(zoete) geheimpjes van het leven

En toen werd het toch weer eens tijd voor een kopje koffie; vorige week in de restauratie van het Stedelijk. Ik pakte het suikerzakje, dat me opeens weer zo bekend voorkwam, van het schoteltje en las op de achterkant:

Secretos

La vida son secretos,
no mustios, indecibles…
secretos compartidos
que florecen de súbito.
Y a veces los poemas son
secretos: esas pepitas de
oro que la vida atesora
y dicha como granos de
azúcar desatodos
sobre mesas que
comparten amigos.

Anabel Torres

Onderwijl begon mij iets te dagen en al tastend en frummelend toverde ik een papiertje tevoorschijn uit mijn vestzakje, waar ik trouwens ook nog een snoepje tegenkwam dat daar ook al maanden huist. Een poëtisch aandenken aan en tastbaar bewijs van een vorig bezoek. Ik vouwde het papiertje open en dat was dus inderdaad net zo’n suikerzakje van Medellín Secret. Ditmaal in het engels en de titel ‘Secrets’ er afgescheurd las ik daar:

Life is secrets,
Not wilting, untold secrets,
But secrets shared
And which suddenly bloom
And sometimes
Poems are secrets:
Gold nuggets life piles up
And joy, like grains of sugar
Unleashed upon a table
shared by friends.

Anabel Torres

Toen ook het schoteltje van Marian maar eens aan een nadere inspectie onderworpen en warempels, daar lag ie ook in onze moerstaal:

Geheimen

Het leven bestaat uit
geheimen,
gedeelde geheimen
die plotseling opbloeien.
En soms …
zijn gedichten geheimen:
goudklompjes
en vreugde, als suiker
verstrooid
op een tafel door vrienden
gedeeld.

Anabel Torres

Zie je wel, geheimen zijn toch wel om te delen, al is het dan misschien niet met iedereen! En als ik zo nog meer poëzie tegenkom ga ik misschien wel weer eens, net als vroeger, suikerzakjes sparen.

Oud eiken

'Oud? De duvel is oud', luidt een bekend gezegde 'en z'n moer nog ouder' kun je daar dan soms nog achteraan horen. Maar die eik die we tijdens een wandelingetje in Volkenroda tegenkwamen mag toch ook behoorlijk oud heten. Ongeveer net zo oud als Methusalem! We hebben die oude koningseik eens van alle kanten bekeken en bewonderd en ons eens afgevraagd of zo'n eik nu wel echt 1000 jaar zou kunnen worden en wat ie dan wel allemaal meegemaakt moest hebben; zo van: oude eik, vertel eens even …… Eikenhout is van oudsher gewild om meubels en nog veel meer van te maken. Eikenhouten vaten schijnen ideaal te zijn om diverse spiritualia in te laten rijpen. Dat geldt voor zowel bier als wijn als port en whiskey. Nu had deze eik ook wel iets van een groot hol vat maar we zagen toch echt nergens drank uit sijpelen.

P.S. In het boek 'Deutschlands alte Bäume' staat overigens vermeld dat deze koningeik 400 tot 600 jaar oud zou zijn; en dat scheelt, zogezegd, toch wel iets meer dan een slok op een borrel!

Erfurt

In Thüringen waren we al eerder geweest. Dat was in Jena en in Weimar. Maar de hoofdstad Erfurt waren we eerder wel eens langsgekomen maar niet ingegaan. Dat deden we nu dan maar eens. Om mij onbekende redenen wordt Erfurt behalve als een mooie ook als een zelfbewuste stad aangeprezen.
Hoe dan ook lijken ze er behoorlijk bij de tijd te zijn.

Max Weber en Gunda Niemann zijn twee bekende Erfurters en Maarten Luther studeerde er ooit aan de universiteit.

Als het over bezienswaardigheden of bekende en bepalende aanzichten gaat in Thüringen, of meer bepaald in Erfurt, zul je al snel op plaatjes van de Mariendom en z’n kleinere zusje de Severikirche met de stenen trap daartussen stuiten. Daar hebben we dus maar eerst eens wat rondgekeken. Een andere plek die dan nogal gauw 'in the picture' zal komen is de ‘Krämerbrücke’. Deze plek hebben wij als brave toeristen dan dus ook maar eens bezocht.

