Wietze en Potsdam

Op weg naar Berlijn maakte we een tussenstop in het plaatsje Wietze, vlakbij Celle en het NATO Truppenübungsplatz waar ik nog vage herinneringen aan heb uit het grijze verleden van mijn militaire diensttijd. Daar, in Wietze, de dorpsstraat wat op en neer gewandeld, in de avondzon op een terras gegeten en de nacht in de Wietzer Hof doorgebracht.

De volgende dag togen wij richting Berlijn en ontwaarde vlak voor de hoofdstad op de kaart een stad met de mooie naam Potsdam. Dat deed wel enkele belletjes rinkelen; daar moeten wij vast ooit het een en ander over gehoord hebben tijdens de geschiedenislessen. Wat wisten we even niet meer precies. Het leek ons een uitstekende plek om eens te stoppen. Een stad met een klinkende naam en ongetwijfeld een rijk historisch verleden.

Half op een stadskaartje in een boekje, maar toch voornamelijk op de gok reden we nagenoeg regelrecht op een groot park met de naam Sanssouci af. Dat leek en bleek een geijkte stek voor een wandelingetje. En ons ANWB Oost-Duitsland boekje bevatte zowaar ook nog een plattegondje van dat park.

Frederik de Grote, vanwege zijn culturele belangstelling en bemoeienissen wellicht de bekendste van al die vele Duitse vorsten en vorstjes, liet hier slot Sanssouci met veel tuinen, groen en wandelpaden eromheen bouwen als zijn zomerpaleis. Hij liet er voor de gezelligheid nog maar diverse bouwseltjes zoals de Bildergalerie, een molen (geeft de Nederlandse toerist toch weer even iets van een vertouwd gevoel), de Neue Kammern, een Chinees theehuis en een nieuw paleis bijzetten. Weer later zijn daar ook nog romeinse baden en de vredeskerk bij gekomen. Tegenwoordig prijkt dit mooie geheel op de UNESCO-lijst van werelderfgoed.

De oude Fritz of Frederik mocht dan de Grote genoemd worden, hij mat nauwelijks 1.60 meter. Verder hield hij blijkbaar niet zo van 'klein' en hij is bepaald niet 'zunig' geweest met de aanleg van zijn erf met tuintjes. Die zijn van dermate afmetingen dat het mij toch scheen dat je onmogelijk van een zorgeloos leven zou kunnen spreken als je zoveel tuin en bouwwerk te bestieren en te onderhouden had maar volgens Marian kon dat best wel eens meevallen wanneer als je over zoveel geld en macht beschikte als der Alte Fritz.

We konden hier heerlijk de benen strekken maar hebben bepaald niet alle hoeken van het park gezien. We gunden onszelf ook niet de tijd om die mooie gebouwen ook van binnen te bewonderen want we moesten nog door naar Berlijn. Wel zochten we even speciaal das Chinesische Haus op om te zien of er daar ook thee geserveerd werd maar dat bleek niet het geval. Daarvoor moesten we dus even een Duitse theesalon aan de hoek van het park opzoeken.