Mister McGee himself

Vorig jaar schreef ik verschillende malen over het fenomeen Gentle Teaching.

Een benadering die naar verluidde bij ons op het werk omarmd en ingevoerd zou worden en waar wij dan allen in getraind zouden worden dan wel instructie in zouden krijgen. Daar is overigens het wachten nog steeds op.

Ik deed mijn zegje over Gentle Teaching en John McGee, de aanstichter van een en ander in twee porties. Namelijk enige tijd voor 4 november


toen ik hem een middagje mocht horen spreken en vlak daarna in reactie op zijn verhaal.

Nu tref ik op het wereldwijdewebje zomaar een youtube filmpje van die bewuste middag in Haarlem waarop John McGee zijn verhaal inleidt. Lijkt me vast wel interessant voor veel van mijn collega's en andere geïnteresseerden:

Met handen en voeten

Gisteravond een laatste sessie bijgewoond van een cursus gebarentaal op het werk.
Dit in het kader van wat ook wel 'totale communicatie' genoemd wordt, een term die ik op mijn werk nogal eens hoor vallen en een benadering die we dus blijkbaar willen omarmen.



Gebarentaal zou je denken, leent zich bij uitstek voor een globale of een Esperanto-achtige aanpak maar wij blijken toch een overigens zeer recent herziene Nederlandse taal te gebaren. Veel mensen blijken dan regelmatig tussen de oude en de nieuwe versie te switchen of ze door elkaar te gebruiken. Gisteravond begon er iemand zomaar Grunnings tussendoor te gebaren. Wat dat betreft is gebarentaal dus duidelijke een levende taal.



De bekende Van Dale geeft zowaar een Basiswoordenboek Nederlandse Gebarentaal uit. Bij het Nederlands gebarencentrum kun je een online gebarenwoordenboek raadplegen en op deze site doen ze het met zg. picto's die je (wat een service!) dan ook weer uit kunt printen.
Er bestaan vrij toegankelijke online woordenboeken in vele talen.




Dan is er ook nog het handalfabet (dat natuurlijk ook de nodige varianten kent), niet te verwarren met de klankondersteunende gebaren.
Al googelend stuit ik dan tenslotte nog even op iets als SignWriting dat als universeel schrift en notatiesysteem voor al dit vele gebaar moet dienen.



Zo dan zou ik, als het goed is, nu met handen en voeten moeten kunnen praten!? Nou ja, met de handen dan voornamelijk; als ik buiten wat gestamp nog eens iets met mijn voeten wil gaan zeggen moet ik ws. toch eerst nog wat dansles gaan volgen of een cursus dancewriting bij Valerie Sutton.

Gegroet,

Boeken, het kwintet en een foute toets

Gisteren zowaar zomaar weer eens anderhalf uur aaneengesloten onderhoudende televisie gezien terwijl het ook nog eens ergens over ging. Zoiets zie je tegenwoordig toch zelden meer op de buis.
Bij het inschakelen van die inmiddels platte buis viel ik 'VPRO's Boeken' waar Tim Parks juist doende was Wim Brands uit te leggen dat er een 'very fine line' tussen een sceptische houding en angst (voor het onbekende?) loopt, waar de meeste sceptici de meeste tijd helaas niet het minste benul van lijken te hebben.
Dit n.a.v. zijn boek: Leer ons stil te zitten. Een verslag over wat persoonlijke ongemakken en pijnlijke kwalen en de zoektocht naar verlichting daarvan. Dit boek lijkt in essentie te gaan over een thema dat doorgaans wel op mijn warme belangstelling kan rekenen nl. de complexe verhouding of wisselwerking lichaam/geest.



Daarna was het woord aan Peter Sloterdijk over zijn nieuwe boek: Je moet je leven veranderen.
Een (meta)analyse van onze hedendaagse cultuur omlijst met Sloterdijk's visie op wat er in de lucht hangt of wat duitse filosofen ooit de 'Zeitgeist' noemde.



Deze aflevering van het programma 'Boeken' scheen me een herhaling of inhaalmanoeuvre van het programma van 22 mei te zijn.
Dat dit programma nu weer of alsnog uitgezonden werd lijkt niet geheel toevallig en een beetje een bruggetje naar het programma dat er op volgde, te weten 'Het Filosofisch Kwintet'.
Een alleraardigst en informatief discussieprogramma waarin Ad Verbrugge en Clairy Polak in zes afleveringen met telkens drie gasten de toestand en de kwaliteit van onze Rechtstaat onder de loep nemen. Gisteren dan de eerste uitzending m.b.t. het zogeheten veiligheidsbeleid.

