Almost like the blues

Saudade die mengeling van heimwee en nostalgie voelt en klinkt toch 'Almost like the blues':


Om je enigszins terdege aan dergelijke gevoelens van melancholie over te kunnen geven moet je waarschijnlijk toch wel een paar jaartjes achter de kiezen hebben en naast op wat vreugdevolle momenten toch ook op een paar teleurstellingen, frustraties en tegenslagen terug kunnen zien. Intussen heb ik toch ook al redelijk wat jaartjes verzameld. En hoewel ik de rubriek 'Opa vertelt' nog steeds hardnekkig poog uit te stellen kan ik het thema en het gegeven feit van 'ouder en/of grijzer worden' toch steeds moeilijker omzeilen of verdringen, onder welke vlag dan ook het zich opdringt. Mag dan volgens ons aller Brederoo zo ongeveer alles kunnen verkeren, de richting van de tijd en het gestage stijgen der jaren tot dusverre toch nog niet.
Er schijnt overigens wel een bepaald soort begeleiding te bestaan of hier en daar in de maak te zijn dat het het bijkomende leed en ongemak zo goed als ongedaan kan maken.

Om niet al te treurigmakend te besluiten hier nog maar een jubelend 'oudje' dat moeiteloos wat clichés in de trant van 'kras' en 'doen het nog best' oproept en inmiddels toch wel een 'klassieker' mag heten.
In 1970, dus ook al weer puur zo'n poosje geleden, zag ik Leonard Cohen optreden op het Isle of Wight Festival; toen had hij deze juichkreet overigens nog niet op het repertoire staan.