Een weekje oostwaarts

Vorige week zondag begaven wij ons oostwaarts voor een autorondreis door Noord- en Oost-Duitsland. Het is toch kras! De steden Jena en Schwerin stonden op het programma. Enig gegoogel leerde dat Jena de geboorteplaats van prins Bernard en Schwerin de geboorteplaats van prins Hendrik was. Dat leek dus wel een hele kleine oranjeroute te gaan worden. Aardig ter stimulering van mijn oranjegevoel. Toen we nog een extra stop voor Jena wilden inlassen viel de keus op Bad Arolsen de geboorteplaats van koningin-regentes Emma.
Ben ik van duitse bloed klinkt het niet voor niets in ons volkslied.

We reden voor de eerste keer een lange afstand op de Tom-Tom. Eerder hadden we niet zo'n ding en dachten hem ook niet nodig te hebben. Marian zei altijd dat ze al een Dick-Dick had en dat je daar net zo goed bijna overal mee kwam. Toch bleek de Tom-Tom in een aantal opzichten wel handig, al zijn we vlak na Dortmund toch maar weer op de Dick-Dick overgestapt en lieten we Eva, onze Tom-Tom reisleidster, maar kletsen totdat ze toch iets te vaak en te hardnekkig begon te roepen dat we om moesten keren; toen hebben we haar maar de mond gesnoerd door het apparaat uit te zetten.

Wij namen in plaats van de snelweg, die Tom en Eva zo voor ons bedacht hadden, ondertussen een toeristische route langs de Möhnesee. Een route langs een plek die op de kaart turend zomaar bij mij opkwam als zijnde een plek waar ik al zo'n vijfenvijftig jaar niet meer geweest was.

En zie daar, we benaderden Möhnesee precies van de juiste kant en ik herkende zowaar direct de stuwdam met de twee puntdaken erop weer. Daar moesten we dus even stoppen en een wandelingetje over de dam maken.

Welk een feest van nostalgie en jeugdsentiment! Ik was hier als vijfjarige al eens eerder geweest toen ik met mijn ouders een weekje bij tante Jo en ome Bill doorbracht. Ome Bill was 'a Canadian soldier' die bij de bevrijding van ons land niet Trees maar tante Jo tegen het lijf gelopen was en was in 1955 in Soest in Duitsland gelegerd en liet ons toen eens deze dam bewonderen.


Zodoende dat Marian en ik daar nu dan in het zonnetje op die dam liepen.

Het hek bleek daar niet van de dam, integendeel, ze hadden daar juist een paar tralie-achtig hekken op die dam bevestigd met ogenschijnlijk geen enkele andere bedoeling dan dat kersversgehuwde paren zich in hun jeugdig enthousiasme daar kunnen laten vereeuwigen op de gevoelige plaat terwijl ze hun lot bezegelen door een hangslot met beider namen erop aan dit hek, dat toch erg aan een kooi doet denken, te bevestigen of zeg maar te ketenen.

Ik veronderstel, zonder er overigens getuige van te zijn geweest, zomaar dat de ceremonie dan besloten wordt met getweeën het sleuteltje onverbiddelijk door het hek in de diepte te gooien, zo van … die zien we nooit meer terug! Wat een symboliek en welk een metaforen gaan hier achter schuil!

Zouden die jongelui wel beseffen welk lot ze hier bezegelen?


Na een ijskoffie op een terras aan de Möhnesee en met een dreigende lucht in zicht die wel erg dicht bij begon te komen onze alternatieve route naar Bad Arolsen maar weer hervat.