Peter Sloterdijk heeft voor de ZDF een programma dat luistert naar de naam: 'Das Philosophisches Quartett'.

P.S. Dit blogje is een inmiddels uitgeklede versie geworden van iets dat ik er gisteravond rond 23.30u. al op wilde zetten. Toen drukte ik op het laatste moment even op een verkeerde toets en weg was alles. Mocht je ooit willen gaan bloggen; weet dan waar je aan begint.

Wismar

De dag voor onze laatste nacht in Duitsland hadden wij gereserveerd om ook de omgeving van Schwerin eens wat te ontdekken en te bekijken. Daarbij kwam al snel en als vanzelf de nabij- en iets noordelijker gelegen Hanzestad Wismar in beeld. Na krap een weekje geleden Weimar nu dan Wismar. Een leuk stukje geschiedenis is het relaas over die Hanze of Hanza.


Wismar is zo'n oude Hanzestad waar de vroegere rijkdom en welvaart nog altijd goed zichtbaar is aan ondermeer de bouw en de gevels.


Deze vergane glorie is en wordt er nog steeds voortvarend weer opgepoetst. Het oogt als een alleraardigst stadje waar Anton Pieck naar hartelust zijn hart op zou kunnen halen al 'brauchen' sommige panden en gevels toch nog wel 'einige restauration'.



Geparkeerd bij de St. Marieenkerk, een kerktoren zonder schip, die een 'denkmal' van tweede wereldoorlogbombardementen leek te zijn.



De stad en het plein maakten op ons, na de stille leegte en ogenschijnlijke verlatenheid van Schwerin, wel weer een wat gezellige indruk. Het was er drukker en vooral wat levendiger en levender dan in Schwerin.



Vanuit het centrum van Wismar via het park(je) naar de haven gewandeld en onderweg de St. Nicolaikirche aangedaan.



Een indrukwekkende kerk die tegelijkertijd gigantisch qua afmetingen en intiem qua gevoel is. Met de typische rode baksteen tegelijkertijd ruw en grof qua afwerking en warm qua atmosfeer. Een bijzonder prettige en aangename kerk om te vertoeven, vonden wij.


Daar was ook een erker ingericht als tentoonstellingsruimte voor één van de Ausstellungen der Friedensbibliothek, des Antikriegsmuseums der evangelischen Kirche in Berlin-Brandenburg met de expositie: Die gefährlichtse Krankheit

in de vorm van 37,60 meter met foto's van bekende fotografen en teksten van Simone Weil.



Wat mij betreft zeer indrukwekkend, mooie en sprekende zwart-wit fotografie rond diepgravende maar door hun evidente waarheid en oprechtheid ook weer heel eenvoudige en wijze woorden.

Daarna naar en over de haven van Wismar gewandeld,



waar 'oud en nieuw' in elkaar overliepen, wat folklore en een nagebouwd koggeschip
(de term koog of kogge komen wij hier in het Noord-Hollandse nogal eens tegen als geografische aanduiding)


tegenover een modern en werkend havenbedrijf.


Broodje paling gegeten en later nog een fisch und chips uit een van de visverkoopboten.



Via het eiland Poel, waar de fietser en de wandelaar ws. wat beter uit de voeten kunnen dan de automoblist, weer terug naar het hotel.

Om de volgende dag weer 585 kilometers westwaarts te keren. Daarmee kwam ons weekje oostwaarts dan ten einde.
Bij thuiskomst stond er 2010 km op de teller; wij even blij dat we dat stuk niet hebben hoeven fietsen!
Inmiddels weten wij nu ook dat we gevrijwaard zijn gebleven van de beruchte EHEC-bacterie. Het viel ons in de loop van die week wel op dat de schalen rauwkost steeds voller tot onaangeroerd bleven.

Ik ben een Europeaan en ook in de politieke zin van het woord nogal pro-Europa.
Tijdens vakanties denk, zeg of verzucht ik weleens: wat wonen wij toch in een mooi land hè, dat Europa van ons; zo rijk en gevariëerd aan natuurschoon en cultuurgoed!

Jarige poes

Onze Shailish is jarig en ze wordt vandaag 16 jaar.

.

Schwerin

Wiedermal eine reisetag. Zo rond de 400 km. Aus Jena vandaan reden wij noordwaarts richting Schwerin. De eerste helft autobahn en de tweede helft tweebaansweg (sinds een verspreking tijdens deze vakantie ook wel tweepersoonsweg genoemd).
In dat tweede gedeelte maakte de bewoonde wereld op ons toch een wat sjofeler en minder verzorgde indruk dan wat wij in Thüringen gezien hadden. Het licht en het landschap maakte wel een steeds vertrouwder herkenbaarder indruk op ons als Nederlanders. Voor we het NH Hotel in Schwerin aandeden eerst nog een rondje Schweriner See gereden en daar wat waterrijk natuurschoon en tafereeltjes bewonderd.



