Het kan verkeren,nietwaar? Ruim voor 12 uur viel er al een vuurwerkdode te betreuren in de gemeente waar wij wonen. Wij steken zelf nooit vuurwerk af maar hebben het spektakel wel een kwartiertje in de regen en de drup staan te bewonderen. Verder verliep onze jaarwisseling vooral rustig en gezapig. Ik zit zelden zolang achter elkaar voor de TV. We lieten ons, getweeën en onder het genot van oliebol en appelflap in huiselijke kring door ene Theo Maassen het oude jaar uit kletsen.
Om klokslag twaalf ging de kurk met een knal van de (nep)champagnefles waarna we het tongstrelende vocht weer eens rijkelijk lieten stromen. Terwijl we die fles burgemeester maakten, was het traditiegetrouw Jools die met zijn Annual Hootenanny bij ons het nieuwe jaar wederom mocht inluiden.
Ja, van jaar wisselen gaat toch heel wat vlotter, gemakkelijker en genoeglijker dan van tanden wisselen, zullen we maar zeggen. Nu komt dat laatste gelukkig ook minder vaak voor.
Op nieuwjaarsdag was het dan weer tijd voor een rondje met de beste wensen langs de (pleeg)ouders. Daarvan hebben we er met het tikken van de tijd inmiddels nog maar twee van de zeven.Goede voornemens zijn hier ten huize deze jaarwisseling nog niet ter sprake gekomen. Dat moesten we maar even zo laten, dacht ik, en anders zijn er altijd nog wel wat over van vorige jaren die misschien de moeite waard zijn om weer eens opgepoetst te worden. Het beste blijven we je bij gelegenheid natuurlijk wel toewensen. Ik zou zogenaamd een spiegel voor kunnen houden en een ieder dan toewensen wat diegene mij ook toe zou wensen maar dat is toch wat te leeg en te quasi-spitsvondig. Dus verlaat me maar weer eens op een mooie en oude bekende tegeltjeswijsheid en wens ieder:
de rust om te aanvaarden wat je niet veranderen kunt,Dat lijkt me dan ook nog een beetje bij de nagedachtenis van de onlangs overleden Nelson Mandela te passen.
de moed om te veranderen wat je niet kunt aanvaarden en
de wijsheid om het onderscheid tussen die twee te kunnen maken.
No comments:
Post a Comment