Maar eens even langs de A7 gebleven

Nog doende wat impressies van ons voorjaarstripje te geven zijn we inmiddels toch al weer een aantal dagen op pad geweest.
Wij wonen vlakbij de A7, de langste snelweg van ons land, die we dit keer eens noordwaarts opreden om vervolgens onze oostgrens te passeren en niet ver voor de Deense grens Schleswig, dat aan de Duitse A7 ligt, te bereiken. We overwogen aanvankelijk een toch iets landelijkere en kortere route maar zagen daarvan af gezien de waarschuwing van andere bloggers voor mogelijk en hoogstwaarschijnlijk oponthoud bij het veer van Glückstadt.
Schleswig-Holstein, dat gebied tussen de Noord- en de Oostzee, dat we nog niet kenden, werd ditmaal onze bestemming. Een huisje in de Altstadt van Schleswig en een hotel in Bad Oldesloe (langs de A1, de langste Duitse snelweg, die we overigens ook al vanaf Bremen tot Hamburg volgden) waren daar even onze tijdelijke verblijfplaatsen.

Afscheid van tante Bep

Vandaag namen wij afscheid van tante Bep. Het werd een waardig afscheid.
Ze is negentig jaar geworden.
Tante Bep heeft zich als pleegmoeder ruim twee jaar liefdevol over mij ontfermd als baby en als peuter. Voor nog drie andere jongetjes deed ze hetzelfde.
Het was een kleine maar dappere vrouw met een groot hart en een sterke geest die zoals haar twee dochters vanmorgen zeer terecht zeiden heel veel moois heeft achtergelaten.

Hier de laatste foto die ik van haar nam, nu zo'n twee jaar geleden.

Hier de oudste foto die ik van haar heb en die dateert van zo'n zestig jaar daarvoor. Lieve tante Bep, bedankt voor alles!

...? en een ei

Doe niet zo appelig, zeg!

Over kip-en-ei vragen gesproken: Why did the chicken ...?

Wandelen in Volkenroda

De wandeling was ons die dag weer goed bevallen. We hadden nog een stukje middag over en de sauna moest toch nog opgestookt worden. Nog een wandelingetje naar een oude eik van nog slechts 35 minuutjes aan de stutten trekken moest dus nog wel kunnen. Daarvoor moesten we naar Volkenroda dat behalve die eik ook nog een bijzonder klooster bleek te hebben. De eik was vrij vlot te vinden en na daar eens wat omheen gelopen te hebben, vervolgden we ons korte wandelingetje. Het korte wandelingetje, hoe we het voor elkaar kregen weet ik niet, maar het werd weer een aanzienlijk langere wandeling; zeker tweemaal langer dan gepland. Wij lezen of begrijpen die Duitse beschrijvingen blijkbaar niet helemaal goed. We liepen soms maar ‘immer gerade aus’ omdat het niet anders kon niet anders terwijl het duidelijk was dat we in het bos op enig moment naar links zouden moeten. Dus gissend waar het fout gegaan moest zijn maar weer ‘immer gerade aus’ terug tot we de draad weer op konden pakken en de omschreven route in de goede en geplande richting konden vervolgen om op enig moment weer bij de oude eik uit te komen. Niet langs af geweest, geen terrasje gepikt of koffie gedronken, wel direct naar het hotel en de inmiddels wel opgewarmde sauna.


Twee dagen later bezochten we Volkenroda nogmaals; nu om dat 'klooster' eens wat nader te bekijken en ons nog maar eens aan een wandelingetje van 35 minuten te wagen. Ditmaal niet naar de oude eik maar naar de ‘kälberteich’ al hadden we toen nog geen idee wat dat dan mocht zijn. Het was weer een aangename wandeling door heel ander ogend bosgebied dan eergisteren. Wederom deden we er langer over, namelijk ruim een uur en de rustplaats en het bruggetje zoals in de route beschreven hebben we ditmaal gemist. Wel kwamen we er dankzij een jonge moeder die met en voor haar kleine zoontje kikkervisjes kwam vangen achter dat de ‘Kälberteich’ het tegen het bos gelegen vennetje was waar zij met hun schepnetje in aan het hengelen waren. Iets later en een stuk verder het bos in werden we opeens enthousiast aangeklampt en gezelschap gehouden door een zeer levendig en speels hondje dat we al eerder met zijn baas en nog een andere hond bij de 'teich' gezien hadden. Het was niet helemaal duidelijk of het hondje nu zijn baas kwijt was of alleen maar eens wat met ons wilde spelen en een eindje oplopen. Z’n baas was in de verste verte niet meer te zien of te horen en nadat wij niet verder liepen en het even iets hogerop in een 'wald-skybox' zochten, verdween het hondje na enige tijd toch weer met ‘geschwinde’ en schijnbaar doelbewuste vaart in de richting waar ie vandaan was gekomen.

