Ik zag de maan

In de vroegte van zondag- op maandagnacht de maan gezien,
daar Klaas Vaak weer eens verstek liet gaan
zag ik een volle en verduisterde dieprode maan
al had ik het toch liever maar gedroomd misschien.



27-28 september 2015 rond 5.00 u. maansverduistering.

Alhambra en Generalife

Een van de motieven om op dit Krasreisje te vallen was dat ik ook altijd al eens dat fameuze Alhambra wilde zien. Marian was hier in een grijs verleden al eens met haar ouders geweest maar ik kon me er hoogstens een voorstelling van maken op grond van de plaatjes en de verhalen van en over dit blijkbaar bijzondere bouwwerk.

De toegangskaartjes hadden we, zoals uitdrukkelijk wordt aangeraden, al geruime tijd van tevoren via het internet besteld. Onze laatste dag in Granada zouden we het Alhambra bezoeken. Die zondag in een beginnende regen het speciale minibusje vanuit het centrum naar boven genomen. Daar moesten we een uur voor onze toegangstijd zijn om de kaartjes op te halen. Ons vervolgens in doorzichtige regencapes ruim op tijd aangesloten bij de rij voor de ‘Palacios Nazaries’, die overigens algemeen gezien worden als het mooiste, het meest omvattende, het meest verfijnde en het best bewaarde dat er aan Moorse en islamitische bouwkunst te bewonderen valt in Spanje. Eenmaal binnen konden we ons weer van het waterwerende plastic ontdoen en moest ook iedereen de rugzak afdoen en die, zo mogelijk, op de borst hangen.
Een uur of drie in deze paleizen, waar we bij tijd en wijle onze ogen uitkeken, doorgebracht en toen we buiten kwamen was het zowaar weer droog. Het duurde echter niet zo erg lang of het begon weer te miezeren, te regenen en binnen niet la te lange tijd flink te plenzen en dat hield geruime tijd aan. Een poosje onder de bomen geschuild en in de regen toch maar door naar de ‘Generalife’. Dat wandelingetje viel ons echter wat tegen mede omdat het weer er ook niet beter op werd en we toch steeds buiten bleven lopen. Na een laatste blik rondom vanaf het hoogste punt in een speciaal uitkijktorentje terug naar de ticket-office om (volkomen onwetend van enige frauduleuze praktijken) de guided tours in te leveren.

Er viel hier deze dag dus buiten en in de tuinen nadrukkelijk minder te genieten dan binnen in de paleizen. Het was niet anders en als twee verzopen katten in de stromende regen zochten we het busje naar het centrum beneden maar weer op. Toen we daar beneden uitstapten was het droog, klaarde de lucht weer op en brak er een stralend zonnetje door. Zeer indrukwekkend hoor, dat Alhambra en zeker een bezoek waard. Toch maakte de 'Mezquita' in Córdoba en de serene sfeer aldaar een wat verrassender en verkwikkender indruk op mij.

How to become filthy rich

De ware 'snakes in suits' blijven uiteraard regelmatig opduiken in het nieuws.
Het vreemde (of het zieke?) is dat dit in ons systeem legaal is en er in onze wereld ook door velen met bewondering en ontzag tegen dit soort ondernemende figuren opgekeken wordt.
Als het over psychopaten gaat, hoor ik toch liever iets van of over lieden van dit kaliber.

In a Nutshell

The European Refugee Crisis and Syria Explained.

Why is the refugee crisis all over the news? How is this related to Syria? Why should we care at all?

Stelletje k....hommels!

Een paar jaar geleden waren wij eens aan het uitwaaien op Texel en kwamen thuis met een vogelhuisje. Dat vogelhuisje kreeg vervolgens een plekje aan de muur hier in de achtertuin. Het eerste jaar kwamen er wel regelmatig kijkers maar geen kopers of bewoners voor dit welgelegen (of welgehangen) riante onderkomen. Daarna werd er zomaar een keer en vervolgens achter elkaar in genesteld. De vogeltjes leken het er best gezellig te vinden en naar hun zin te hebben. Tot dit jaar toen we na het eerste nestje opeens geen vogeltjes meer in en uit zagen vliegen. We hoorden wanneer we buiten aan tafel zaten wel het nodige gezoem en het duurde enige tijd voor we erachter kwamen dat dat toch echt uit het vogelhuisje moest komen. Bleek zich daar een kolonie hommels gevestigd te hebben in het vogelhuisje. Je reinste kraakbewoning dus. We veronderstelden dat het steenhommels zouden zijn omdat het jaar daarvoor een hommelvolkje zich onder in diezelfde muur verschanst had en wij ons hebben laten vertellen dat dat steenhommels zouden zijn. We weten niet echt zeker welke soort hommels het waren maar in ieder geval waren het wel een stelletje kraakhommels!

