Op dit blog heb ik vanaf 2012 de nodige blogjes gewijd aan aikido. Als je niet mocht weten wat dat is, kun je eens wat filmpjes op Youtube bekijken en wie weet zegt de naam Steven Segal je iets. Al enig idee wat die mensen in die zwarte broekrokken uitspoken?
Dan vraag je je wellicht af hoe een vredelievend mens als ik dan op zo’n mat en tussen die rollebollende vechtsporters verzeild is geraakt?
Dat zal ik je vertellen. In 1980 verruilde ik mijn werk op Hoogovens IJmuiden voor een baan in de zorg. En wel in die tak van zorg die destijds nog de Z-zorg heette. Een van de veranderingen die dat met zich meebracht was dat ik aanzienlijk vaker en langer op mijn luie kont zat dan daarvoor. De bedoeling daar was namelijk dat ik niet zozeer mezelf maar vooral de cliënten tot actie wist te bewegen. Dan maar eens zien of ik een mij passende vorm van lichaamsbeweging kon vinden. Bal- en competitiesporten waren bepaald niet mijn ding en daarmee vielen de meest gebruikelijke sportieve activiteiten dus al af. Nu had ik als 10-jarige eens een seizoen judo gedaan in buurthuis ‘De Zandkraai’ in Heemskerk dat was mij destijds uitstekend bevallen. Ook had k als 16-jarige of daaromtrent nog eens een poosje aan volksdansen gedaan in Assendelft of all places en ook dat had ik wel leuk gevonden. Ik zocht dus iets met dans of beweging richting krijgskunsten.
Destijds hadden we uiteraard nog geen internet of slimme foontjes dus moesten wij onze kennis uit de krant, radio of TV dan wel uit de bibliotheek of de encyclopedie halen. Van tai chi en aikido had ik wel eerder gehoord en erover gelezen. Wat mij daarover bekend was en de zogeheten filosofie daarachter intrigeerde mij bijzonder. Zoals gezegd was dit vlak voor het internettijdperk en deden wij alles nog met de Gouden Gids en een inmiddels verouderde telefoon.
Ik bladerde dus eerst maar eens door die gouden gids om erachter te komen dat ze bij Dun Hong in Den Helder aan aikido deden. Hen vervolgens gebeld met een aantal vragen over dat aikido waarop de uitnodiging kwam maandagavond eens langs te komen met mijn vragen en mee te doen.
Aldus geschiedde en reed ik een volgende maandagavond halverwege 1981 in m’n eentje en in mijn lichtgroene eendje naar Den helder en werd die avond lid van een aikido club. Er volgden zo nog vele maandagavonden tot dat in begin 1984 mijn inmiddels Fiatje het begaf en ik ’s avonds naar Den Helder fietsen toch iets te ver vond. Spijtig genoeg kwam er zo voor mij een einde aan drie jaar enthousiaste beoefening van het aikido. Die drie jaar zwaaide Piet Gerrits de scepter over aikido bij Dun Hong. Daar hij nog bij de marine voer was hij niet altijd aanwezig en namen, als ik het wel herinner, de bruine banden Frans, Charlie en Alex de honneurs waar. In de Japanse lijn waren het met name de leraren Tamura en Sugano die middels stages gevolgd werden.
En zo nam mijn martiale carrière dus een aanvang en kwam na nauwelijks drie jaar weer tot een abrupt einde.
No comments:
Post a Comment