Wandelen in Schlotheim

Na de prettige ervaring in Gondorf meenden we dat ook in Schlotheim zowel de weersomstandigheden als de omgeving wel uitnodigden om de rugtas te pakken en de stoute stappers weer eens aan te trekken voor nog een wandeling. Wandelen heet niet voor niets een weldaad voor lichaam en geest te zijn, zoals ik al eerder halfhartig betoogde en het schijnt zelfs nadrukkelijk een preventief therapeutisch effect te kunnen hebben. We kozen voor een loopje van Schlotheim bis Neunheilingen en hadden geen kaart maar wel een routebeschrijving die we van het hotel in leenbruik kregen. De internet-uitdraai van de Verwaltungsgemeinschaft Schlotheim/Thüringen vermeldde 6 km en 2 ½ uur. Het was stralend mooi weer en we hadden er zin in. We hebben inderdaad heerlijk gewandeld al was het in de aanloop wel even wat steil en ‘anstrengend’. We hebben de eindbestemming met het beloofde broodje 'huisgeslachte worst' echter nooit gezien en hebben op de terugweg maar het grootste gedeelte van de heenweg alsnog gelopen terwijl we de heenweg zoals later bleek geheel zelf ingevuld hadden. Het werd een mooie 'spaziergang’ waarbij we moeiteloos van de beoogde 6 km zeker 10 km gemaakt hadden. Met dit weer en in deze prachtige omgeving bepaald geen straf. Onderweg nog kersen gegeten van de tientallen kersenbomen die we her en der, en soms als hele laan, tegenkwamen. En we zagen onderweg weer zo’n plekje waar Goethe ook al ooit langskwam en gelopen heeft. En koffie gedronken blijkbaar want 'Kaffeelinde' heet het daar. Die Johann Wolfgang moet, naast al dat schrijfwerk, toch ook een gigantisch getal op z'n stappenteller hebben staan en onder, langs en om heel wat bomen heen gelopen hebben; vast een verwoed wandelaar. Toch is ie echt nie overal geweest, hoor:

Wandelen in Gondorf

In het kader van De paden op en af en toe eens de laan of de bocht uit trokken wij onze laatste dag in Gondorf, na een stevig en typisch Duits hotelontbijt, maar eens de stoute of de wandelschoenen aan en vroegen bij de receptie om wandelroutes. We kozen er een van 7 km die volgens het geplastificeerde blaadje zo’n anderhalf uur in beslag zou nemen. Wij besloten om bepaalde redenen om de route maar in tegengestelde richting te lopen. Dan wordt, zo bleek, zo'n routebeschrijving opeens een stuk minder helder en het nogal vaag gekopieerde kaartje op de achterkant van het geplastificeerde A4-tje was ook bepaald niet overal even duidelijk en accuraat. We vermoedden dan ook dat we hier en daar wellicht wat kleine ommetjes gemaakt hebben; wij deden er in ieder geval zo’n drie-en-een-half uur over.
We hadden weliswaar een paar foto’s genomen onderweg en een keer of drie iets van tien minuten gezeten maar we hadden toch heus niet gepicknickt of zoiets. Maar goed, het was een stralend mooie dag, we genoten volop van het natuurschoon en na al deze inspanning besloten wij, na een welverdiend drankje op het terras en een saunabad om de laatste kwade dampen er ook nog wat uit te zweten, die avond maar iets te vieren.

Die hazelaar ...

De hazelaar verwent ons toch maar dit jaar:

De paden op, de lanen ...

Zoals de meeste zwanen gewoonlijk uit zwemmen of uit dobberen gaan, zo plegen wij mensen eerder uit rijden of uit wandelen te gaan. En over die laatste activiteit, dat wandelen, wilde ik het nu eens hebben want wij hebben tijdens onze laatste vakantie ook een paar heuse wandelingen gemaakt. Dan moet je dus even niet denken aan, na een verreisde dag in de auto het zitvlees danig op de proef te hebben gesteld, eens heerlijk de benen te strekken en aldoende de plaats van bestemming maar eens te verkennen. Dat hebben we natuurlijk ook wel gedaan maar, hoewel het er soms op begint te lijken, is dat nog niet echt wandelen. En ook het verkennend en vooral vrijblijvend ronddolen door een ons nog onbekende stad kan, naar het schijnt, nog niet echt de naam ‘wandelen’ dragen; dat nog los van het gegeven dat ik in onderhavige gevallen meestal loop te slenteren en mijn ogen gewoonlijk actiever zijn en aanzienlijk meer werk verrichten dan mijn benen.

