Dik voormekaar?

Steeds vaker en regelmatiger zien we de termen obesitas of te dik in de krantenkoppen verschijnen. Er heerst een groeiend besef dat dit fenomeen een onbeheersbaar, welzijnsondermijnend en kostenverslindend probleem aan het worden is. Een probleem waar de samenleving nog wel eens het nodige mee te stellen kan gaan krijgen en harder onder zal kreunen en kraken dan iets als bv. de vergrijzing.
Vergrijzing, voor zo ver dat een probleem mag heten, lost zich immers op met de tijd. Nee, dan heeft obesitas als probleem heel wat meer toekomst. Het is een groeiend probleem (zeg maar een groeimarkt, voor de commercieel denkenden onder ons) en de gevolgen ervan in termen van gezondheids- en andere problemen werpen inmiddels al hele lange schaduwen voor zich uit.



Als je het zou moeten 'marketen', zou je wellicht triomfantelijk kunnen roepen;

dit is pas echt een probleem van formaat!

Ik heb het niet zo op marketing en reclame en wat mij in deze kwestie vooral frappeert is dat zoals wel vaker de grootste gevaren en je gevaarlijkste vijand niet altijd van buiten komen maar vaak in jezelf, in eigen kring of in de eigen cultuur en onze zo gekoesterde gewoontes en manieren blijken te huizen.



Vandaag kopte de krant:

Helft van alle volwassenen is te dik

De achterliggende discussie over hoe ongezonde gewoontes van mensen te beïnvoeden en te veranderen is bepaald niet nieuw. Het gaat steeds over samenwerking met het bedrijfsleven en/of dwingender sturing middels wet- en regelgeving; moet er een vettaks geheven gaan worden of andere maateregelen van dien aard getroffen?; hoe ver reikt onze wetenschappelijke kennis in deze welbeschouwd?; zijn voorlichtingscampagnes effectief en hoe moeten die er dan uitzien en door wie bekostigd worden?

In deze discussie wordt voortdurend met de (politieke) kreten betutteling en eigen verantwoordelijkheid geschermd. Voor zover ik het kan overzien draait het telkens om de vraag: wie bepaalt en wie beperkt eventueel wie in diens ongeremde vrijheden? Dat dan met name in de trits consument – overheid – bedrijfsleven.



Over die eigen verantwoordelijkheid (ook wel populair samengevat in de kreet: eigen schuld, dikke bult) zegt Jaap Seidell, hoogleraar Voeding en Gezondheid aan de VU:

Als je opgroeit als kind van twee dunne ouders in een goede wijk, heb je een paar procent kans om later dik te worden. Als je opgroeit als kind van twee dikke ouders in een achterstandswijk, heb je 80 procent kans om obesitas te ontwikkelen. Dan kun je toch moeilijk praten over eigen verantwoordelijkheid. Het gaat om factoren die je als kind niet voor het uitkiezen hebt.

En zo is dat!
Over snoepreclame en voorlichting vanuit de overheid zegt Seidell:

Het marketingbudget van snoepfabrikanten en fast foodketens is drieduizend keer zo hoog als het overheidsbudget voor gezondheidsvoorlichting.

Tja .. wat denk je in dergelijke verhoudingen dan nog uit te kunnen halen met je voorlichtingscampagnes?
Zou het wellicht zo zijn dat dit obesitas probleem bijna logischerwijs alleen maar zal groeien naarmate de overheid verder afslankt en verder uitgekleed wordt?



Alle zogenaamde slimme bezuinigingen ten spijt lijkt de overheid in sommige opzichten toch een hulpeloos annorexia-patiëntje te worden.



Was getekend, Dick (met een C!)