Als God in Frankrijk?

Zou het in Nederland ook zo'n luilekkerland zijn voor de pensionado's? Over twee maanden ga ik daar eens achter komen.

Diepe rust in Nigüelas

Het gebied rond Ronda staat ondermeer bekend om de ‘pueblos blancos’ ofwel witte dorpen aldaar. Ze schijnen zeer bezienswaardig te zijn en worden als toeristische attractie aanbevolen in de gidsen en op het Wereld Wijde Web.
Nu bevonden wij ons tegen het eind van ons rondritje Andalusië in Granada, maar op het W.W.W. trof ik eerder de loftrompet afgestoken over een vergelijkbaar plaatsje wat dichterbij en pal aan de rand van de Sierra Nevada. Dat plaatsje heet Nigüelas en het werd aanbevolen op een website als typisch Spaans plaatsje waar je in deze jachtige tijd nog van het traditionele en relaxte spaanse leven en levenswijze kon genieten, rust kon vinden en waar evengoed genoeg te doen en te zien zou zijn om het de doorsnee toerist naar de zin te maken.

Wij dus maar eens op naar Nigüelas. Het was inderdaad een mooi wit dorpje met zoals beloofd smalle straatjes die op en neer gingen en waar je met de auto doorheen moest. Na bij de kerk geparkeerd te hebben en een wandeling door dit toch wel erg verstilde en verlaten plaatsje gemaakt te hebben gingen wij eens op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken maar alles bleek gesloten. Alleen een mevrouw dit olijfolie verkocht had haar deur nog open maar stond op het punt die ook te sluiten. Het was namelijk, zo vertelde die mevrouw, een speciale feestdag voor het dorp, waarop alles maar dan ook echt alles gesloten was en het hele dorp wat hoger op de berg aan het feesten was met eten, drinken, dans en zang. Nog even wat rondgewandeld in Nigüelas. Maar hoewel we toch doorgaans bijzonder wel op enige rust gesteld zijn was dit toch iets teveel van het goede.
We kwamen er geen hond tegen en werden hooguit af en toe door een kat in de gaten gehouden.

Daarop besloten we ons vertier maar elders te zoeken. Zo belandden we na enige omzwervingen in de buurt van Puerto Motril aan de Méditerranée.
En zo zijn we dan ook nog aan een ‘Spaanse costa’ geweest en hebben, in alle rust, bij een strandtent op de ‘playa’ gegeten.

Blijkbaar hadden we onderweg nietsvermoedend ook ergens een lifter opgepikt.

Moeilijke vragen?

Voor wie er mee blijft worstelen hier Karel Smouter van De Correspondent over die vraag .

Klein klein kleutertje ..

.. wat doe je op ons strand?

Zie het nieuws van de afgelopen tijd en de krantencommentaren vandaag voor een mogelijk antwoord op deze wrange en netelige vraag.

Foto uit Parool overgenomen.

Vandaag

Vandaag zou mijn vader 85 zijn geworden.
Hij stierf twintig jaar geleden.

Gisteravond, of misschien nauwgezetter vandaag vroeg, zag ik na ruim twintig jaar nogmaals dat fenomenale vraaggesprek dat Wim Kayzer destijds voerde met Oliver Sacks voor de VPRO-serie 'Een schitterend ongeluk'.
Sacks zou de volgende dag naar Londen vertrekken om een jeugdvriend te begraven. Dat interview ging dan naast vragen over het leven, de tijd en wat we daarvan kunnen of zouden willen weten toch vooral ook over (de implicaties van) onze sterfelijkheid.
Oliver Sacks overleed zondag op 82-jarige leeftijd.