Toendertijd was toen ik aangenomen werd door de sollicitatiecommissie van een nieuw te starten residentiële instelling. Dat sollicitatiegesprek werd gevoerd in een bouwkeet en ik weet nog goed (met naam en toenaam) tegenover welke drie mensen ik bij die gelegenheid plaats mocht nemen. Ik herinner me ook dat mij een toen als wat schokkend ervaren foto uit de Panorama werd getoond en mijn reactie daarop gevraagd werd. Verder werd mij nog te kennen gegeven dat dit niet zomaar elke willekeurige baan was; dat wij hier met mensen werken die veelal kwetsbaar en weerloos en aan ons overgeleverd zijn en dat dat een speciale en extra verantwoordelijkheid met zich meebrengt. En zo begon ik toen in september aan de zogenaamde introductieperiode van de inservice-opleiding Z-verpleegkunde.
Op deze Blogs schrijf ik regelmatig over mijn werk en allerlei zaken die daar mogelijk verband mee houden. Op Dima's place gaat dat onder de noemer 'dat vak van mij' en op Dima's Blog onder de vlag 'een vak apart'; waarmee ik welhaast lijk te willen zeggen dat dat vak van mij toch echt een vak apart zou zijn.
Dit vak gaat onder vele namen van groepsleider en activiteitenbegeleider tot verpleegkundige en allerlei daartussen. Ik geef zelf de voorkeur aan de benaming 'begeleider' of exacter '(ortho-)pedagogisch begeleider' omdat ik vind dat dat de lading het meest adequaat dekt. De wetenschappelijke discipline orthopedagogiek of ortho-agogiek en de daaruit voortvloeiende manier van kijken, denken en doen is, voor mijn gevoel, de kern en de basis van dit werk waar vanuit we werken en waar steeds weer op terug moeten kunnen vallen.
Over dat vak, hoe dat er volgens mij uitziet, de taakopvatting zoals ik die huldig en meer van dergelijke zaken wil ik de komende tijd zeker nog het een en ander kwijt. Laat ik met het oog op mijn paarlen gejubel maar eens beginnen met wat herinneringen, zoals bv. die aan ene Ger, op te halen.
No comments:
Post a Comment