Dat nu vroeg ene
Jules de Corte zich ooit af. Ik weet eerlijk gezegd ook niet waarom ze zó hoog zijn maar ik weet wel dat ze in Oostenrijk nogal wat van die bergen hebben en een paar knap hoge ook. Ze zijn er in ieder geval hoger dan de huizen en het zijn er ook heel veel.
Wij vertoefden in mei namelijk een weekje in Oostenrijk en kunnen dat derhalve bevestigen.
We verbleven eerst een paar dagen in
Wenen en zochten daarna bewust de rust van wat bij ons dan wel
het platteland heet.
Zoiets hadden we vorig jaar ook gedaan door na de
bere-drukte van
Berlijn de
weldadige rust van
Rügen op te zoeken. En dat was ons heel goed bevallen.
Maar de landelijke omgeving in Oostenrijk is, zoals algemeen bekend, natuurlijk maar weinig plat. In Tirol en vervolgens richting Beieren zagen we indrukwekkend hoge bergen; ook wel
alpen genaamd.
De bestemming van onze vlucht uit de stad was echter het
Murtal in de
Steiermarck en daar waren de toppen aanzienlijk minder hoog en veelal getooid met vriendelijk ogend groen.
Daar kwam ik er als slechte en weinig enthousiaste wandelaar, enigzins tot mijn verbazing achter dat bergwandelen, in het juiste en voldoende begaanbaar gebied, eigenlijk best leuk kan zijn. Dit niet in het minst ook tot verbazing van Marian.
Na een eerste poging in het wild en over ook stukjes verboden terrein besloten we de VVV met een bezoekje te vereren en eens een bergwandeling uit het boekje te zoeken. De keus viel op een route over de
Frauenalpe.
Via
Murau en Schlatting bereikten we, na een mooie
haarspeldklim met de auto, de
Murauer Hütte vanwaar onze wandeling zou moeten starten. Daar begonnen wij onze wandeling op het Schigebiet Frauenalpe.
Nu ben ik sinds een jaar of vijftien
niet zo'n geweldige loper meer en bepaald geen held en weet meestal niet hoeveel ik aankan en hoever ik ga komen. En op dergelijke hoogten (tussen de 1000 en de 2000 meter) lopen is al iets geheel nieuws voor mij.
Klim, klim, zucht, zucht, zweet, zweet en steeds adembenemender uitzichten. Ik kan me opeens volledig inleven in die hartekreet van Jules de Korte:
Ich möchte mal gerne wissen, warum sind die bergen so …? juist en hoog zijn ze toch nog wel! Ik kan je nu in ieder geval één ding wel verzekeren, … die vrouwen daar hebben beslist formidabele alpen en dan zijn we nog niet eens tot het hoogste topje geklommen. Maar hoe dan ook vond ik het toch wel erg leuk en enerverend.
Die naam vrouwenalp intrigeert toch wel een beetje en kan diverse vermoedens doen opborrelen. Zou ie minder hoog of steil zijn, zou de vorm iets suggereren? Marian kwam met een plausibeler verklaring; waarschijnlijk kleuren de nu groene skibanen over een maand of zo helemaal geel van een bloemetje dat
'vrouwenmantel' heet.
Ik heb zelf absoluut geen kaas gegeten van die flora en ben (in tegenstelling tot
onze immer goedlachse premier, die ons allemaal van ganser harte een nieuwe auto op afbetaling gunt) meer een liefhebber van die mooie en uitgestrekte vergezichten, terwijl Marian ook nog wel oog lijkt te hebben voor het kleingoed in de natuur.
Dat is toch even iets anders dan door de stad banjeren.
Een van de volgende dagen hebben maar weer de (nog iets hogere) hoogte opgezocht; ditmaal voor een wandeling op de
Seetaleralpen iets buiten
Judenburg.
In Judenburg hadden we desgewenst ook nog het
Puch-museum kunnen bezoeken. Maar ondanks het feit dat ook ik als zestienjarige op
zo’n opgepimpt brommertje reed, hebben we die gelegenheid maar onbenut gelaten. We verkozen we een bezoekje aan de
Winterleiten Hütte van Lisa und Andy dat als pleisterplaats voor de wandelaars aldaar fungeert.
Van daar gingen we te voet verder en werden we alras hogerop of naar hoger sferen verwezen.
En ook hier weer mooie vergezichten op door de zon beschenen dalen en met sneeuw bedekte bergtoppen en zo meer.
Zo hoog wilde wij het niet zoeken. We begonnen hier op zo’n 1800 meter maar kwamen hier en daar toch wel wat plukjes nog niet gesmolten sneeuw tegen.
De bananen die we daar aten, groeien daar overigens niet hoor, die hadden we zelf van beneden meegenomen.
We werden onderweg nog wel gemaand ergens aan te denken, maar wie kan ons alsnog vertellen waaraan?
Maar ik kan me toch moeilijk voorstellen dat al dat gecompeuter en die dataopslag in 'zo'n wolk' plaatsvindt. Veel te zweverig en veel te vluchtig die dingen, zou ik zo denken, al blijven ze wel hardnekkig in altijd maar wisselende vormen en gedaanten terugkomen.
Nu stuitten wij dit voorjaar in het Leopold Museum in Wenen bij toeval op een expositie met als thema 'Wolken' of 'Clouds'.
Het doet de mens toch wel goed om zo nu en dan eens in de wolken te verkeren.
Je komt er nog eens voor aardige verrassingen te staan. Zo troffen wij er deze bijzondere wolk aan.
Zou dit dan die befaamde 'cloud' zijn of zou ie er ook ongeveer zo uit zien?
Hij ziet er qua soliditeit in ieder geval een stuk bestendiger uit dan de meeste wolken die ik ooit heb gezien. Bovendien kun je er, zo te zien, ook nog iets in bewaren. Hij blijkt (en dat oogt dan misschien weer wat ouderwets, maar niet alles kan natuurlijk high-tech zijn) toegankelijk middels een touwladdertje.
