M’n ouwe dag

Dan is het eindelijk zover; ik ga van Drees trekken en dus aan mijn ouwe dag beginnen!

Toen ik nog jong was noemde men mensen van mijn leeftijd nog vaak ‘ouden-van-dagen’. Niet te verwarren met de zogeheten ouderling; zo een ben ik er niet en zal ik ook vast wel niet worden.

Vandaag de dag hoor je de term ‘ouden-van-dagen’ vrijwel nooit meer. En wanneer het dan nog eens over die al dan niet ‘welverdiende’ ouwe dag gaat lijkt dat vooral te zijn in termen van hoe dat allemaal bekostigd moet worden en of we dat nog wel kunnen of willen betalen.

Daarbij hoor ik regelmatig over 55- of 60-plussers spreken of over de grijze golf, fitte AOW-ers en senioren. Verder zie ik op de televisie nog al eens het hoofd van ene Jan Slagter voorbij komen die mij ervan probeert te overtuigen dat het nu toch echt wel tijd voor MAX begint te worden.

Over tijd gesproken, als er iets is waar ik nu als oudje geen gebrek aan zou hebben en volop over zou kunnen beschikken dan is het wel over tijd. Dat is na enkele dagen ervaring overigens nog niet echt of duidelijk tot mij doorgedrongen. Bovendien schijnt de tijd sneller te gaan naarmate je ouder wordt. En zoals Albert Einstein, die wel vaker wijze woorden sprak, het ooit ‘relativerend’ samenvatte:

Als een man een uur met een mooie meid zit, voelt dat als een minuut. Laat hem echter een minuut zitten op een heet fornuis en het zal langer voelen dan elk uur. Dat is relativiteit.

Nu is mijn ouwe dag natuurlijk nog maar heel erg pril en jong. Hij is, als ik van de pensioengerechtigde leeftijd uit ga, nog maar een weekje oud en Drees is nog niet eens langsgeweest. Inmiddels is het thema van een beetje soepel blijven en goed oud worden voor mij dus geen ver-van-mijn-bed-show meer. Talkin' bout my generation moet ik me misschien maar een beetje aan de Zimmers (engels voor rollators) proberen te spiegelen.

Die deden mee aan een bekende Britse talentenshow en gingen zo nog een onvermoede nieuwe carriere tegemoet. En wel meer oudjes blijken zich in dergelijke shows als kersvers ofschoon belegen talent aan te melden.

Alleen ambieer ik geen carriere op de planken of in de spotlights.

Het leven zit vol paradoxen en dat wordt niet minder wanneer je ouder wordt of zoals op het eerste blad van het fraaie plakboek dat ik van mijn werk meekreeg prijkte: