De goednieuwsshow?

Tja, wat mag dan goed en wat mag dan slecht nieuws heten?

Beauty is in the eye of the beholder

zeggen de Engelsen wel eens en die constatering lijkt behalve op een esthetisch oordeel toch ook meestal ook wel van toepassing op onze primaire emotionele reacties op het nieuws en de morele oordelen die we dan vervolgens over de door de nieuwsmedia geschetste gebeurtenissen en/of stand van zaken plegen te vellen.
Maakt het in dat verband, buiten wat er ons verteld of vertoont wordt, voor onze geconditioneerde reactiepatronen ook nog uit hoe het verteld en vertoond wordt? Dat zou je toch wel zeggen.

C'est le ton qui fait la musique

zegt men dan toch in Frankrijk en verre omstreken.
En vraag de marketeers en de reclamemakers daar maar eens naar. Die lieden zijn onderdeel van een miljardenindustrie en hebben er hun werk van gemaakt om de media en onze leefomgeving te vervuilen met zoetgevoosde, indringende en niet zelden misleidende boodschappen ten behoeve van de best betalende opdrachtgever.
Zouden die Syrische en Afghaanse vluchtelingen niet wat van die lieden in kunnen huren om hun imago (na ondermeer de opmerkingen van ene Halve Zoolstra over gratis borstvergrotingen) wat op te poetsen? Of zouden die gelukzoekende armoedzaaiers dat, na het kaartje voor de boot, niet meer kunnen betalen?

Zoals de oude Brederoo al zei:

't kan verkeren.

Dat geldt dan zowel voor de toestand in de wereld als voor onze kijk daarop en de vele mogelijkheden daarin.
Hoe dan ook (b)lijken inhoud, vorm, kleur en frequentie van het dagelijkse bombardement aan nieuws(?)berichten in sterke mate (mede)bepalend voor welk beeld van de wereld we ons onbewust zullen vormen. Dat is dan, gezien de aard van onze nieuwsvoorziening, zelden of nooit een bijzonder rooskleurig wereldbeeld. En dan lijken we ernstig behoefte aan een 'Goednieuwsshow' te hebben.
De roep om 'de goednieuwsshow' is bepaald niet nieuw; de Hedgehoppers Anonymous staken er in 1965 al de draak mee. Maar dat heeft meer van doen met een bepaald type satirisch tv-programma van dit of dit kaliber dat overigens veel navolging vond en nog steeds vindt.

Nu kan de serieuzere positivo inmiddels ook wel her en der terecht voor uitgelezen goed nieuws in zowel het Nederlands als het Engels. Maar wellicht wordt zoiets al gauw weer teveel van het goede.

Ik vermoed dat we het toch iets meer moeten zoeken in evenwichtig en gedegen nieuws met erkenning van de banaliteit van het goede zoals ook Rutger Bregman hier in De Correspondent lijkt te betogen. We moeten het goede in de mens en pro-sociaal gedrag dan dus ook wel als zodanig weten te en willen (h)erkennen; ook bij die ander.
Maar dan hebben we het dus behalve over ons wereldbeeld ook over ons mensbeeld.