Een wat realistischer wereldbeeld?

Net als nieuwsberichten komen wereldbeelden in velerlei soorten en maten. Die welke ons door de media voorgeschoteld worden lijken toch erg weinig stabiel en soms wel zeer veranderlijk. Het ene moment schijnen Europa, de euro of pro-Europeanen de wortel van alle kwaad, dan zijn het weer de luie uitkeringstrekkers en het volgende moment de graaiende bankiers. Enkele maanden geleden vormden de Grieken (geen cent meer naar Griekenland) nog de grootste bedreiging voor onze welvaart en comfortabel welzijn en van de ene op de ander dag hoor je daar nauwelijks meer over en wordt hun plaats ingenomen door (onverwachte?) horden vluchtelingen (terwijl sommigen, waaronder ikzelf, beweren dat zij evenzogoed een zegen en een antwoord op een gigantisch demografisch probleem dat ons te wachten staat zouden kunnen vormen).


Kortom: het kan verkeren

Nu mag ik de lijfspreuk van ene Brederoo nogal eens graag als motto voor mijn blogjes gebruiken maar de manier waarop de veranderlijkheid zich in onze reguliere nieuwsvoorziening uit lijkt me toch echt niet goed, gezond of realistisch. Mijn moeder placht ons altijd op het hart te drukken om het huisje bij het schuurtje te laten en dat zeg ik haar in deze dan graag na.

Gelukkig is daar altijd nog de zweedse arts en gezondheidswetenschapper Hans Rosling om onze kijk op de (buiten)wereld in een wat werkelijkheidsgetrouwer perspectief te plaatsen. Met zijn organisatie Gapminder tracht hij er het nodige aan te doen om ons uit de sluimerstand van onze onwetendheid te wekken door wat kloven en gaten in onze kennis op te vullen. Hiervoor gebruikt hij veelvuldig de data zoals die door de VN worden verstrekt en voor een ieder toegankelijk en inzichtelijk zijn.
Hij is ook goed op youtube vertegenwoordigd.
Dus als je je beeld van de grote wereld eens wat op wilt poetsen kun je meestal wel goed bij Rosling terecht:



Ik las afgelopen weekend een interview met hem in de Volkskrant waarin hij zijn afkeer en ergernis over het soort domme vragen dat het journaille doorgaans pleegt te stellen, bepaald niet onder stoelen of banken stak. Was een grappig interview en vooral illustratief voor de vraag waar het nu wel en niet over zou kunnen of moeten gaan.