Na ingecheckt en de kamer bekeken te hebben, namen we de bus naar de stad waar het vooral fris, winderig en stil en verlaten bleek te zijn.



Achter de Dom troffen we wel, verrassend opgesteld, een aantal bijzonder grappige beelden. (wellicht t.z.t. nog eens een aardig item voor dit blog?)



In een niet ongezellig restaurant aan de Friedrichstrasse (het enige dat we in die categorie konden vinden) spargel met gerauchter lachs, butterkartoffeln und hollandaise sose gegeten. Toen bleek dat de volgende bus terug ruim een uur later zou gaan, nog maar een wandelingetje gemaakt en een biertje gedaan in een gelegenheid met de naam 'Boomerang'. Maar we moesten na verloop van tijd toch echt zelf weer opstappen en ons naar de bus begeven; dat ging niet zomaar vanzelf.



De volgende dag Schwerin eens bij ander licht bekeken en het befaamde en sprookjesachtige slot, waar Schwerin voor een niet onaanzienlijk deel, zijn bekendheid aan heeft te danken rondom bewonderd. In dit slot aanschouwde ene prins Hendrik dus ooit het levenslicht.(we zaten per slot van rekening nog altijd op een wat oranje getint spoor) Het slot is al sinds jaar en dag telkens gedeeltelijk achter de coulissen verscholen wegens restauratiewerkzaamheden, waarvan nu het eind toch wel in zicht lijkt te zijn.



Wij zijn echter om en niet in het slot geweest maar hebben wel in de prachtige orangerie heerlijk aan de koffie met torte gezeten.




Daarna naar het Staatliches Museum ernaast of tegenover bezocht. Daar bevindt zich een vrij grote en niet onbelangrijke collectie Europese schilderkunst waaronder erg veel Hollandse en Vlaamse oude meesters van faam en allure. Als bijzonderheid hangt hier tussen de oude meesters soms zomaar wat modern werk uit de twintigste eeuw. Aan het begin van deze afdeling hangen twee juweeltjes van portretkunst van Frans Hals. Een topstuk hier is een zeldzaam werkje van Carel Fabritius. (een topstukje is, als ik me niet vergis, weer iets geheel anders)



We dachten ergens achter het marktplein gaan eten maar de gelegenheid waar wij ons oog op hadden laten vallen bleek echter geheel vol en er kon niemand meer bij. Uitgeweken naar Restaurant Friedrichs waar we de avond daarvoor ook gegeten hadden.

Dat was dan Schwerin. Een stad met een, naar mijn gevoel, vooral Baltische uitstraling; deed mij eerder denken aan Stockholm of St Petesburg dan aan bv. Jena of Weimar. Schwerin is niet helemaal onze stad concludeerden Marian en ik beiden. Wij voelen ons blijkbaar toch intuitief wat meer thuis en op ons gemak, kunnen de mensen wat beter verstaan, de weg wat beter vinden en zo meer in wat zuidelijker, wat bourgondischer en extravertere contreien.

Aus Jena

Nog even iets over Jena. Jena is met zo'n 100000 inwoners inmiddels de tweede grote stad van Thüringen.



Jena wordt ook wel 'lichtstadt' genoemd. Dat zal ongetwijfeld mede verband houden met 'kijken en zien' en de optische- en glasindustrie waar Jena bekend om staat. Het optisch museum getuigt van de rol die deze stad speelde in de ontwikkeling van de bril, de verrekijker, de microscopie, de fotografie, de film en medische instrumenten.
Drie grote namen (die je ook alom in de stad tegenkomt) in dat verband zijn die van Carl Zeiss, de instrumentmaker, Ernst Abbe, de natuurkundige en Otto Schott, de glasbewerker.
Rond en in die optische industrie ontwikkelde zich veel hoogwaardige vakbewaamheid en wetenschappelijke kennis.



