Wismar

De dag voor onze laatste nacht in Duitsland hadden wij gereserveerd om ook de omgeving van Schwerin eens wat te ontdekken en te bekijken. Daarbij kwam al snel en als vanzelf de nabij- en iets noordelijker gelegen Hanzestad Wismar in beeld. Na krap een weekje geleden Weimar nu dan Wismar. Een leuk stukje geschiedenis is het relaas over die Hanze of Hanza.


Wismar is zo'n oude Hanzestad waar de vroegere rijkdom en welvaart nog altijd goed zichtbaar is aan ondermeer de bouw en de gevels.


Deze vergane glorie is en wordt er nog steeds voortvarend weer opgepoetst. Het oogt als een alleraardigst stadje waar Anton Pieck naar hartelust zijn hart op zou kunnen halen al 'brauchen' sommige panden en gevels toch nog wel 'einige restauration'.



Geparkeerd bij de St. Marieenkerk, een kerktoren zonder schip, die een 'denkmal' van tweede wereldoorlogbombardementen leek te zijn.



De stad en het plein maakten op ons, na de stille leegte en ogenschijnlijke verlatenheid van Schwerin, wel weer een wat gezellige indruk. Het was er drukker en vooral wat levendiger en levender dan in Schwerin.



Vanuit het centrum van Wismar via het park(je) naar de haven gewandeld en onderweg de St. Nicolaikirche aangedaan.



Een indrukwekkende kerk die tegelijkertijd gigantisch qua afmetingen en intiem qua gevoel is. Met de typische rode baksteen tegelijkertijd ruw en grof qua afwerking en warm qua atmosfeer. Een bijzonder prettige en aangename kerk om te vertoeven, vonden wij.


Daar was ook een erker ingericht als tentoonstellingsruimte voor één van de Ausstellungen der Friedensbibliothek, des Antikriegsmuseums der evangelischen Kirche in Berlin-Brandenburg met de expositie: Die gefährlichtse Krankheit

in de vorm van 37,60 meter met foto's van bekende fotografen en teksten van Simone Weil.



Wat mij betreft zeer indrukwekkend, mooie en sprekende zwart-wit fotografie rond diepgravende maar door hun evidente waarheid en oprechtheid ook weer heel eenvoudige en wijze woorden.

Daarna naar en over de haven van Wismar gewandeld,



waar 'oud en nieuw' in elkaar overliepen, wat folklore en een nagebouwd koggeschip
(de term koog of kogge komen wij hier in het Noord-Hollandse nogal eens tegen als geografische aanduiding)


tegenover een modern en werkend havenbedrijf.


Broodje paling gegeten en later nog een fisch und chips uit een van de visverkoopboten.



Via het eiland Poel, waar de fietser en de wandelaar ws. wat beter uit de voeten kunnen dan de automoblist, weer terug naar het hotel.

Om de volgende dag weer 585 kilometers westwaarts te keren. Daarmee kwam ons weekje oostwaarts dan ten einde.
Bij thuiskomst stond er 2010 km op de teller; wij even blij dat we dat stuk niet hebben hoeven fietsen!
Inmiddels weten wij nu ook dat we gevrijwaard zijn gebleven van de beruchte EHEC-bacterie. Het viel ons in de loop van die week wel op dat de schalen rauwkost steeds voller tot onaangeroerd bleven.

Ik ben een Europeaan en ook in de politieke zin van het woord nogal pro-Europa.
Tijdens vakanties denk, zeg of verzucht ik weleens: wat wonen wij toch in een mooi land hè, dat Europa van ons; zo rijk en gevariëerd aan natuurschoon en cultuurgoed!