuis De Zandkraai aan judo deed.
Hoewel verschillende koppen en berichten bijna suggereren dat de grote Geesink het Japanse volk met het behalen van zijn titels een vernederde klap toegebracht zou hebben was de verhouding tussen Hesing-San en de japanners er evenwel één van wederzijds respect. Iets dat zeker niet altijd gezegd kan worden van Geesink's latere verwikkelingen met de bobo's en de bureaucraten uit de wereld van de sport, door wie hij zich wel meer dan eens vernederd en aan de kant gezet voelde.
In die 60er-jaren gold hij voor veel Nederlanders als de sportheld en het boegbeeld van de Nederlandse sport.
In de 70er-jaren werkte ik op Hoogovens, IJmuiden en hoorde daar een voorman eens vertellen over Anton. De man kwam uit Utrecht en had daar ooit in de bouw gewerkt. Hij had Anton daar gekend als opper, iemand die tassen stenen en zakken cement loopt te sjouwen. Hij vertelde over Anton als een goedmoedige dommekracht van wiens welwillendheid en spierkracht de andere bouwvakkers dankbaar gebruik wisten te maken. Die vermeende intellectuele zwakheid zou hem nog lang als een opgeplakte schaduw achtervolgen.
In de 80er-jaren volgde ik in het kader van een pedagogiek-opleiding eens een training gesprekstechnieken aan de psychologische faculteit van de VU. Deze bijeenkomsten werden telkens ingeleid met een video-instructie. Onze gids en gastheer op deze video's bleek tot ons aller verbazing niemand minder dan Anton Geesink te zijn (naast ook Marijke Höweler), die dat heel verdienstelijk deed.
Wat valt er nog meer over Geesink (in Wijk C ook wel de lange genoemd) te vertellen? We kunnen het allemaal lezen in de vele artikelen die het afgelopen weekeinde ter nagedachtenis van deze grote sportman verschenen. Van zijn moeilijk te overschatten betekenis voor de ontwikkeling van de judosport tot het eindeloze gesteggel en vele aanvaringen met de bonzen en de bestuurders van het chique. Naar verluidt voelde hij zich vaak een roepende in de woestijn. Afgelopen vrijdag overleed hij.
Maar mij leek hij behalve lang, zwaar en onverzettelijk toch altijd vooral groot in de zin van groots en grootmoedig te zijn. Iemand die niet gewoon zomaar fysiek sterk was maar daarbij ook over een uitzonderlijke geestkracht beschikte en die kwaliteiten moeizaam bevochten leek te hebben. Zeker niet zo gelikt en eloquent als de meeste bestuurders, maar iemand met een heldere en doorwrochte visie en het hart op de juiste plek. Een bijzonder mens van het soort waar we er meer van zouden willen hebben en niet alleen in de wereld van de sport.
Ja, ik sta er zelf ook een beetje van te kijken maar dan blijk ik toch zowaar ook een sportheld te hebben en wat voor een.
Tekening: Kees Wennekendonk
.
No comments:
Post a Comment