Ken uw ‘selfie’

Door een nogal uitbundige en opvallende (over)ijver aan schrijverij en publicaties van een hoogleraar economie aan de VU kwam onlangs zomaar het merkwaardige woord ‘zelfplagiaat’ in omloop. De man schreef namelijk wel meer dan eens iets twee keer op. Uiteraard geen schoolvoorbeeld van economisch woordgebruik maar ach, toch ook niet helemaal onvoorstelbaar of iets om je druk over te maken. Maar in de wereld van de wetenschappelijke publicaties zou het vertekeningen in de ‘ranking-systemen’ kunnen geven en besloot men dat zoiets derhalve ‘not done’ is.

Ik vond en blijf het maar een maffe kreet vinden: zelfplagiaat.
In de berichtgeving destijds rond de genoemde topeconoom Nijkamp werd toch ronduit beweerd en/of gesuggereerd dat zoiets toch echt niet koosjer of helemaal fris kon zijn. Maar wat zou zelfplagiaat nu anders zijn dan weer eens je eigen woorden aanhalen en wat zou daar dan laakbaar of bijzonder aan zijn? Sommige mensen van zekere leeftijd doen nauwelijks anders.
Zelfplagiaat is geen plagiaat.

En Klaas citeert eens wat uit Dante
Of Peer haalt Casanova aan
En ik ik blijf de superarrogante
Ik haal nog steeds mijn eigen woorden aan

zong Jacques Brel in Les bourgeois ofwel De burgerij
Nederlandse tekst

Nu zou er voor mij zeker niet zo best uitzien wanneer het naar jezelf verwijzen of je eigen woorden aanhalen bij wet verboden zou zijn. Dan zou ik nog weleens een aardig tijdje kunnen moeten brommen, want ik maak er op dit blog nogal eens een hobby van om door middel van links naar mezelf te verwijzen.
Goed, het riekt wellicht wel een beetje naar wat overdreven eigenwaan of narcisme. Maar ik dacht dat dat de norm was tegenwoordig met al die ‘selfies’ en al dat etaleren van jezelf op de zogeheten ‘social (of andere) media’.
En zeg nu eens zelf, wanneer hebben we het welbeschouwd dan niet over onszelf? Onlangs las ik op een ander blog nog wat verhelderende opmerkingen over narcisme vanuit vooral een (ontwikkelings-)psychologisch perspectief.
Ja, wat een gedoe toch telkens met dat narcisme van ons!
Het heeft in ieder geval een slechte naam de aanduiding 'narcisme’ en alleen het woord al roept in onze cultuur bij voorbaat al een storm aan boe-reacties op, terwijl we in diezelfde cultuur het ontwikkelen en praktiseren van een nogal narcistische levenshouding vaak gepropageerd en gestimuleerd zien en dat vervolgens niet zelden op onverholen bijna idolaat hoezee- of hoera-geroep kan rekenen.
Narcisme betekent zoveel als geobsedeerd zijn door jezelf en je spiegelbeeld. Maar we huldigen toch ook vaak het motto: ken uzelf; en hoe zou je jezelf nu ooit kunnen leren kennen wanneer je niet bij tijd en wijle je spiegelbeeld zou mogen of moeten aanschouwen?
Gezien de directheid en de actualiteit van het beeld leert de spiegel ons daar, dunkt me, heel veel meer dan een foto ooit zou kunnen.

We houden elkaar toch zeker niet voor niets zo graag de spiegel voor.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand ……..

Mirror, Mirror …..
Dat is de titel van een boek van Simon Blackburn met de ondertitel: The Uses and Abuses of Self-love.
Hier een mooi en vrij omvattend artikeltje (d.w.z. in ieder geval iets diepgravender dan het bekende nummer Spiegelbeeld door onze Willeke) door Blackburn naar aanleiding van dat boek aangaande het thema amour-propre en de prangende vraag: kunnen we ook een gezond gevoel van eigenwaarde ontwikkelen zonder in die val van het zelf als idool en de weerspiegeling van niets dan ijdelheid verstrikt te raken?

Volgens Han werkt werkt het huidige kapitalisme behalve depressie ook nog eens nadrukkelijk narcisme in de hand.


Tja en als ik dan nog eens in de spiegel kijk hoef ik me in ieder geval niet meer af te vragen of mijn tienertijd nu wel echt voorbij is.