Aan het einde van de tweede wereldoorlog organiseerden de Amerikanen ook direct een 'braindrain' om dit waardevolle goed (kennis) uit de handen van de Russen te houden. Ze brachten 126 hooggekwalificeerde werknemers met een hele administratie aan researchpapieren en patenten over naar Oberkochen in het westen. Het plan om ook nog zo'n 1000 arbeiders en 2500 machines over te brengen viel in het water en toen waren er dus twee optica firma's met Carl Zeiss als stamvader en naamgever. Deze hebben elkaar daarna niet alleen op de markt maar ook zo'n veertig jaar, in zestig landen, vooral in de rechtzaal bevochten om de erfenis van de 'Carl Zeiss Stiftung'.
Aldus kwamen dan ook de door de 'ossies' gefabriceerde lenzen voor de Amerikaanse markt door juridisch getouwtrek aan het bekende label/opschrift 'aus Jena'.



Jena is ook een universiteitsstad, hetgeen ook merkbaar is aan het aantal jonge mensen en de gezellige levendigheid. Dat de universiteit van Jena enige naam en faam heeft verworven op natuurwetenschappelijk terrein zal gezien het bovenstaande niet verbazen. De universiteit bestaat echter al sinds 1558 en kan bogen op een roemrijk verleden. Namen van bekende schrijvers, filosofen en pedagogen zijn met deze stad of deze regio verbonden. Dat bijzonder gunstige en florerende kunst- en cultuurklimaat gold overigens voor heel Thüringen (en vond zijn oorsprong welbeschouwd in de menselijke onderscheidingsdrang gepaard aan iets dat we nu marktwerking zouden noemen en daarbij niet voldoende geld en macht om er echt slechte dingen mee te doen).
Waar het de pedagogen betreft, ik veronderstel dat iedereen de naam Fröbel wel kent en dat de meeste Nederlanders ook wel eens van het Jenaplan-onderwijs hebben gehoord.



Na 'Die Wende' overigens moest de faculteit sociale wetenschappen om voorstelbare redenen weer met een 'schone lei' beginnen en een geheel nieuw curriculum opbouwen.



Enigszins tot mijn verbazing ontdekten we dat er rond Jena wijnbouw gepleegd wordt en iets ten noorden van Jena een uitstekend wijngebied ligt dat prima wijnen produceert. Volgens de boeken zou het het noordelijkste gebied zijn dat geschikt mag heten om op enige schaal kwalitatief goede wijnen voort te brengen. Saale-Unstrut heet dat gebied en het centrum van de wijnbouw daar is Freyburg. Deze wijnen zijn in de restaurants wel een tikkeltje prijziger dan andere wijnen.

In Jena

Via de 'Klassiker Strasse' en Weimar bereikten wij Jena. Ingecheckt in het Steigenberger Maxxhotel dat zo'n 7 km onder Jenastad ligt. Om het verreisde gevoel van wat ons af te schudden eerst de sauna aldaar maar eens benut.

Daar het hotel op enige afstand van het stadscentrum verwijderd ligt, namen wij de volgende dag de tram naar de stad. Nu ontvingen we bij het inchecken in het hotel een kamerbewijs dat tevens voor de duur van ons verblijf als vrijkaartje voor het openbaar vervoer in Jena gold. Dat was dus even mooi makkelijk; klantvriendelijkheid heet dat, geloof ik.



De stad in eerste instantie natuurlijk maar eens wat rondgewandeld en verkend.



Het stadsgezicht van Jena wordt gedomineerd door de 'Jentower', die op allerlei plekken weer opduikt als een oriëntatiepunt.



Het grote plein onder de Jenatoren bleek volledig bezet door een voorjaarsmarkt en een kermis. Het marktplein, waar wij onze ochtendkoffie op een terrasje nuttigden stond vol met tafels en banken en daaromheen allerlei kraampjes, karretjes en houten blokhutachtige tentjes waar men vooral veel gegrilld vlees verkocht, zo te ruiken met rijkelijk veel zwarte randjes daaraan.



En natuurlijk was er ook bier.



Een stadsgidsje aangeschaft in de boekhandel onder de toren en een doel voor die dag zoekend ons oog op het optisch museum laten vallen. Dat bleek geen slechte keus en dat er in Jena een optisch museum te vinden is natuurlijk ook geen toeval maar eerder onvermijdelijk. Jena is per slot van rekening toch de stad waar de optiek groot gegroeid is en waar de ontwikkeling van de optische techniek vergroeid is geraakt met een naam als bijvoorbeeld die van Carl Zeiss.

Op zoek naar een terrasje zag Marian ergens iets staan over een restaurant met panoramazicht boven in toren en daar dus maar eens op afgestevend. Voor €3 mochten we de toren in/op om iets te drinken en het uitzicht te bewonderen.



