Het zit ook niet altijd mee

Vroeg ik onlangs om een beetje rust en niet al teveel oranje spektakel en mediageweld tijdens De Winterspelen. Ze worden per slot van rekening in Sotsji gehouden en dat ligt, dacht ik, toch een heel eind hier vandaan. Je moet toch eerst eens heel Duitsland, Polen en de Oekraïne door voor je er bent en dan heb je, gezien de onrust in Kiev, toch aardig wat te overschreeuwen.
Het heeft toch niet zo mogen zijn. Om te beginnen volgt mijn meissie het recht-toe en recht-aan hard vooruitschaatsen. Zelfs op mijn werk wordt er naar gekeken. En als ik dan eens het nieuws wil zien blijkt dat ook nog voor de helft met sport gevuld. De hoofdmoot daarvan gaat dan weer over de Nederlandse schaatsers die, naar ik heb begrepen, zo'n beetje alle beschikbare medailles gewonnen hebben.
Dat laatste weet ik mede omdat ik vlak voor de spelen ook eens een NOS-app op mijn slimme foontje gezet had. Dat heette handig te zijn want dan werd je, heet van de naald, met een beltoontje en in one-liners geïnformeerd over belangrijk en wereldnieuws. Wel .. er is de afgelopen week wat wereldnieuws geschreven, kan ik je vertellen, maar dan voornamelijk toch in Sotsji door schaatsers in oranje pakken; dat belletje dat bleef maar gaan.

Maar na morgen is het feest weer voorbij en het leed weer geleden. Kunnen we ons verheugen op en warmdraaien voor het volgende evenement.
Maar laat ik nu toch vooral niet te veel klagen over dergelijke luxe frustraties. Het kan nu eenmaal niet altijd meezitten. Het zit massa's mensen vaak veel ernstiger tegen dan mij zoals ik van de week weer eens uit het overige nieuws mocht vernemen.
Dat geldt dan even niet voor de oude vos Silvio Berlusconi want zijn scheiding is rond waardoor hij dan toch zijn bijna vijftig jaar jongere verloofde Pascale kan huwen. Dus hem lijkt het nu eindelijk eens mee te zitten. Maar neem dan eens zijn arme ex Veronica Lario want er wordt nog altijd gesteggeld over de alimentatie. Die was eerder vastgesteld op 3 miljoen euro per maand maar dat is met al dat gesteggel inmiddels gezakt naar 1,4 miljoen. Dan zit het je toch echt tegen, nietwaar, even 1,6 miljoen per maand door je neus te zien geboord? Dan heb ik toch eigenlijk geen recht van klagen; of wel dan?

Of neem nou die arme Britse eurosceptici. Die hebben gewoonlijk nogal wat te sneren en te katten op en te klagen over Europa. Maar wat moeten ze nu dan?
Onze Wilders laat zo nu een dan een rapportje over de euro en Europa vervaardigen waarvan de uitkomst bij voorbaat al vast lijkt te staan.
De Britse regering pakte dat iets gedegener aan en laat sinds juli 2012 maar liefst 32 onderzoeken uitvoeren naar wat de Europese Unie de Britten kost en brengt op diverse gebieden en beleidsterreinen. De lusten en de lasten tegen elkaar afgewogen. Inmiddels is er over de helft van die onderzoeken rapport uitgebracht en luidt de algehele conclusie daaruit dat de Britten overduidelijk wel varen en profijt hebben van hun lidmaatschap.

Zo'n conclusie is toch wel een beetje sneu voor die eurosceptici, vind je ook niet?
Net nu ze zelf de samenwerking zoeken met hun medestanders door heel Noordwest Europa om aan deze kant van de oceaan ook een soort tegenpartij of tea-party te beginnen die net als in de VS de politiek volkomen lam zou kunnen leggen.
Misschien vond Cameron het ook wel erg sneu voor die horden eurosceptici en hield het nieuws over deze rapporten daarom nog maar even achter de hand terwijl hij beweert dat te doen in verband met de wateroverlast en het idee dat ze dan niet de aandacht zouden krijgen die ze verdienen.
Want als het wel in verband met die waterlast zou zijn klinken de laatste twee alinea's in een artikel hierover in de Correspondent inderdaad ironisch en blijkt het toch heel sneu voor alle Britten:

Op haast alle beleidsterreinen vinden de meeste experts dat de verdeling van bevoegdheden tussen de EU en de UK grofweg goed is. Al zijn er natuurlijk altijd specifieke Brusselse regels te vinden waar ze minder gelukkig mee zijn.

Een voorbeeld daarvan is de richtlijn over de beoordeling en het beheer van overstromingsrisico's uit 2007. Groot-Brittannië had daar uit het oogpunt van 'subsidiariteit en proportionaliteit' bezwaren tegen. In gewone taal: dat zoeken we zelf wel uit, waar bemoeit Brussel zich mee. De Britse regering deed zijn best om de deadlines voor de risicobeoordelingen naar achteren te schuiven. En dat is natuurlijk heerlijk ironisch in het licht van de rampzalige overstromingen in Zuid-Engeland van de afgelopen weken. Hadden de Britten in dit geval ook maar beter naar Brussel geluisterd.