Nee ‘wandelen’ is natuurlijk wel iets meer dan gewoon maar wat lopen of bij wat je doet toevallig ook de benenwagen te gebruiken. Sommige wandelaars spreken zowaar van de wandelsport en komen dan ook beslagen ten ijs met outillage als wandelsokken, wandelschoenen of wandelstokken en vast nog het een en ander waar ik zo niet op zou komen. Het is dan een sport die niet beoefend wordt om te winnen maar, als ik me het nog goed herinner van de avondvierdaagse, waar ze af en toe wel met medailles strooien.

Wandelen, moet je weten, is een bezigheid op zich en ‘om zichzelfs wille’. Je gaat wandelen om te wandelen en komt meestal weer uit waar je begonnen bent. Daarmee dringt zich uiteraard ook meteen de vraag op naar het nut van een dergelijke exercitie die dan ‘wandeling’ heet. Nu voel ik me bepaald niet de meest aangewezen, geschikte of terzake kundige persoon om op die vraag antwoord te geven maar bij onstentenis van een dergelijke persoon zal ik toch een poging wagen. Het schijnt, ik heb het natuurlijk ook maar van horen zeggen en ben nog steeds op zoek naar de klepel, dat het zowel leuk als weldadig als gezond is. Het is een weldaad voor lichaam en geest. zowel het gemoed als het vege lijf varen er wel bij. Maar beter dan ik het ooit zou kunnen verwoorden spreekt de ware geest van de ‘wandelaar’ toch het meest uit dit bekende vaderlandsche wandelaarslied bij uitstek:

De paden op, de lanen in
Vooruit met flinken pas
Met stralend oog en blijden zin
En goedgevulde tas
De zonne lacht ons vrolijk toe
Ons groet der vooglen zang
En wij, we worden vast niet moe
Al wand'len w'uren lang
Tra ta ta ta bom, bom, tra ta ta ta bom, bom
Al wand'len w'uren lang

Marcheren is gezond voor 't bloed
Verruimd wordt d'enge borst,
't Versterkt de spier van been en voet
't Wekt eetlust op en dorst
Daarom vooruit en in de maat
Zoo netjes als 't maar kan
Nu 't eensgezind en ord'lijk gaat
Heeft elk plezier ervan
Tra ta ta ta bom, bom, tra ta ta ta bom, bom
Heeft elk plezier er van

Dat geeft wel een beetje een idee van de ware wandelaarsgeest!
Ikzelf heb die spirit bepaald nog niet helemaal te pakken en verkeer beslist nog niet op dat niveau van onbevangen staplust. Zelf wil ik nog altijd graag weten waar we dan naartoe gaan en waarvoor dan of wat we daar gaan bekijken. Toen ik vroeger nog regelmatig de hond uitliet had ik aanmerkelijk minder moeite met het voor mijn gevoel toch verder vrij doelloos aan de kuierlatten trekken.
Maar tegenwoordig wil ik toch wel eens pogen om een paar schreden in die richting te zetten. Want een mens is zo zegt men nooit te oud om te leren en waarschijnlijk ook niet zomaar te oud om te wandelen. Zo hebben wij ons dus in onze voorjaarsvakantie een paar keer aan het wandelen gewaagd.
Zoals in Gondorf en Pilippsheim:
en van Schlotheim richting Neunheiligen: in Volkenroda langs de oud(st)e eik:
en nogmaals in Volkenroda langs de Kälberteich:

Deze wandelroutes liepen we elk met een blaadje met aanwijzingen aangaande welk pad we op en welke laan we in zouden moeten alsmede een inschatting van de tijd waarin dat redelijkerwijs te doen zou zijn. En daar bleek dan eens temeer dat wij toch nog geen doorgewinterde wandelaars zijn want tijdens elke wandeling moesten we op enig moment constateren dat we onze eigen weg en niet het voorgeschreven pad liepen en daar deden we dan ongeveer twee maal langer over dan de routebeschrijvers voor ons in petto hadden.
Maar me aan de tijd houden is nu eenmaal nooit mijn sterkste kant geweest.

Er zullen nog wel wat kiekjes van dit wandelwerk volgen.