Mooi en indrukwekkend uitzicht dus de nodige foto's geschoten. Ik meende ook nog het slot Leuchtenurg in de verte te ontwaren.

zonder



en met tele plus ietsje uitvergroot (geen Carl Zeiss maar een Leica lensje)



In het restaurant 'Scala', waar nog maar twee mensen zaten, een heerlijk wit wijntje (Unstrut) gedronken; eten, dat er bijzonder smakelijk uitzag, voorbij zien komen en vervolgens nog een groepje gasten zien aanschuiven. Onze bedoeling was eigenlijk om hier slechts een drankje te nuttigen maar we besloten op enig moment toch maar de kaart te vragen om te zien of Bruin deze etenskar wel kon en wilde trekken. Na een enige blikken op de kaart was Bruin al snel om; waar ook de bediening al rap vrolijker van leek te worden.



Onvergetelijk goed en lekker gegeten daar in de hoogte. Een absolute aanrader voor een ieder die ooit Jena aandoet. Perfect wijnarrangement met goede uitleg van bediening en voortreffelijk menu en amuses. Dat alles in een prettige ambiance met een nauwelijkse te evenaren panoramazicht.
(N.B. In de wiki-entries Jena is een 360° panoramazicht vanaf de toren te zien)

Volgende dag in de auto gestapt om de omgeving van Jena eens wat te ontdekken. Het stadje Kahla, de befaamde en alom als bezienswaardigheid aangeprezen burcht van Leuchtenburg en Dornburg met een drietal bijzondere burchten, waarvan er inmiddels een tot bejaardentehuis omgetoverd was, waren onze doelen.
De route naar de Leuchtenburg was waar genoegen; nauwelijks verkeer op de weg, zo af en toe een vredig en slaperig dorpje, een landschap vriendelijk kleurend en glooiend en van een sprookjesachtige of anders toch van Anton Pieck-achtige allure.
De Leuchtenburg op geweest en de rondwandeling om de burcht gemaakt met een prachtig uitzicht en vergezichten rondom.



De Jentower vanaf hier proberen op de kiek te zetten omdat ik gisteren vanaf de Jentower ook net deze plek, inschattend dat het Leuchtenburg wel eens zou kunnen zijn, gekiekt had.

zonder



en met tele plus ietsje uitvergroot


In de burcht koffie en kokostorte genuttigd; beiden geen succes helaas.
Vervolgens de afdaling weer gemaakt en naar Kahla getogen. Een bijzonder slaperig stadje met wel heel weinig tekenen van leven op straat of waar dan ook te bekennen.



Even wat doorgelopen deze plaats weer achter ons gelaten. Daarna richting Dornburg waar we daar eenmaal aangekomen prompt de enige juiste afslag voorbij reden om een bijzonder steile en lange afdaling in te zetten waar voorlopig even geen keren mogelijk bleek.
Besloten maar door naar Jena en het hotel te rijden. Zo gezegd, zo gedaan.

De volgende dag waren de stad Jena en de tram weer aan de beurt.
In Jena wat rond het marktplein gewandeld en richting Stadsmuseum; dat bleek die dag pas om drie uur open te gaan. Wat doen we dan? Eerst een koffie en dan .. maar naar de botanische tuinen.



Was het in de stad al richting 27 à 28 graden hier was het in de kassen nog iets warmer; dat is goed voor de cactussen en andere tropische planten maar niet noodzakelijkerwijs voor ons. Daarna een wandeling door de buitentuin en vervolgens het Art-Deco of DamenViertel rond de Käthe Kollwitz Strasse gezocht en gevonden. Nog een kerk bezocht en alsnog door naar het Stadsmuseum en daar voor het bezoek eerst een koffie met 'Torte oder Küche' genuttigd. In tussen werd de weersomslag van stralend zomerweer naar wat frisser en onstabieler weer duidelijk merkbaar en voelbaar. Hetgeen wat licht dramatische effecten teweegbracht.



In een Sushi-bar een smakelijk sushi-maal met een Silvaner erbij genoten alvorens weer de tram te nemen voor ons laatste nachtje hier in Jena.



Ook vandaag geen enkel teken te bekennen van het feit dat hier ooit ene Bernhard van Lippen-Biestenfeld geboren werd; ook niet na er in de boekhandel en het museum toch speciaal op gelet te hebben. Maar als je ook (in Stadsmuseum) ziet welk een roerige geschiedenis deze stad en regio kent, dan betreft het natuurlijk ook een volslagen weinigzeggend en onbelangrijk niemendalletje 'in the greater scheme of events'.

De volgende dag gingen we weer 'aus Jena' en togen noordwaarts naar Schwerin.

(klik op foto's om ze te vergoten)