Als je zegt
Heidelberg ... , roep ik direct ...
catechismus zoals het een welopgevoede gereformeerde jongen betaamt. Een vrij zekere associatie die veel lotgenoten van calvinistische huize met mij zullen delen;
bingo! en jawel hoor ...
de Heidelbergse catechismus ...
rinkelt het dan.
Het doet me denken aan de laatste periode verplicht en steeds incidenteler kerkbezoek waarin ik door het ouderlijk gezag nog wel verplicht werd zo'n jaar of twee de
catechisatie te volgen. Die catechismus is een soort
geloofsexamenstof bestaande uit 129 vragen en evenzoveel voorgestoomde antwoorden, zodat je goed zou weten wat je geloven moest. En op de
catechisatie werd dan systematisch gepoogd
dat Heidelbergse huzarenstukje er ook bij mij in te stampen, hetgeen niet echt een succes geworden is. Ik deed dus geen belijdenis zoals de meeste van mijn mede-catechisanten dat later wel zouden doen en ik zou mezelf dus met recht
vrijgemaakt gereformeerd kunnen noemen.
Maar
Heidelberg is ook gewoon een mooie stad aan de
Neckar in
Duitsland, die in de reisgidsen en folders aangeprezen wordt als zijnde een van de mooiste typisch Duitse steden (en je hebt daar nogal wat steden!). Op een mooie en stralende zaterdag in september reden wij maar eens van Mannheim naar het nabijgelegen
Heidelberg om te zien of dat nu wel echt zo was. En ja hoor, het was zo.
Vanuit de parkeergarage belandden we via een wat lastig te vinden uitgang nagenoeg midden in de
Altstadt in een stille zijstraat van de vrij drukke winkelstraat die de Hauptstrasse heet. Vandaar eerst maar naar de Neckar gewandeld om weer in alle rust de rivier en de
Alte Brücke met zijn
poort te aanschouwen. Marian herinnerde zich nog ooit als klein meisje, een stukje stroomopwaarts, in diezelfde Neckar gezwommen cq gebaad te hebben en wel, uit veiligheidsoverwegingen, aangelijnd.
Na aan wat toeristische verplichtingen voldaan te hebben zoals het nuttigen van
Kaffee und Torte oder Kuche en langs, over en door het stadhuis, het marktplein en de kerk te zijn gelopen, besloten we het eens hogerop te zoeken. Het was behoorlijk warm in de stad en er loopt een
kabelspoorbaan naar de 550 meter hoger gelegen
Königstuhl.
Het leek en bleek een goed idee om het treintje van de
Bergbahn eens te nemen. Dat leverde uiteraard wat mooie uitzichten en doorkijkjes op.
We herkenden zelfs drie koeltorens van een energiecentrale in de
Boven-Rijnse laagvlakte die ons toevallig vorig jaar rond dezelfde tijd van de andere kant bezien ook opvielen. Dat was toen vanaf het
Hambacher Schloss nabij
Neustadt a/d Weinstrasse.
Het was boven op de Königstuhl inderdaad koeler en aangenamer dan beneden in de stad.
Daar hebben we het zogeheten
Walderlebnispfad gelopen.
Dat het daar beneden warmer was ook weer merkbaar toen we weer
de afdaling per spoor ondernamen en uitstapte bij het
Schloss. Even rondgewandeld en de laatste etappe van de afdaling naar de stad genomen.
In de
Heiliggeistkirche kon ik de verleiding niet weerstaan toch nog eens de
Heidelberger Katechismusch nu dan in de duitse versie aan te schaffen. Kan ik misschien ooit nog eens nalezen waarover ik destijds toch steeds met die dominees in discussie lag.
De mevrouw achter de balie was in ieder geval zeer enthousiast over mijn aankoop, concludeerde daaruit dat ik Nederlander moest zijn en gaf me nog speciaal een stempeltje van de
Heiliggeistkirche op de laatste bladzij van het boekwerkje. Tevens beval ze het concert aan dat diezelfde avond, en wel een uurtje later, gegeven zou worden in die kerk. Een concert voor
orgel,
pauken en drie
trompetten met als sluitstuk
Feuerwerksmusik van Händel. Dat leek ons wel eens wat, dus snel gegeten en op naar het concert; dat wel aardig was maar ons toch ook iets tegenviel. Waarschijnlijk waren onze verwachtingen van de sfeer, de akoestiek en vooral het vuurwerk toch iets te hoog gespannen.
Toen we uit de kerk kwamen was nog aangenaam warm. Een zwoele en bijna tropische avond zoals we die deze zomer nog niet eerder hadden meegemaakt. Een ijsje gegeten en weer terug naar het
hotel in
Mannheim.
Daar op het terras nog van een biertje genoten terwijl er voor onze neus een bus met Russische hockey-jongens (
nee helaas geen meisjes dus!) leegliep waarvan er een aantal nog even het zwembadje indoken om wat af te koelen.
