Wishful waiting?

Wanneer je wat ouder wordt, word je toch verondersteld een beetje geduld te kunnen oefenen ofwel een beetje te kunnen wachten.
Wanneer je echt oud wordt en ontegenzeggelijk zorg behoeft heeft onze overheid samen met het zogenoemde zorgmanagement bedacht en bekokstoofd dat je wel op twee onderscheiden manieren kunt wachten. Je kunt dan, naar het schijnt, gaan ‘wenswachten’ of ‘actief wachten’.
Gisterenavond werd dit onderscheid waar de meeste mensen, waaronder de ‘wachtenden’ die het betreft, nog nooit van gehoord hadden aan de natie in een uitzending van Nieuwsuur eens duidelijk gemaakt. Ik heb het helaas niet helemaal begrepen maar dat komt misschien omdat het hele onderscheid tussen zogeheten 'wenswachtenden' en 'actief wachtenden' me ook als nogal onzinnig voorkomt. Toch schijnen de zorgmanagers van en rond het ministerie van VWS en de Nederlandse Zorgautoriteit wel blij te zijn met dit wat confabulatieve onderscheid als zorgmanagement-tool. Zij menen hiermee namelijk aan te kunnen tonen dat van de ruim tienduizend ouderen die met indicatie op de wachtlijst staan er slechts 65 te lang zouden moeten wachten.
De heer van Beek en zijn dochter, uit genoemde uitzending, moesten dus zeker te lang wachten. Dit lijkt mij nu toch weer een typisch voorbeeld van hoe het leven en de leer uit elkaar kunnen groeien. Zo’n staaltje van ambtelijk wensdenken dat er van uit gaat dat het leven en de praktijk van alle dag zich wel naar hun theorie zal schikken of dat zou moeten doen. De ambtenaar en de manager hadden het nog wel zo leuk bedacht en in het kader van de bezuinigingen het volledige fiat van politiek en boekhouder gekregen.
Wat lastig nu toch dat een paar journalisten zo’n mooi kaartenhuisje zomaar om kunnen blazen door eens even een kijkje in de praktijk te nemen. De diverse instanties en zorgverzekeraars waren ook even niet voor commentaar beschikbaar. Staatssecretaris van Volksgezondheid van Rijn was dat natuurlijk wel; hij verdedigde vooral het beoogde beleid, wat er natuurlijk op neerkomt dat het volgens hem in theorie heus wel goed zat maar dat het aan de uitvoering, dus de praktijk, nog wat schortte. Een niet al te geruststellende of overtuigende reactie, vond ik.
Het lijkt erop alsof onze overheid ons toch vooral een goede zorg toewenst maar met een beroep op participatie en geldgebrek bepaald niet staat te trappelen om ‘actief’ goede zorg te organiseren.

Tot mijn verbazing vandaag in ons dagblad geen commentaren of reacties op deze uitzending of deze kwestie gezien.
Dit specifieke debacle lijkt me toch wel tekenend voor wat we momenteel in dit land met ‘de zorg’ aan het doen zijn en wekt bij mij toch de indruk dat het ons niveau van beschaving beslist niet ten goede komt.