Laat mij dan ook met rust!

Het vorige blogje ging vooral over Sotsji als Poetin's olympische speeltje en de morele verontwaardiging die dat her en der oproept.
Nu zie dat datzelfde onderwerp vorige maand vanuit een geheel ander gezichtspunt ook al op GeenStijl ter sprake kwam. Er wordt daar in het stukje 'Laat sport met rust, eikels #sochi' door ene VanLeeuwen zelfs over een 'moraalerectie' gesproken.
Nu is GeenStijl, zo lees ik, een website die zich erop beroept tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend te zijn; dat belooft natuurlijk wat en misschien is het verstandig dergelijke lieden niet al te zeer tegen te spreken. De schrijver trekt ook lekker ruig en ongenuanceerd van leer (tekens des tijds, een teken van beschavingsniveau of je bekennen tot een bepaalde groep en/of klasse?) en foetert:

Echt NIEMAND behalve die politici en hun criticasters in de kranten zitten überhaupt te wachten op hun politieke overwegingen en ethische commentaar. Rot lekker op. Ga niet, kijk niet, luister niet enzovoort. Boek een vlucht naar Moskou en ga protesteren, schrijf een brief aan Poetin, zoek een Russische homosensueel op en bied 'm onderdak aan, schrijf een petitie, richt een politieke partij op, whatever. Ziet u sportliefhebbers tijdens de Gay Pride demonstreren voor meer aandacht en geld voor achtergestelde sporten in wat voor land dan ook? Gewoon nooit meer politici bij sportevenementen, ongeacht waar en wanneer, laat sport met rust. #boycotpolitici

Nu kan ik me tot op zekere hoogte goed vinden in de stelling dat politici zich best wat minder met sport zouden mogen bemoeien. Maar meneer VanLeeuwen, zou de sport mij dan ook iets meer met rust kunnen laten? Zodat ik wanneer ik mij op bijvoorbeeld zomaar een zondag morgen voor kijkkastje posteer om eens Vrije Geluiden en Boeken te gaan zien en beluisteren, ik er weer eens achter moet komen dat die programma's moeten wijken voor een of ander duf sportfestijn dat zonodig live uitgezonden moet worden. Of wanneer ik 's avonds eens de autoradio aanzet ik meestentijds direct door kan schakelen op de CD-speler om niet met dat eindeloze gezever van sportcommentatoren te worden lastig gevallen over de ins en de outs van een of andere wedstrijd, honderdsten van secondes verschil of de conditie danwel de peesblessure en de vorige operaties van mij onbekende sporters. Dat is toch geen stijl. Die sportverdwazing en de sportterreur die dat tot gevolg heeft betekent niet voor iedereen een zegen of het Walhalla. Ene VanLeeuwen mag dan bladiebladiebla veronderstellen dat hij namens ons allen, misschien enkele 'heren en dames politici en 't gajes dat zich opiniemakers noemt' uitgezonderd, spreekt:

We leven toe naar de Olympische Winterspelen wegens SPORT. Want sport is leuk, spannend, mooi en spectaculair om te zien en de Olympische Spelen is de absolute apotheose waar alle topsporters ter wereld jarenlang voor trainen.

Dat lijkt me toch echt een misvatting. Volgens mij zijn er nog altijd genoeg mensen die zich, zoals ik bijvoorbeeld in het geheel niet (of niet meer) voor sport interesseren en niet onwaarschijnlijk ook nog hele volksstammen die sport of een bepaalde sport in het bijzonder wel eten te waarderen of daar van te genieten maar niet ongevraagd, te pas en te onpas altijd en overal op allerhande en moeilijk te omzeilen beelden van sport en het wezenloze gepalaver van sportcommentatoren en andere experts getrakteerd willen worden.
Zeg nou eens eerlijk, dat is toch zeker geen stijl. Maar dat geluid hoor je zelden of het moet al van types als Maarten van Rossum, Midas Dekkers of Hans Dorrestein zijn.Toch moet het maar eens gezegd: wil je van sport genieten; doe dat; mijn zegen heb je maar doe het bij die sportevenementen en zend het uit op speciale sportzenders en vervuil niet alles en de hele wereld ermee! Ga lekker naar Rusland ofzo maar laat mij alsjeblieft eens met rust! Rob Wijnberg laat in de Correspondent weten ook al erg moe te worden van al dat gedoe rond evenementen als de Olympische Spelen. Zijn commentaar betreft dan het pseudo-idealisme, de platte en commerciële werkelijkheid en de opgeklopte beeldvorming en mediawerkelijkheid ervan. In dit verhaal kan ik me in ieder geval een stuk beter vinden dan het botte bijl-verhaal van GeenStijl.